10 sene daha koşar sonra evlenirim
Güncelleme Tarihi:
Faruk Bildirici
Oluşturulma Tarihi: Şubat 21, 2010 00:00
Enka’nın, 11 yıl önce gelecek görerek Etiyopya’dan getirdiği küçük kız, bugünün iki olimpiyat madalyalı, rekorlar sahibi kadın atleti. Üstelik 2009 Dünya Fair Play ödülünün sahibi. Sezonu da iki gün önce Birleşik Arap Emirlikleri’nde Yarı Maraton koşarak açtı. O şirin Türkçesiyle bizden biri artık.
NİŞANLIM SEMENEH
Aşkım diye seslenir bana
Semeneh ile çocukluk arkadaşıyız. Sonra aşka döndü, nişanlandık. İlk hareket ondan geldi. Etiyopya’ya ilk gittiğimde beni sıcak karşıladı. Aşkım diye seslenir bana. O inşaat mühendisi, Etiyopya’da. Bir gün evleneceğiz tabii. Evlilik sporla zor olur. Çocuk istiyorum ama daha gencim. Her şeyin bir zamanı var.
İSTANBUL
Orman içinde kardeşlerimle yaşıyorum
Addis Ababa’ya 15-20 gün gidip, geliyorum. Ben artık Türkiyeli oldum. Burada kendimi iyi hissediyorum. Kemer Country’de orman içinde güzel bir ev aldık. Kardeşlerimle oturuyorum. Küçük ablam Meserret, Enka’da çalışıyor. Küçük kardeşim Dereje de burada koşuyordu. Şimdi futbola başladı. İnşallah lisansı çıkarsa amatör ligde oynayacak. Gittiğim zaman arıyorum, karşılaşıyoruz filan. İlerde de Etiyopya’ya gitmeyi düşünmüyorum. İstanbul güzel şehir, İstanbul özlenir.
LAKABIM MİMİ
Çok yaramaz bir çocuktum
1982’de doğdum. Ben altıncı çocuğum. Kalabalık bir aileyiz. Babama annemden daha düşkündüm. O benim herşeyim. Babam kağıt fabrikasında çalışıyordu, şimdi emekli. Çok hareketli, yaramaz bir çocuktum. Hep beklemedik zamanlarda arkadaşlarıma şakalar yapardım. Küçükken bana “Mimi” (küçük kız) derlerdi. Hala mahallede Mimi diye tanırlar beni.
ATLETİZM
İlk yarışımda diskalifiye oldum
Okulda beden eğitimi öğretmeninin dikkatini çekmişim. Okul yarışında koşmamı istedi. Ben futbolu seviyordum. Etiyopya’da futbol ikinci planda. Haile Gebrselassie’nin başarısı halkı atletizme yönlendirdi. Öğretmen ısrar edince yarışa katıldım. 100 metreyi iyi koştum, kazandım ama diskalifiye oldum. Çünkü çizgi filan bilmiyorum. O koşudan atletizmi yavaş yavaş sevdim. Sonra bir kulüp aldı beni. İki sene kadar koştum.
ENKA
Babama bana iyi bakacakları sözünü verdiler
Stadyumda milli takımda idman yapıyordum. Biri tercüman, iki Türk geldi. Önder Özbilen, Enka olarak gelmişti. İnşaat yapan Enka, orada iyi tanınıyordu. “Türkiye’ye gelmek ister misin?” diye sordu. Babama, bana iyi bakacakları, istediğim zaman ailemi göreceğim sözünü verdiler. Babam istemiyordu, büyükelçiyle de konuştu. Ben istedim gelmeyi. Aileme ayda 300 dolar ödeme diye yazdılar. Yok öyle bir şey. Enka Kulüp olarak bana maaş veriyor, o kadar. 1999’da 16 yaşındaydım. O yıl liseyi bitirip öyle geldim. Okuldayken avukat olmak istiyordum.
TÜRKİYE
Arap ülkesi zannediyordum
Geldik çok şaşırdık. O kadar zorluk da çekmedik. Baharatlı yemeklerde biraz zorlandık. Türkiye’yi bir Arap ülkesi zannediyordum. Enka’da istediğimiz gibi yemek yaptılar. Bir sene kadar Enka Spor Tesisleri’nde lojmanda kaldım. Zaten o zaman da her gün 5-6 saat idman yapıyorduk. İlk günlerde, ailemle çok sık telefonla konuşuyordum. Sürekli mektup yazıyordum. Ablamın kızı Hivet’in resmini getirmiştim. Hala yanımda taşıyorum. 13 yaşında artık. Onun yeri ayrı bende.
