Babama benzememek için ‘insan kaçakçısı’ oldum

Kısa sürede varmıştı buluÅŸma noktasına. Arabayı bir kenara çekip koltuÄŸa uzandı. EndiÅŸeli olmasına raÄŸmen yol yorgunluÄŸunun etkisiyle uyuyakaldı. Kaçaklardan ikisi camı tıklatıp onu uyandırdığında aradan 10 saat geçmiÅŸti. Adamlardan ikisi yoktu ortada.(...)Ali, ‘pembe hayalleri’nin kararmaya baÅŸladığını bu noktada fark edip, geri adım atabilirdi. Babasının yanına, ‘standart’ ama sorunsuz yaÅŸama geri dönebilirdi. Ancak o, yaÅŸamına ‘insan kaçakçısı’ olarak devam etmeyi yeÄŸledi. ‘Palabıyık Ali’ydi lakabı artık.üç kafadar, geceyi Brüksel’deki parkın çimenleri üzerinde geçirdiler. Sabah güneÅŸi üzerlerine vurduÄŸunda acıkmışlardı ve hiçbirinin cebinde tek bir frank yoktu. Arabaları vardı ama onun da benzini tükenmek üzereydi.Az ilerdeki bir Türk restoranını hedef seçtiler. Bellerindeki silahları kontrol ederek daldılar kapıdan içeri. Ya para ödemeden doyuracaklardı karınlarını ya da içerdeki müşterileri ve kasayı soyacaklardı.Bereket restoran sahibi Türk, aç ve parasız olduklarını söyleyen bu üç Türk gencine anlayış gösterdi. ‘Ne demek yahu? Sizi aç mı bırakacağız? Oturun bir masaya gençler’ dedi. Farkında olmadan büyük bir belayı savuÅŸturmuÅŸtu adam.Hemen bir masaya geçip karınlarını doyurdular. Uslu uslu teÅŸekkürler edip, güle oynaya ayrıldılar restorandan. Ancak soygun fikrinden vazgeçmemiÅŸlerdi.O gece geç saatlerde bir kumarhaneyi soydular. Temiz bir iÅŸ olmuÅŸ, kimse peÅŸlerine düşmemiÅŸti. Kuytu bir köşe bulup parayı aralarında paylaÅŸtılar. Bu ilk soygunlarıydı. Emek harcamadan bir anda paraya kavuÅŸmak coÅŸkulu bir sevinç duymalarını saÄŸlamıştı. Parayı havaya savuracaklardı neredeyse. O coÅŸkuyla bir arkadaÅŸlarının Türkiye’deki oÄŸluna postayla büyük bir koli oyuncak bile gönderdiler.Bu üç gençten biriydi Ali. 1977 yılında Türkiye’den Hollanda’ya, babasının yanına gelmiÅŸti. Babasının evden iÅŸe, iÅŸten eve sürüp giden monoton yaÅŸamına ancak üç yıl dayanabildi. Yuvadan uçtu ve iki arkadaşıyla birlikte doludizgin maceraya atıldı.Amaçsız biçimde oradan oraya dolaşıyor, parasız kaldıkça, benzinci, kumarhane, restoran neresi denk gelirse soyuyorlardı. Ali, babası aklına geldikçe gülümsüyordu. ‘Benim pembe hayallerim var, iyi ki onun kadar renksiz bir hayat sürmüyorum’ diyordu. ‘Standart hayat’ düşmanı ilan etmiÅŸti kendini.TÃœRKÄ°YE TATÄ°LÄ°YLEKÜÇÜK ÇETEDEN KOPTU‘Küçük çete’yle birlikteliÄŸi kısa sürdü. Birkaç ay sonra Türkiye’ye ‘tatile’ gidiÅŸiyle birlikte koptu onlardan. Memlekette dolaşırken Mahmut adlı eski bir arkadaşıyla karşılaÅŸması, yepyeni bir iliÅŸkiler ağına sürükledi Ali’yi. Mahmut, ‘Almanya’ya adam kaçırma’ iÅŸiyle uÄŸraşıyordu. ‘Elimde dört adam var. Giderken onları da arabana al Almanya’ya götür, sen de payını al’ dedi. Aklına yattı bu iÅŸ. Tehlikesiz ve kolay görünüyordu. Bedavadan para kazanacaktı yine. Tarih belirleyip, dört kaçakla birlikte K.Maraş’tan yola çıktı. Kaçakları Almanya’ya nasıl sokacağı konusunda doÄŸru dürüst bir planı yoktu Ali’nin.Uzun bir yolculuktan sonra vardılar Edirne’ye. Türkiye gümrüğünde sorun çıkmadı. Konut fonunu yatırıp, rahatça geçtiler sınırı.Bulgaristan gümrüğünü aÅŸmak bu kadar kolay deÄŸildi. ‘Vizesiz geçemezsiniz’ dedi Bulgar gümrükçü. Ali, sıkı bir pazarlığa baÅŸladı gümrükçüyle. Ä°n aÅŸağı çık yukarı derken 500 Alman Markı’na anlaşıp geçtiler kapıdan.Aynı yöntemi Yugoslavya’da da baÅŸarıyla uyguladı Ali. Sıra Avusturya’ya gelmiÅŸti. Oradan rüşvetle geçmek imkansızdı. Sorun yeni baÅŸlıyordu. Dört kiÅŸiyi koltukların altına saklayamayacağına göre çok fazla seçeneÄŸi de yoktu aslında. Yugoslavya çıkışındaki köyden bir harita alıp ara yolları inceledi. Sınır hattında güvenlik önlemi olmadığını biliyordu. Dört kaçaÄŸa gösterdi bulduÄŸu köy yolunu. ‘ArkadaÅŸlar, siz gece bu yoldan yürüyerek geçeceksiniz sınırı. Ben de gümrükten arabayla geçip sizinle Avusturya tarafında yeniden buluÅŸacağım.’ Orada bekleyeceÄŸi benzin istasyonunu da gösterip, yolu haritaya bakarak ezberlemelerini istedi. Bütün günü köydeki minik bir restoranda geçirdiler. Heyecandan kaçakların aÄŸzını bıçak açmıyordu. Saatler ağır akıyordu. Ali, geceyarısına doÄŸru hareket emri verdi. Onlar iki grup halinde ara yola saparken, Ali de arabasına atlayıp gümrük kapısından girdi Avusturya’ya.Ä°KÄ° KAÇAK BEKLEMENOKTASINA GELMEDÄ°Kısa sürede varmıştı buluÅŸma noktasına. Arabayı bir kenara çekip koltuÄŸa uzandı. EndiÅŸeli olmasına raÄŸmen yol yorgunluÄŸunun etkisiyle uyuyakaldı. Kaçaklardan ikisi camı tıklatıp onu uyandırdığında aradan 10 saat geçmiÅŸti.Adamlardan ikisi yoktu ortada. Merakla beklemeye baÅŸladılar. BeÅŸ altı saat kadar sürdü gergin bekleyiÅŸ. Gelen giden olmayınca ümidi kesip yeniden yola çıktılar.Tam otobana ulaÅŸtıkları sırada polisler önlerini kesti. Üç polis aracı etraflarını çevirmiÅŸti. Sınır karakoluna götürdüler onları. Tahmin ettikleri gibi, yolu kaybeden iki kaçak gece devriyesine yakalanmıştı. Arabanın plakasını vermiÅŸler, buluÅŸacakları yeri tarif edemedikleri için polis, otobana çıkış noktasına pusu kurmuÅŸtu. Ertesi sabaha kadar karakolda misafir ettiler onları. Ali, ifadesinde para almadığını söyledi. ‘Almanya’ya götürebilseydim alacaktım’ dedi.Yolu bulup Ali ile buluÅŸmayı baÅŸaran iki kaçak, uyanık çıktı. Hemen iltica baÅŸvurusunda bulundular. Önceden hazırlamışlardı belki de bu senaryoyu. Yolu kaybeden diÄŸer ikisi ise ÅŸanssızdı. Trenle geri gönderildiler Türkiye’ye.Ali’ye gelince, o da cezalandırılmaktan kurtulamadı. 