Türkstar kuyruÄŸunda insan manzaraları

Kapıda 5 bin kiÅŸi bizi bekliyordu. Televizyon iÅŸlerinde, herkesin görmediÄŸi gizli kahramanlar vardır. Onlar, çekimin baÅŸarıyla tamamlanması için gerekli hazırlıkları yapar ve ekran karşısındakilere ‘‘İşte sahne’’ derler.Onların adı bizim aramızda yapım ekibi''dir. Çok eza ve cefa çekerler aslında... Türkstar'ın yapım ekibi de Ä°zmir'e bir gün önceden gitmiÅŸti. Jüri üyeleri olan bizler, ilgiyi ölçmek için sürekli cep telefonlarından onları aradık. Saat 23.00 gibi telefonda Ä°zmir Hilton Oteli'nin önünde yaklaşık 200 kiÅŸinin kuyruÄŸa girdiÄŸini öğrendiÄŸimde çok heyecanlandım. Atatürk Havalimanı'nda yer hizmetlerinde çalışan işçilerin iÅŸ yavaÅŸlatma eylemi dolayısıyla uçağımız Ä°zmir’e rötarlı indi. Son gelen telefonda otelin önünde bizi tam 5 bin kiÅŸinin beklediÄŸi söylenmiÅŸti. Otele geçtik ve odalarımıza yerleÅŸmeden elemelerin yapılacağı odaya alındık. Camdan bakıp kalabalığın bize söylenen boyutta olup olmadığını görmek istiyordum. Çünkü söylenenler, iÅŸ hızlı yürüsün diye söylenmiÅŸ bir ‘‘beyaz yalan’’ olabilirdi. Gördüğüm manzara karşısında hem çok ÅŸaşırdım, hem de yaptığımız iÅŸ adına çok gururlandım. Otelin önünden baÅŸlayan kuyruk, devam eden iki sokak boyunca uzanıyordu. Bayram yeri gibiydi otelin önü. Gerçekten de 5 binden fazla aday vardı.Beni aÄŸlatan aday PrensesÄ°zmir'de aklımda hiç çıkmayan, nereye kafamı çevirsem hálá gözümün önüne gelen bir aday var: ‘‘Prenses.’’ Evet Ä°zmirlilerin çoÄŸunun yakından tanıdığı Prenses. Elemelerin yapıldığı odaya ilk girdiÄŸinde ‘‘İşte’’ dedim ‘‘yeni Ajdar...’’ Ãœzerinde mavi tüllü kıyafeti, saçlarını karavela yapmış, abartılı makyajı ile bize bakıyordu. Ä°lk soruyu Ercan Bey sordu: ‘‘İsminiz nedir?’’ Karşıdan gelen cevap beni ÅŸaşırttı: ‘‘Ben Prenses'im efendim.’’Toparlandım, sandalyemde doÄŸruldum. Ahmet Bey sordu: ‘‘Ne iÅŸ yapıyorsunuz hanımefendi?’’ Prenses'ten cevap geldi: ‘‘Sanatçıyım efendim.’’ Bu cümleleri kurarken ellerini iki yana ayırıyor ve zaman zaman ışıklara dönerek poz veriyor ve öylece kalakalıyordu. Herkes çok gerildi, çünkü ÅŸimdi kim Prenses'e ‘‘Olmadı’’ diyecek ve onun hayallerini bir kez daha yıkacaktı. Hiç birimiz bunu yapmak istemiyorduk. Bir sessizlik oldu. Ahmet Bey'in salonda beni yeniden dünyaya döndüren sesi duyuldu: ‘‘Olmadı.’’Prenses irkildi, hepimize tek tek baktı, o anda gözlerindeki kırgınlığı, umudunun bir kez daha yıkılmasını hepimiz gördük. ‘‘Niye... Peki ama niye?’’ dedi. Bize doÄŸru yürüdü, ellerimizi sıkmak istedi. Önce Zerrin Hanım'a yaklaÅŸtı. Çünkü Zerrin Hanım aÄŸlıyordu. ‘‘AÄŸlamayın’’ dedi ve ellerini uzatarak Zerrin Hanım'ın gözyaÅŸlarını sildi. Ä°ÅŸte o an, o görüntü beni de olaydan koparttı. Ben de aÄŸlamaya baÅŸladım. Elini bana uzattı, tokalaÅŸtık. Gözlerimin ta içine bakarak sordu bana; ‘‘Niye olmadı? Ben Prenses'im’’ dedi bir kez daha.KEMERALTI'NIN STARI37 yıllık hayatımda yaÅŸadığım en zor anlardan biriydi. Ne demeliydim? Onu kırmadan ne demeliydim? Hemen toparlandım ve sordum: ‘‘Prenses sen nasıl geçiniyorsun?’’