TÜRK VATANDAŞLIĞI
Kocamla hiç tanışmadım
Türkiye’de kağıt üstünde bir evlilik yapıldı. Formalite olarak evlendiğim Mümin Can ile tanışmadım bile. Zaten Türk kimliği aldıktan 2-3 ay sonra boşandım. Adım Hewan Abeye’ydi. Hewan, Havva demek. Türkiye’de Hewan diye çağırmak zor. Onun için adımı değiştirdim, Elvan’ı seçtim. Kulağa güzel geliyordu. Artık Etiyopya vatandaşı değilim. Oraya da Türkiye vatandaşı olarak gidiyorum. Yatırımcı olduğum için doğum Etiyopya, vatandaş Türk diye bir kimliğim var. Hıristiyanım, dinimi değiştirmedim. Öyle devam ediyorum.
HEP AYNI SORU
Hangi dilde konuşalım
İlk günlerde herşey yeniydi. Her şeyi öğrenmek istiyor, dilim olmasa bile yazarak soruyordum. Öğrenmek için arkadaşlar konuşurken, tavla, okey oynarken hep yanlarında oturdum. Bu yüzden iyi tavla oynarım. Etiyopya’da okulda İngilizce eğitimi almıştım. Ama Türkçem İngilizcemden daha iyidir. Etiyopya’ya gidiyorum “Etiyopyaca bilir misin? Hangi dille konuşalım?” diye soruyorlar. Türkiye’ye geliyorum, Elvan “Türkçe biliyor musun” diyorlar. En komik olan da bu.
ŞARIK TARA
Beni kızı gibi görür
Şarık Tara benim babam gibi. Ben de gerçek babam gibi çok sevdim. Şarık Bey, yani Enka Ailesi beni kendi kızları gibi görüyor. Kazandığım zaman da kaybettiğim zaman hep yanımdalar. Güzel mesajlar gönderir. Zamanım olunca görüşürüz.
MEMLEKETE YATIRIM
Briket atölyesi kuruyorum
Türkiye’den bir briket makinesi aldım. Adis Ababa’ya yeni gönderdik. Fabrikadan çok bir atölye. Ben spora devam edeceğim. Abim ve babam çalıştıracak. Ben aileme çok önem veririm. Onları özlüyorum. Tatillerimi onlarla geçiririm. Çocukluğumda sıkıntı yaşamadım ki. Mutluydum. Ailemde bir eksiklik yaşamadan Türkiye’ye geldim para kazanmaya başladım, başarılı oldum.
BAYRAK KRİZİ
Kimse kazanacağımı beklemiyordu
Pekin Olimpiyatları’nda iki gümüş madalya aldım. Ama en çok 5 binde aldığım madalya beni mutlu etti. Beklemiyorlardı. Güçlü rakipler vardı, dünyanın en iyi atletleri oradaydı. Hepsi süratliydi. Bana bile sürpriz oldu o derece. Yarıştan sonra tur atmak için Türk bayrağı bulamamam organizasyon eksikliğiydi. Antrenörde bayrak vardı ama o uzaktaydı. Sonra da söyledim, “Madalya alacağıma inanmadığınız değil mi? Ondan getirmediniz!”. Üstelik o gün doğum günümdü.
SÜREYYA AYHAN
Her antrenörden ayrı şey öğrenilir
Süreyya Ayhan’ın kapasitesi belli, dereceleri mükemmel. Daha büyük başarılar elde edebilirdi. Olanlara üzüldüm. O tek antrenörle, eşiyle çalıştı. Biz hocaları kulüple beraber seçiyoruz. Her antrenörden yeni bir şey öğreniyorum. Bilimsel olmaya, yenilikleri takip etmeye çalışırız. Mesela yeni Hırvat antrenörüm Nicola, performans testi istedi. Zagreb’e gidip teste girdim. Rus antrenörüm Anatoly Bychkov, olimpiyat sonrasında kendisine tek, bana çift ödül verildiği için federasyonu mahkemeye verdi. Sorunu antrenmana yansıtınca ayrıldık. Üzüldüm bu duruma. Olimpiyat’tan sonra bana 3000 Cumhuriyet altını verildi.