10 yıl, Avusturya’ya girme yasağı koyup, Yugoslavya gümrüğüne bıraktılar onu. Ä°lk iÅŸi, hiç ummadığı biçimde fiyasko ile sonuçlanan Ali bu kadarla da kurtulamayacaktı. Türkiye’ye gönderilen iki kaçak, K.Maraş’a varır varmaz Mahmut’un bürosuna gidip verdikleri parayı geri istediler. ‘Ne parası? VerdiÄŸiniz para yollarda harcandı bitti’ cevabını alınca da, mali polise baÅŸvurdular.Birkaç gün sonra Maraş’a gelen Ali’yi, Mahmut uyardı. ‘Polis ikimizi de arıyor, yakalarlarsa hapse girmekten kurtulamayız.’ Maraş’ta kalmak yerine arandıkları henüz sınır kapılarına haber verilmeden yurtdışına kaçmaya karar verdiler. Ali, ‘pembe hayalleri’nin kararmaya baÅŸladığını bu noktada fark edip, geri adım atabilirdi. Babasının yanına, ‘standart’ ama sorunsuz yaÅŸama geri dönebilirdi. Ancak o, yaÅŸamına ‘insan kaçakçısı’ olarak devam etmeyi yeÄŸledi. ‘Palabıyık Ali’ydi lakabı artık. Mahmut ile birlikte Romanya’yı mesken seçtiler kendilerine. BükreÅŸ, o sırada karanlık iÅŸler yapanların rahatça at oynattığı bir kent halindeydi.Türkiye’de ‘insan kaçakçılığı’ yapan Mahmut, geniÅŸ bir çevre edinmiÅŸti. O, Türkiye ile baÄŸlantı kuruyor, Almanya, Hollanda, Fransa gibi ülkelere gitmek isteyen insanlar, Bükreş’e geliyorlardı. KAHVE İÇİRÄ°P HERÅžEYÄ°NÄ° ALMIÅžLARDIAli de, arabasıyla her hafta üç dört kiÅŸiyi bu ülkelere taşıyordu. Gizli sınır yollarının uzmanı olmuÅŸtu artık. Aslında ‘Almanya’ya gidip para kazanma’ hayaliyle Bükreş’e gelen insanların pek azı ulaÅŸabiliyordu hedefine. ÇoÄŸu dolandırılıyor, Almanya’ya gitmek bir yana, parasını eÅŸyasını kaptırıp sefil oluyordu. Bazıları Türkiye’ye dönecek para bulmakta bile güçlük çekiyordu.Ali, bir gün garda dolaşırken Hollanda’da kısa bir süre çalıştığı fabrikadan tanıdığı Kenan ile karşılaÅŸtı. Ãœzerinde kolları uzun, pantolonun paçası yerde sürünen iÄŸreti bir elbise vardı. ‘Ne bu hal böyle?’ diye sordu Ali. Hollanda’da kaçak çalışan Kenan, yakalanıp Türkiye’ye gönderilmiÅŸ, geri döneyim derken de dolandırıcıların eline düşmüştü. Anlattı başına gelenleri:‘İstanbul’dan bir otobüsle geldim. Åžoför, ‘Arabada arıza var, yaptırıp geleyim’ dedi, hepimizi indirip kaçtı. 