Bazen dağlar çağırır ve gitmek gerekir

Benim de delikanlı çocuklarım var, dalıyorlar ve her her dalışa gittiklerinde yüreğim ağzıma geliyor.

Ama ‘Gitmeyin’ demeye dilim varmıyor.

Dalmanın ne keyif olduğunu, insanın ‘o yabancı elementin içinde’ ve o sessizlikte nasıl huzur bulduğunu biliyorum. (Acaba, milyonlarca yıl önce amfibik bir canlı oluşumuzun, yahut ana karnında güvende yüzüşümüzün hatırası mıdır bu mutluluk?)

Denizin, dağların, gökyüzünün ‘o karşı koyulamaz’ çağrısının nasıl ‘bağımlılık’ yaptığını biliyorum.

Onun için korkuyorum...

‘Bazen dağlar çağırır ve gitmek gerekir...’

O çağrıyı bazen ‘bir hayvan gibi’ hissediyorum...

Hissettikçe yazarak nefsimi körletiyorum..

31 ekim 2005 – Vahşetin çağrısı
15 mart 2005 – İçimdeki çingene
26 nisan 2004 – Tutmayın beni
5 nisan 2004 – Seyir Defteri’ni açsak mı yine?
30 mart 2004 – Vahşetin çağrısı