BESLENME TAVSİYEM
Rejim yapmak yerine koşsunlar
Normal beslenirim. Her şeyi yerim. Ayrıca hocamın programda verdiğini yiyorum tabii. Et yemekleri, protein ağırlıklı besleniyorum. Kilo vermek isteyen arkadaşlarıma da koşmalarını öneriyorum! Ben günde çift idman yaparım. Sabah ve akşam. İdman programına göre toplam beş altı saati geçer.
EN BÜYÜK HEDİYEM
Başbakanın ziyareti bir onur
Başbakan Tayyip Erdoğan, 2005’te Addis Ababa’da evimize ziyarete geldi. Başbakan ile tanıştık. Güzel oldu, bir sporcu için büyük bir onur. Etiyopya’da gazete ve televizyonlarda birinci haber olarak yayınlandı. Orada bana karşı tutum değişti. Biraz problem vardı. “Gelip burada idman yapıyor, bizim çocukları geçiyor” deniyordu. Artık bitti, her konuda kolaylık gösteriyorlar.
FAİR PLAY ÖDÜLÜ
Ayakkabıyı vermesem uyuyamazdım
O kız son dakikada ayakkabısını bulamayınca panik yaptı, bağırıyordu. Otelde unutmuş. Benim çantamda yedek çivili ayakkabım vardı. Benimki Nike’tı. Adidas ile sözleşmesi olduğu için tereddüt etti. “Koşmamaktan daha iyi al koş” dedim. O 37 numara giyiyor, ben 36. Çorapsız giydi. Belki kendi ayakkabısıyla koşsa birinci olurdu, ikinci oldu. Adidas’tan para cezası aldı ama ilk madalyasını kazandı. Ayakkabıyı geri almasını menajerim Münir Bey’e (Yaraş) söylemiştim, oradan duyulmuş. Etiyopya’nın uluslararası olimpiyat komitesi eski medya direktörü aday göstermiş. Ödüle çok sevindim. Etiyopyalı değil de kim olsaydı yine o ayakkabıyı verirdim. Yoksa o akşam uyuyamazdım. Biliyorum o da Berlin’deki o Dünya Şampiyonası için bir sene idman yaptı.
THY’NİN SEFERLERİ
Etyopya uçakları hep dolu
Eskiden Hartum aktarmalı gidiliyordu. Addis Ababa’ya artık Türk Hava Yolları’nın her gün direkt uçuşları var. Beş saatte gidiyor. Hep de dolu oluyor, yer bulamıyoruz. Belki bilinmiyordur. Orada yatırım yapan çok Türk işadamı var. Etiyopya güzel ülke, her şey var. Burada da çok Etiyopyalı yaşıyor.
Aşkım diye seslenir bana
Semeneh ile çocukluk arkadaşıyız. Sonra aşka döndü, nişanlandık. İlk hareket ondan geldi. Etiyopya’ya ilk gittiğimde beni sıcak karşıladı. Aşkım diye seslenir bana. O inşaat mühendisi, Etiyopya’da. Bir gün evleneceğiz tabii. Evlilik sporla zor olur. Çocuk istiyorum ama daha gencim. Her şeyin bir zamanı var.
İSTANBUL
Orman içinde kardeşlerimle yaşıyorum
Addis Ababa’ya 15-20 gün gidip, geliyorum. Ben artık Türkiyeli oldum. Burada kendimi iyi hissediyorum. Kemer Country’de orman içinde güzel bir ev aldık. Kardeşlerimle oturuyorum. Küçük ablam Meserret, Enka’da çalışıyor. Küçük kardeşim Dereje de burada koşuyordu. Şimdi futbola başladı. İnşallah lisansı çıkarsa amatör ligde oynayacak. Gittiğim zaman arıyorum, karşılaşıyoruz filan. İlerde de Etiyopya’ya gitmeyi düşünmüyorum. İstanbul güzel şehir, İstanbul özlenir.
LAKABIM MİMİ
Çok yaramaz bir çocuktum
1982’de doğdum. Ben altıncı çocuğum. Kalabalık bir aileyiz. Babama annemden daha düşkündüm. O benim herşeyim. Babam kağıt fabrikasında çalışıyordu, şimdi emekli. Çok hareketli, yaramaz bir çocuktum. Hep beklemedik zamanlarda arkadaşlarıma şakalar yapardım. Küçükken bana “Mimi” (küçük kız) derlerdi. Hala mahallede Mimi diye tanırlar beni.