47 kiÅŸi ortada kaldık.’1500’er marklarını ‘insan tacirleri’ne kaptırıp, ne yapacaklarını bilemez halde kentin ortasında kalakalmışlardı. Kenan, valizi elinde yürürken iki kiÅŸi yaklaÅŸmıştı yanına. Polis olduklarını söyleyen bu kiÅŸiler önce valizini açtırıp kontrol etmiÅŸler, hikayesini dinledikten sonra da ‘Gel sana bir kahve içirelim’ demiÅŸlerdi.Hatırladığı son ÅŸey bir kafede yudumladığı kahveydi Kenan’ın. Gözünü açtığında ne valizi, ne parası, ne de pasaportu vardı. Elbiselerini bile almışlardı, don gömlek kalmıştı. Haline acıyan birileri elbise vermiÅŸti.Ali, onu alıp kendisinin iÅŸlettiÄŸi restorana götürdü. Karnını doyurup, para verdi. Sonra da baÅŸka bir gruba katıp Hollanda’ya gönderdi.MARAÅžLI TAM KALBÄ°NESAPLAMIÅžTI BIÇAÄžIO haftasonu da ‘yolcular’ını Almanya’ya bırakıp dönmüştü Ali. Bükreş’te kız arkadaşı ve Mahmut ile rakı içerken telefonu çaldı. Yeni gelen MaraÅŸlı ‘yolcular’dan biriydi arayan. ‘Bir hemÅŸehrimize rastladık. Bizi diskoya davet etti. Siz de gelin’ diyordu. ‘Bizim kafamız iyi’ dedilerse de dinletemediler. Arabaya binip yola düştüler.Diskoda otururlarken bir ara MaraÅŸlı, yanlarından kalktı. BeÅŸ dakika kadar sonra diskoda olaÄŸandışı bir hareketlilik baÅŸladı. Ali, ne olduÄŸunu anlamaya çalışıyordu. Merakla etrafına bakınırken, Romen bir gencin kapının önünde kanlar içinde yattığını gördü. Kalbine bir bıçak saplanmıştı. ‘Benim hemÅŸehri yapmış olabilir mi?’ diye düşünürken, diskonun korumaları üzerine yürüdü. O zaman emin oldu. MaraÅŸlı bıçaklamıştı o genci. Güç bela kız arkadaşı ve Mahmut’u alıp kaçtı oradan. Ertesi gün polis çaldı kapısını. Diskoda yaralanan adam ölmüştü. MaraÅŸlı, 18 yıla mahkum olurken, Ali’yi bıraktılar. Romanya’da yaÅŸama koÅŸulları kalmamıştı. Mahmut ile birlikte Türkiye’ye dönmeye karar verdiler.Åžansları yine yaver gitmedi. Türk polisine yakalanıp, yine cezaevine girdiler. Uzun sürmedi mahpusluk. 62 gün sonra serbest kaldılar.Bu olay da onları insan kaçakçılığından vazgeçiremedi. Ankara’da, Çankırı Caddesi’ndeki bir oteli mesken tutup, farklı bir yöntemle çalışmaya baÅŸladılar. Almanya’da yasal olarak çalışan işçilerin pasaportlarını alıp, fotoÄŸrafı deÄŸiÅŸtiriyorlardı. ‘Yolcu’yu üç gün boyunca Türkiye’den çıkarken nasıl davranacağı, Almanya’ya giriÅŸte ne yapacağı konusunda eÄŸitiyorlardı. Sonra da uçaÄŸa bindirip gönderiyorlardı adrese.Ä°ki yıl yolunda gitti iÅŸleri. Ama sonunda olan oldu ve yakalandılar. Ãœstelik bu kez geçen seferlerde olduÄŸu gibi kolay kurtulamadılar. Hakim tam dokuz yıla mahkum etti her ikisini de.Mahmut, Trabzon cezaevindeyken yaÅŸama, Ali ise cezasını tamamladıktan sonra Türkiye’ye veda etti. Ve bir zamanlar beÄŸenmediÄŸi o ‘standart’ yaÅŸama döndü. Babasından bir farkı kalmamıştı sonunda.YaÅŸam öykünüzü bekliyoruzFax: 0 (212) 677 0 888 e-mail: fbildirici@hurriyet.com.tr Mektup adresi: Anlatsam Roman Olur Hürriyet Medya Towers GüneÅŸli/Ä°stanbul. Web sayfası: www.hurriyet.com.tr/anlatsamPAZARTESÄ°: POLÄ°S OLMA HAYALÄ°NÄ° YIKAN KAVGAÂ