‘‘Bana esnaf bakıyor Kemeraltı'nda efendim’’ yanıtını verdi. Onu kırmadan cevap vermenin yolunu bulmuÅŸtum. ‘‘Biz seni Ä°stanbul'a götürürsek, esnaf bakmaz, aç kalırsın, hayatın zorlaşır. Prenses sen burada kalmalısın’’ dedim. Kemeraltı esnafının kendisine sahip çıkmasının ne kadar büyük bir ÅŸans olduÄŸunu, hayatta bu ÅŸansın çok az insana nasip olacağını anlattım. Durdu gözlerime baktı, ‘‘Peki efendim’’ dedi. Hepimizin gözleri dolmuÅŸtu. ESNAFA TEÅžEKKÃœRLERAkÅŸam eski bir arkadaşımın evine yemeÄŸe gittim. Hemen bana döndü ve ‘‘Prenses de gelmiÅŸ bugün elemelere’’ dedi. Ä°zmir'de Prenses'in çok sevildiÄŸini ve esnafın ona sahip çıktığını anlattı. Arkadaşımdan öğrendiÄŸime göre Konyalı imiÅŸ Prenses. Adı da Derya Aslan. Evinden kaçıp Ä°zmir'e gelmiÅŸ, ailesi arayıp sormamış. Prenses, Belediye BaÅŸkanı'na giderek kendisine bir ev tutmasını istemiÅŸ. BaÅŸkan da Kadifekale'de küçük bir ev tutmuÅŸ. Prenses her gün Kemeraltı'na gelip kulağında radyosu ile ÅŸarkılar dinleyip, ÅŸarkılar söylüyormuÅŸ. Sanırım Prenses adına buradan Kemeraltı esnafına teÅŸekkür etmem gerekiyor. TeÅŸekkürler Kemeraltı esnafı... Son yarışmacı Hilton’un garsonu UÄŸurElemeler sırasında jüri üyelerine içecek servisi yapan bir garson çocuk gözüme battı. Çok sevimliydi. Gülümseyince insanın içini ısıtan bir yüz ifadesi vardı. VerdiÄŸimiz ilk arada Ercan Bey'in çocuÄŸu yarışmacı olmak üzere ikna etmeye çalıştığını gördüm. Ä°smi UÄŸur'du. Daha sonra Ahmet Bey ve ben UÄŸur'u ikna etmeye uÄŸraÅŸtık ama olmadı. ‘‘Bak’’ dedim ‘‘şans belki de ayağına geldi, star olmak biraz da ÅŸans iÅŸidir iyi düşün.’’ Ertesi gün çok yoÄŸun geçti. Saat 21.30 olmuÅŸtu. Hepimizi yorgunluktan ölüyorduk. ‘‘Son yarışmacı’’ dediler ve içeriye birden UÄŸur girdi. Hepimizin ikna etmeye çalıştığı ama baÅŸaramadığı garson çocuk!.. O da star olmanın büyüsüne karşı koyamamıştı anlaşılan. Åžarkısını söyledi. Ä°nanılmaz sevimli yüzü, çok derin bakan gözleriyle etkiledi hepimizi ve odada bir ses yankılandı: ‘‘Oldu.’’Birden alkışlar koptu salonda, bütün ekip alkışlıyordu, Hilton personeli alkışlıyordu... Ä°kinci gün mutlu sonla bitmiÅŸti. Bir tek mutsuz olan Ä°zmir Hilton'un müdürüydü. Bana döndü ve sitemli gözlerle ‘‘En iyi elemanımı götürüyorsunuz Ä°stanbul'a’’ dedi. Ama sonra da ekledi: ‘‘Yarından itibaren otelin orkestra ÅŸefi, UÄŸur'a özel ders vermeye baÅŸlayacak.’’Tekerlekli sandalye ile geldi, yürüyerek çıktı 35111 numaralı Ahmet, Ä°zmir'den aklımda kalan diÄŸer bir aday. Tekerlekli sandalyesi ile odaya girdi. Ercan Bey dayanamadı ve sordu: ‘‘Ne oldu ayaklarına?’’‘‘Polis memuru vurdu’’ dedi Ahmet ve anlatmaya devam etti. Çok zor ÅŸartlarda yaşıyormuÅŸ. Hayatını kurtarmak için star olmak istiyormuÅŸ. Polis memurundan ÅŸikayetçi olmamış, çünkü avukatı onu kandırmış...LÃœTFEN ORTAYA ÇIKNe kadar zor bir çeliÅŸki yaşıyor insan böyle zamanlarda.... Ben bunları düşünürken Ercan Bey ‘‘ArmaÄŸan nedir kararın?’’ diye sordu. ‘‘Olmaz’’ döküldü dudaklarımdan. Çünkü ciddi bir iÅŸ yapıyorduk ve Ahmet'te ‘‘star’’ nitelikleri yoktu. Hepimiz ‘‘Olmadı’’ dedik. Ahmet çıktı odadan. DiÄŸer adaylar gelmeye devam etti. Ä°lk verdiÄŸimiz arada yapım ekibinden Gülümsün yanıma koÅŸarak geldi ve ÅŸunları söyledi:‘‘ArmaÄŸan, o tekerlekli sandalyedeki aday, dışarı çıkınca yürüyerek gitmiÅŸ. Güvenlik görmüş.’’İçimden bir kırgınlık ve kızgınlık duygusu aynı anda geçti. Kendime kızdım bu kadar kolay etkilendiÄŸim için; kendime kızdım, amiyane tabirle ‘‘kazıklandığım’’ için. Kırıldım, adayların bizi etkilemek için bu yollara baÅŸvurduÄŸu için. Sevgili Ahmet!.. Bu yazıyı okuyorsan ve eÄŸer senin için söylenenler, yani tekerlekli sandalyeden kalkıp yürümediysen, lütfen ortaya çık ve ‘‘Hayır yalan’’ de. Ya da gerçekten evine yürüyerek gittiysen yine ortaya çık ve ‘‘Özür dilerim, ben çok büyük bir hata yaptım. Ben bir yalancıyım’’ de. De ki ben de rahatlayayım. Artık diÄŸer adaylara kuÅŸkuyla yaklaÅŸmayayım...Â