Bir pazar cenazesi

YENİ yılın birinci günü korkunç bir trafik kazasında arkadaşımız Oya Kayaoğlu’nu kaybettik. Gözcü Gazetesi genel yayın yönetmeni Rahmi Turan’ın sekreteriydi, eşi Atılay Kayaoğlu da spor servisinin sevilen, sayılan usta bir fotoğrafçısıdır.Dün Levent Camii’nde öğle namazından sonra ebedi istirahatgáhına uğurladık.Hava soğuktu, yağmur çiseliyordu, ama büyük bir kalabalık vardı. Üzüntünün yüzlerine sindiği, matemin doğal olanının sezildiği.Cenaze törenleri, çok ilgi çekici ipuçları veren törenlerdir. Gelenlerin kimliği, duruşları birçok sorunun yanıtını verir.Dün hepimizin ortak yargısı şuydu: Rahmetli Oya Kayaoğlu da, Atılay Kayaoğlu da çok seviliyormuş.Cenaze töreni iki gerçeği bize hatırlattı:Hürriyet’in mutlu ve acı günlerinde her zaman bizi etkileyen kurumsal kültürü, meslektaş dayanışmasının insanı duygulandıran örneği.Hürriyet’te şimdi çalışanların yanı sıra, yıllar önce bu gazetede çalışmış, sonra emekliye ayrılmış ya da mesleğini ve hayatını başka kurumlarda sürdürmüş insanlar, dostlar, arkadaşlar dün camideydi. Bütün basın oradaydı.Hiç kuşkusuz Hürriyet kültürü içinde unutmamak birinci kuraldır. Nice arkadaşımızın cenaze töreni ile bizden ayrıldıktan sonra da ilgilenilmiştir.O bağlılık sürmektedir.* * *MESLEKTAŞ dayanışması insanı gururlandırıyor, duygulandırıyor.Basın dünyasından tanıdığım herkesi dün cami avlusunda gördüm.Romantik hayallere kapılmak yerine biraz da gerçeklere değinelim.Bir pazar günü burada buluşmak, yürekten gelen bir insanlık, aynı mesleğin çilesini çekmiş, sefasını sürmüş insaların dostluk yeminiydi.Acının paylaşıldığı andı.Cemaatin samimisinin bulunduğu cenazelerde hüzünlenirim. Çünkü oraya gelen herkes görünmek için değil, mevki icabı görevi yerine getirme amacıyla değil, arkadaşları için gelmişlerdi.Televizyoncu arkadaşlarımız ünlüleri çekmek için yarışmıyorlardı, kendilerinden birinin acısını ekrana yansıtmak için buradaydılar.İnsanlığın, kurumların, meslektaşların sınava girdikleri günleri her zaman katı bir tutumla izleyenlerdenim. Onun için de bu yazıyı yazmak gereği duydum.* * *DİLERİM Kİ ölümün soğuk yüzü bizden uzak olsun. Ama o soğuk yüzü hissettirmeyen dostlar, arkadaşlar sağolsun.