Adama babasından sanatçılık kalır mı?

Ağzından baklayı çıkardı sonunda:

- Pele’nin çocuğu büyük bir futbolcu olamıyor, Fisher’in çocuğu satranç oyuncusu olamıyor, Menuhin’in efradından keman virtüozu çıkmıyor daaaa... nasıl oluyor bizim iyi kötü ne kadar oyuncumuz, şarkıcımız varsa, çocukları analarından babalarından sanatçı doğuyorlar, Alla’sen!

Anladım, taktığı konulardan biridir.

40 küsur yıl tiyatronun cefasını çekmiş, üç kuruş için. Çoktandır emekli... Sırf onun oğlu, bunun kızı diye film teklifi alanlara, dizilerden milyarlar kaldıranlara içerliyor haklı olarak.

- Rahmetli Kemal’in oğlu, bizim Sadri’nin oğlu... Allah aşkına, Serdar, bunlar, sanat kabiliyetlerini keşfetmek için babalarının ölümünü mü beklemişler? Bunların sahnede ne tecrübesi var, ne birikimleri var da... bırak Alla’nı seversen!

Ciddi ciddi kızdığını hissedince gülmem tutuyor ama gö(z)üm yemiyor, haşlanmak da var işin ucunda...

Devam ediyor:

- Her anası babası sanatçı olanın sahneye çıkması diye bir mecburiyet mi var?

- Vallahi benim hatırladığım - en azından - Naşit’ten beri bu böyle sürüp gidiyor. Niye bugün kızacağınız tuttu ayıptır sorması?

- Yahu bizim rahmetli Öztürk’ün bir kızı var, bak bir gazeteye ne demiş, dur gözlüğümü takayım... Sizim Kelebek yazdı, hah, “Duygularımı bir kenara bıraktım” demiş Seren adlı bu kız, “artık önce işim...” İşi neyse haspamın! Dur dur bak gerisini dinle hele: “Albümümde müthiş şarkılar var. Yıllardır kimsenin fark edemediği, babamdan bana geçen komedyen kimliğim de ARTIK keşfedildi. Yani oyunculukta da varım...” Komedyen kimliği keşfedilmiş... Ay içime fenalık geldi!

*