Battaniyeden sökülen iple kaşımızı bıyığımızı aldık

“Survivor” finalinden başlayalım. Sizin için nasıl geçti? �

- Bayağı zordu. İlk oyunda İhsan’la birbirimize çok yaklaştık. O kütüğe biraz daha tutunabilseydi, şu an belki de ben birinci değildim. İkinci yarışma hafıza oyunuydu, ben biraz zayıftım ama halk oylamasında kendime güveniyordum. Ve kazandım da. En çok da insanların sevgisini kazandığıma sevindim.  �

Demet Akalın da Twitter’da size çok destek verdi...�

- Gerçekten çok büyük destekçim oldu. Sadece o değil elbette ama en çok onun katkısı oldu. Zaten bana “Delikanlım” diyor
.
Sonuç olarak 500 bin TL sizin. Elinize geçmesi belki biraz zaman alır ama aldığınızda yapacağınız ilk şey ne olacak?

- Şu an paradan daha çok, tatmin olma duygusu var. Elime geçince ne yaparım diye önceden planlamadım. Çünkü kendimi ikinciliğe daha çok alıştırmıştım. Hayatın olmazsa olmazları iş ve ev, benim de isteğim bunlardan kurulu bir düzen. Bu arada eğitimim devam ediyor, Marmara Üniversitesi Spor Akademisi’ndeyim. Bu yıl üçüncü sınıfa geçtim. Okulu bitirip dil öğrenmek istiyorum. Bölümüm spor olduğu için, bir stüdyo açabilirim ya da arkadaşımla iş kurabilirim. Bunun dışında çok bir şey düşünmüyorum.

BENİ GÖNDERSİNLER DİYE YALVARDIM

“Var Mısın Yok Musun”dan da para ödülü kazanmıştınız. Bir süre onunla idare edebilirsiniz...

- Ben yarışmadayken annemden öğrendim o ödülün teslim edildiğini. Aldık ama hepsi yerlerine gitti tabii...

22 yaşındasınız, spor altyapınız var ama Panama’da açlığa da dayanmanız gerekiyordu, sabırlı olmanız da. Tüm bunları yapabilecek gücü nereden aldınız?

- Ben de anlamadım. Hep “güçlüsün” derlerdi ama orada şartlar da güçlü olmayı gerektirdi. Adalar birleştiğinde yarışmada ayrılmak istedim, çünkü kulisler dönüyordu. Herkese “Konseyde beni yazın” diye yalvardım. Hatta İhsan beni kenara çekip “Bunu yapmamalısın, mücadele etmelisin” demişti. O zaman beni gönderebilirlerdi...

“Beni gönderin” diyecek kadar canınızı sıkan neydi?

- Yapılan haksızlıklar ve açlık yüzünden insan ayrı hırslanıyor. Sabah tuvalete gidemiyorsun, açlıktan kolunu kaldıracak halin olmuyor. Ama yarış başlayınca başka bir güç geliyor. Arkadaşlarımın da gitmesinden dolayı hırslandım tabii. Bir de aile özlemi çok ağır bastı.

Adadayken kilo vermişsinizdir sanırım...

- 5 kilo verdim ama İstanbul’a dönünce gözüm dönmüştü, verdiğim kiloları fazlasıyla aldım. 8 kilo aldım sanırım.

Nasıl aldınız o 8 kiloyu!

- Annemler beni havalimanından aldı. O andan itibaren çiğköfte, kokoreç falan ne bulduysam yedim. Kokoreci çok özlemiştim zaten. Şimdi toparladım, sporla kendime geldim.

Yarışmacı kızların hepsi bakımlıydı. Hiçbirinizin kaşı, bıyığı çıkmadı mı?