ATLETİZM
İlk yarışımda diskalifiye oldum
Okulda beden eğitimi öğretmeninin dikkatini çekmişim. Okul yarışında koşmamı istedi. Ben futbolu seviyordum. Etiyopya’da futbol ikinci planda. Haile Gebrselassie’nin başarısı halkı atletizme yönlendirdi. Öğretmen ısrar edince yarışa katıldım. 100 metreyi iyi koştum, kazandım ama diskalifiye oldum. Çünkü çizgi filan bilmiyorum. O koşudan atletizmi yavaş yavaş sevdim. Sonra bir kulüp aldı beni. İki sene kadar koştum.
ENKA
Babama bana iyi bakacakları sözünü verdiler
Stadyumda milli takımda idman yapıyordum. Biri tercüman, iki Türk geldi. Önder Özbilen, Enka olarak gelmişti. İnşaat yapan Enka, orada iyi tanınıyordu. “Türkiye’ye gelmek ister misin?” diye sordu. Babama, bana iyi bakacakları, istediğim zaman ailemi göreceğim sözünü verdiler. Babam istemiyordu, büyükelçiyle de konuştu. Ben istedim gelmeyi. Aileme ayda 300 dolar ödeme diye yazdılar. Yok öyle bir şey. Enka Kulüp olarak bana maaş veriyor, o kadar. 1999’da 16 yaşındaydım. O yıl liseyi bitirip öyle geldim. Okuldayken avukat olmak istiyordum.
TÜRKİYE
Arap ülkesi zannediyordum
Geldik çok şaşırdık. O kadar zorluk da çekmedik. Baharatlı yemeklerde biraz zorlandık. Türkiye’yi bir Arap ülkesi zannediyordum. Enka’da istediğimiz gibi yemek yaptılar. Bir sene kadar Enka Spor Tesisleri’nde lojmanda kaldım. Zaten o zaman da her gün 5-6 saat idman yapıyorduk. İlk günlerde, ailemle çok sık telefonla konuşuyordum. Sürekli mektup yazıyordum. Ablamın kızı Hivet’in resmini getirmiştim. Hala yanımda taşıyorum. 13 yaşında artık. Onun yeri ayrı bende.
TÜRK VATANDAŞLIĞI
Kocamla hiç tanışmadım
Türkiye’de kağıt üstünde bir evlilik yapıldı. Formalite olarak evlendiğim Mümin Can ile tanışmadım bile. Zaten Türk kimliği aldıktan 2-3 ay sonra boşandım. Adım Hewan Abeye’ydi. Hewan, Havva demek. Türkiye’de Hewan diye çağırmak zor. Onun için adımı değiştirdim, Elvan’ı seçtim. Kulağa güzel geliyordu. Artık Etiyopya vatandaşı değilim. Oraya da Türkiye vatandaşı olarak gidiyorum. Yatırımcı olduğum için doğum Etiyopya, vatandaş Türk diye bir kimliğim var. Hıristiyanım, dinimi değiştirmedim. Öyle devam ediyorum.
HEP AYNI SORU
Hangi dilde konuşalım
İlk günlerde herşey yeniydi. Her şeyi öğrenmek istiyor, dilim olmasa bile yazarak soruyordum. Öğrenmek için arkadaşlar konuşurken, tavla, okey oynarken hep yanlarında oturdum. Bu yüzden iyi tavla oynarım. Etiyopya’da okulda İngilizce eğitimi almıştım. Ama Türkçem İngilizcemden daha iyidir. Etiyopya’ya gidiyorum “Etiyopyaca bilir misin? Hangi dille konuşalım?” diye soruyorlar. Türkiye’ye geliyorum, Elvan “Türkçe biliyor musun” diyorlar. En komik olan da bu.
ŞARIK TARA
Beni kızı gibi görür
Şarık Tara benim babam gibi. Ben de gerçek babam gibi çok sevdim. Şarık Bey, yani Enka Ailesi beni kendi kızları gibi görüyor. Kazandığım zaman da kaybettiğim zaman hep yanımdalar. Güzel mesajlar gönderir. Zamanım olunca görüşürüz.
MEMLEKETE YATIRIM
Briket atölyesi kuruyorum
Türkiye’den bir briket makinesi aldım. Adis Ababa’ya yeni gönderdik. Fabrikadan çok bir atölye. Ben spora devam edeceğim. Abim ve babam çalıştıracak. Ben aileme çok önem veririm. Onları özlüyorum. Tatillerimi onlarla geçiririm. Çocukluğumda sıkıntı yaşamadım ki. Mutluydum. Ailemde bir eksiklik yaşamadan Türkiye’ye geldim para kazanmaya başladım, başarılı oldum.
