Ben de Adanalı oldum
Güncelleme Tarihi:
Arkadaşım ve meslektaşım Sinan Tanyıldız epeydir Çukurova’dan yazıyor bu köşede. Özellikle Adana’nın havasını, suyunu, güzelliklerini (bihassa yemeklerini) ve tabii insanlarını anlatıyor bize. Sinan Dostum, sana müjdem var, galiba Adanalılar beni de envantere yazdılar sonunda... (Sakıp, Sakıp! O parmağındaki yüzük ne? demiş Türkçe hocası İbrahim Emmi...)
Yoksa Ahmet Akata’nın Öncül/Sefa Yayınları’ndan çıkan (Koleksiyon Mobilya’nın Adana kültürüne katkı olarak desteklediği) nefis kitabı Adana’nın yolları taştan... bana niye yollansın!
Şaka bir yana, accıcık da olsa Adanalı sayılırım ben de...
“Çorbanın suyunun suyu...” diye dalga geçeceksiniz ama, babam (dedemin memuriyeti sebebiyle) bir iki sene Adana’da yaşamış, 41-43 arasında. Adana İkinci Ortaokulu’nu bitirmiş. Adana’nın özellikle de “karsambaç”ın tadı damağında kalmış...
Bir nefeste okudum Akata’nın kitabını...
ANATOMİK YÖNDEN ÇENESİ KİBARLIĞA MÜSAİTTİ
“Bir gün sınıfa tombulca kısaboylu yuvarlak yüzlü bir çocuk getirdiler. Önümüzdeki sırada boş bir yer vardı oturttular. Günler geçti. ‘Markopolo Cemal ve ben (yazar Ahmet Ayata) bu çocuğa yakın olduğumuz için arkadaş olduk. Teneffüslere birlikte çıkıyor, derslere birlikte giriyorduk. Zengin çocuğu olduğu her halinden belliydi. Anatomik açıdan çenesi kibarlığa müsaitti. Kibar da konuşuyordu. Tarsus Amerikan’dan İkinciorta’ya gelmiş, oradan da bizim Birinciorta’ya kaydını aldırtmıştı. Bazı dersleri çok iyiydi. Hatta ‘Kont Kemal’ derse kaldırdığında, o zamanki görüşe göre çatır çatır İngilizce konuşuyordu. İşte tarif ettiğim kişi Sakıp Sabancı idi.”
Bir gün “yanılmış/yakınmış serçe parmağına bir saatli yüzük” takmış küçük Sakıp da, Türkçe öğretmeni İbrahim Emmi’den ‘Sakıp, Sakıp! Ben senin kim olduğunu biliyorum, gerek var mı? O parmağındaki yüzük ne!” diye fırça yemiş...
*
Akata’nın Adana anıları kitabı benim gibi “uzaktan accıcık Adanalılar” için keyif. Herhalde “eski Adanalılar” için büyük bir lezzet...
Sinan, sayende ben de Adanalı yazıldım artık!
Fena mı oldu?