Şu sıralar en çok kendimi düşünür oldum. İster bencillik deyin, isterseniz duyarsız.

Kendi duygularım ve benim için neyin iyi olduğunu kestiremediğim süreçteyken ısrarcı olduğum konular üzerinde kendimi sorguluyorum. Bir beklentim olduğunu bile bile görmezden gelmekte olduğum, beni mutsuzluğa iten isteklerim, mideme dokunduğunu bile bile yediğim abur cuburlar gibi hayatımı biraz boşa geçirdiğim bir süreçteyim. Ne bir kitap okuyabiliyorum ne de bir diziyi baştan sona izleyebiliyorum. En son bu şikayetlerle bir doktora göründüğümde küçük bir kapsülün bana iyi geleceğini düşünmüştü. Haklıydı iyi gelebilirdi ama gelmedi. Sadece mutsuzluğum üzerine daha fazla düşünmeyip daha fazla mutsuz olmadım, o kadar.

En mutlu anlarımı düşünerek kendimi motive etmeyi denedim, karşıma yine bir kaos çıktı. O kadar zor olmuş ki mutlu olma ihtimalim, mutsuzluk içinde düşünmediğim anları mutlu saymışım. Oysa bir çocuk gibi kahkaha atabilmekti mutluluk. Yeni yerlere gitmek değil, gittiğin yerdeki havayı koklayabilmekti.  Sana yakışmadığını düşünenlere inat giymekti o en sevdiğin kazağı, uyumaktı sevgilinin kokusuyla, kardeşinle vakit geçirmekti. Birini ne kadar özlediğini söylemekti, sadece onu sevdiğini söylemek için telefon etmekti. Ama biz  Stalklamayı, trip atmayı, dedikodu yapmayı, istemediğimiz her şeye “evet” diyerek kendimizi mutsuz etmeyi seçtik.

İçim sıkıştıkça nefes alamıyor gibi oluyorum. Gerçekten dünyanın en zor şeyi de mutlu olabilmek ve ben bu konuda bu aralar oldukça başarısızım. Dişlerimi sıktığım için doktora gitmek yerine, rutin diş bakımım için dişçiye neden gidemiyordum ki?!

Çok özür dilerim en yakın arkadaşlarımdan çünkü çalan telefonu samimi bir şekilde açamıyorum, napayım konuşmak istemiyorum. Hatta bu aralar sizinle gülmek, dertlerinizi dinlemek de istemiyorum, böyle de bencilim işte.

Şimdi siz de benim gibi hissediyorsanız birazcık size neden böyle olduğumu anlatayım, belki ortak geçmişimiz vardır. Kim bilir belki aranızdan bu durumu iyileştirmek adına bir çözüm bulan olur.

Sevgililerimizi kaybetme korkusuyla kendimizi, ne istediğimizi unuttuk üstadım. Sırf onlar mutlu olsun diye hayalimizdeki ilişkiyi zihnimizin karanlıklarına attık. Ama renkli dünyamızın en içten istekleri o hayallerde gizliydi. Belki açık olsak ya da uçum olarak gördüğümüz ayrılıklara karşı korkusuz olsak mutlu olmak için psikologları ya da yoga derslerini araştırırken bulmazdık kendimizi.

İş yerinde yaptığı hiçbir şeyden zevk almayan, memur zihniyetli insanlara o kadar çok yakın olduk ki. Zehirlerini içimize akıtmalarına izin verdik, biz de onlardan olduk. Sabahları onlar gibi mutsuz uyandık. Sonuç mu? Mutsuzluğumuzu anlattığımız o kişiler bizim mutsuzluğumuzla güçlenirken, biz kendimizi mutsuzluğa çakılmış bulduk.

Her şeyi nazımızın en çok geçtiği ailemizden önceye koyduk. Sonra sıkıntımızı anlatma kısımlarında onlara dert yanmaya utandık, paylaşamadıkça içimizde mutsuzluk tarlaları büyüttük.

Ne zihnimizi ne de kalbimizi dinledik. Yapmamız gerektiğini düşündüğümüz şeyler peşinde koşarken, kariyer denen basamakların bizi mutluluğa götüreceğini düşündük. Mutluluk aranarak bulunacak bir şey değildi ama biz yine de elle tutulur bir şey arama yoluna girdik. Gözü kapalı hareket etmeye çalıştıkça hayata olan bağlarımızı bir bir kopardık.

Kadınlığını yaşamaktansa farklı cins olmaya gönül verdik. Kadın olmanın en güzel yanlarını keşfedemeden evinin erkeği olmaya kollarını sıvadık. Yazları 10 kiloluk karpuzu taşımakla başlayan, Ikea’dan aldığı kanepeyi kendi monte eden, gerekirse elektrik tesisatına girişen güçlü ama mutsuz kadınlarla dolu şehirler yarattık.

Sandıktan çıkan gerçekliğe gözümüzü kararttık sonra  kendi istediğimiz olmadığında oyuncağı alınnan çocuklar gibi olduk. Çözümü yogada, terapide , dedikoduda ya da falcıda bulacağımızı düşündük

Biri ben ilk gördüğü yerde üzerime çuvalla mutluluk atabilir mi? Ben sadece mutlu sonlara değil mutlu bir yaşama inanıyordum.