BAYRAK KRİZİ
Kimse kazanacağımı beklemiyordu
Pekin Olimpiyatları’nda iki gümüş madalya aldım. Ama en çok 5 binde aldığım madalya beni mutlu etti. Beklemiyorlardı. Güçlü rakipler vardı, dünyanın en iyi atletleri oradaydı. Hepsi süratliydi. Bana bile sürpriz oldu o derece. Yarıştan sonra tur atmak için Türk bayrağı bulamamam organizasyon eksikliğiydi. Antrenörde bayrak vardı ama o uzaktaydı. Sonra da söyledim, “Madalya alacağıma inanmadığınız değil mi? Ondan getirmediniz!”. Üstelik o gün doğum günümdü.
SÜREYYA AYHAN
Her antrenörden ayrı şey öğrenilir
Süreyya Ayhan’ın kapasitesi belli, dereceleri mükemmel. Daha büyük başarılar elde edebilirdi. Olanlara üzüldüm. O tek antrenörle, eşiyle çalıştı. Biz hocaları kulüple beraber seçiyoruz. Her antrenörden yeni bir şey öğreniyorum. Bilimsel olmaya, yenilikleri takip etmeye çalışırız. Mesela yeni Hırvat antrenörüm Nicola, performans testi istedi. Zagreb’e gidip teste girdim. Rus antrenörüm Anatoly Bychkov, olimpiyat sonrasında kendisine tek, bana çift ödül verildiği için federasyonu mahkemeye verdi. Sorunu antrenmana yansıtınca ayrıldık. Üzüldüm bu duruma. Olimpiyat’tan sonra bana 3000 Cumhuriyet altını verildi.
BESLENME TAVSİYEM
Rejim yapmak yerine koşsunlar
Normal beslenirim. Her şeyi yerim. Ayrıca hocamın programda verdiğini yiyorum tabii. Et yemekleri, protein ağırlıklı besleniyorum. Kilo vermek isteyen arkadaşlarıma da koşmalarını öneriyorum! Ben günde çift idman yaparım. Sabah ve akşam. İdman programına göre toplam beş altı saati geçer.
EN BÜYÜK HEDİYEM
Başbakanın ziyareti bir onur
Başbakan Tayyip Erdoğan, 2005’te Addis Ababa’da evimize ziyarete geldi. Başbakan ile tanıştık. Güzel oldu, bir sporcu için büyük bir onur. Etiyopya’da gazete ve televizyonlarda birinci haber olarak yayınlandı. Orada bana karşı tutum değişti. Biraz problem vardı. “Gelip burada idman yapıyor, bizim çocukları geçiyor” deniyordu. Artık bitti, her konuda kolaylık gösteriyorlar.
FAİR PLAY ÖDÜLÜ
Ayakkabıyı vermesem uyuyamazdım
O kız son dakikada ayakkabısını bulamayınca panik yaptı, bağırıyordu. Otelde unutmuş. Benim çantamda yedek çivili ayakkabım vardı. Benimki Nike’tı. Adidas ile sözleşmesi olduğu için tereddüt etti. “Koşmamaktan daha iyi al koş” dedim. O 37 numara giyiyor, ben 36. Çorapsız giydi. Belki kendi ayakkabısıyla koşsa birinci olurdu, ikinci oldu. Adidas’tan para cezası aldı ama ilk madalyasını kazandı. Ayakkabıyı geri almasını menajerim Münir Bey’e (Yaraş) söylemiştim, oradan duyulmuş. Etiyopya’nın uluslararası olimpiyat komitesi eski medya direktörü aday göstermiş. Ödüle çok sevindim. Etiyopyalı değil de kim olsaydı yine o ayakkabıyı verirdim. Yoksa o akşam uyuyamazdım. Biliyorum o da Berlin’deki o Dünya Şampiyonası için bir sene idman yaptı.
THY’NİN SEFERLERİ
Etyopya uçakları hep dolu
Eskiden Hartum aktarmalı gidiliyordu. Addis Ababa’ya artık Türk Hava Yolları’nın her gün direkt uçuşları var. Beş saatte gidiyor. Hep de dolu oluyor, yer bulamıyoruz. Belki bilinmiyordur. Orada yatırım yapan çok Türk işadamı var. Etiyopya güzel ülke, her şey var. Burada da çok Etiyopyalı yaşıyor.