- Herkes bunu soruyor! Tabii ki çıktı. Oraya sırt çantalarımız, birkaç eşyamız ve battaniyelerimizle gittik. Bir gece otururken battaniyeden bir ip koptuğunu gördük. Nasıl sevindiğimizi anlatamam. Başak aldı ipi eline, hepimizi sırayla elden geçirdi. 2-3 kez böyle yaptık, sonra takmamaya başladık “Çıkan çıksın” dedik.

NE YEMEK VERDİLER NE DE OTELDE KALDIK

Ben yarışmayı izlerken, “Yarışmacılara kesin yemek veriyorlardır, aç bırakıyor olamazlar” dedim. Gerçekten hiç yemek verilmiyor muydu size?

- Ben de buna çok sinirleniyorum. Tabii ki bize yemek falan vermediler ve biz bunu bilerek oraya gittik. Yarışmanın adı “Survivor” (sağ kalan). “Kesin yemek veriliyordur”, “Bu kızlar bacaklarını, kaşlarını nasıl alıyorlar”, “Otelde mi kalıyorlar” diyorlar ya, deliriyorum! Bunların hiçbirini yapmadık. Islak kumlarda yattık, sivrisinekler yüzünden kollarımız bacaklarımız paramparça oldu, yiyecek yemek yoktu, tansiyonumuz düşüyordu. Yaşanan her şey gerçekti. Mesela sonunda ağladığımız bir pizza yarışması vardı. O yarışmada hepimiz açtık, tansiyonumuz düşmüştü. Ellerimizde kovalarla tahtanın üzerinden geçerken bayılanlar oldu. İnanılmaz sıcaktı ve boğuluyormuş gibi olduk. Bu yarışmanın birincisi kim olursa olsun, kazandığı ödül anasının ak sütü gibi helaldir...

“Issız adaya düşsen, yanına ne alırdın” sorusuna verilecek cevabı en iyi bilenlerden birisiniz sanırım...

- Hiçbir şey alamadık ki! Şansım olsa neler alırdım yanıma bir bilseniz... Ama bir daha olsa, yine giderim. İnsan üstüne para verse böyle bir şey yaşayamaz. Deneyimlerim yanıma kâr kaldı.

Arkanızdan dedikodunuzu yaptık. Aynı adaya parayla tatile gidecek diye...

- Olabilir aslında. Zaten teknik ekibin kaldığı yerler turistik bir yerdi ve cennet gibiydi.

ERKEK ARKADAŞIMLA ANLAŞARAK AYRILDIK

Bir erkek arkadaşınız var mıydı? Ben olsam, hayatta sevgilimi öyle bir yarışmaya göndermezdim...

- Vardı ama bitti. Beş yıldır birlikteydik, bir ayrılıp bir barışıyorduk. Anlaşarak ayrıldık. Zaten o dönem kötüydüm, “Survivor” ilaç gibi geldi.

Gökhan Özdemir’le aşk yaşadığınız söylendi...

- Gökhan benim çok iyi arkadaşım. Yan yana görünce yazmışlar. Birçok haber çıktı ben yokken ama hiçbiri doğru değildi. Şu an hayatımda kimse yok.

Peki ya Sarp Akkaya?

- Oyunculuğunu beğenirim ama tanışmıyoruz bile. “Ona hayranım, aşığım” dediğim haberleri de doğru değil.

SPOR SPİKERİ OLMAK İSTİYORUM

Hakan Hatipoğlu da yarışmayla ünlendi, oyunculuk yapmaya başladı. Size oyunculuk teklifi gelse, kabul eder misiniz?

- Açıkçası oyunculuk yapmayı düşünmüyorum. Çok güzel bir proje gelse bile, eğitimim olmadan oyunculuk yapmayı istemem. O işin hakkını vermek gerekiyor çünkü. Belki çok sonra. Benim istediğim, sunuculuk yapmak. Spor spikerliği olabilir mesela. Yarışmadan önceki hayalim de buydu.

Şimdi neler yapacaksınız?

- Okula ve işime devam edeceğim. Merve yine eski Merve olacak.