Yalnız sanatçının ölümü

İBRAHİM LALELİ'nin Gurbetteki Kemancı (17 Şubat 2002 Pazar, Radikal) haberini okurken, onun ölümünden birkaç dakika önce hüzünlü müziğin en güzelini çaldığını duyar gibiyim.‘‘Otellerde keman çalarak yaşamını sürdüren Ukraynalı Vilademir Burkony, uzun süre işsiz kalınca intihar etti.Evinde ispirto içip kemanına sarılarak ölümü bekleyen sanatçı kaldırıldığı hastanede tüm müdahalelere rağmen kurtulamadı.’’İyi bir konservatuvar öğrenimi görmüş, daha 36 yaşında. Kim bilir neler çalmak istiyordu, seslendiremediklerinin rüyasını görmüş müdür?Eğlence yerlerinde her akşam aynı parçaları çalmaktan nasıl da bıkmıştır. Açlıktan, umutsuzluktan önce yayı bitkin düşmüştür. Tellere dokundurduğunda ses çıkmamıştır.Sabaha kadar keman çalmış, bütün gücüyle kendi cenazesinin onunla birlikte mezara gidecek bestesini seslendirmiştir.Acımasız dünyada onun mutluluk iksiri kemanına sarılarak ölmek.Sahnede ölmek, ya da bir otel odasında. Ama hep yaşamında ve ölümünde insanın sevdiğiyle birlikte olması.Haberi okuduktan sonra, yazımı bitirip evime koştum ve keman dinledim. Benim ruhuna okuyacağım duaların en güzeli buydu.Ölümlerin, intiharların bende yarattığı yalnızlığı yenmek için o şairin şiirlerini okurum, bestecinin eserlerini dinlerim.* * *İNTİHARLAR ve yalnız ölenler...Son sözlerini söyleyemeden, kimseye veda edemeden ayrılanlar. Ölümün yalnızlığını kimseyle paylaşmak istemeyenler.Cesare Pavese yazdı ve yaptı, Sylvia Plath şiiri ölümde buldu, aynı Nilgün Marmara gibi. Virginia Woolf, yaşamayı bir roman gibi noktaladı.Yesenin, Mayakovski şiirli hayatı şiirli bir ölüme dönüştürdüler.Sanatçıların yalnız ölümü, intiharları, yazmakla yaşamak arasındaki yasak bölgenin gizidir.* * *ŞAİR CELAL SILAY da, öldükten üç gün sonra evinde bulunmuştu. Yeni kitabının şiirlerini yazarken, yüksek gerilim çizgisindeyken öldü.Basıldığını görmediği kitabının kapağına sarılacak vakit bulabilmiş miydi?Beğenmiş miydi, yoksa kızıp bağırıp, sonra da çınlayan bir kahkahayla kapıyı kapatıp hayatın içine adım mı atmıştı.* * *KEMANCI VLEDIMIR'in ölümünden sonra hissetmişsinizdir.Yahya Kemal'in dizesini anımsamışsınızdır:‘‘Bir tel kopar ve ahenk ebediyyen kesilir.’’