Tek eksiğim elektronik protez

1993 YILINDA, 18 yaşındayken apandisit ağrısıyla babasının da çalıştığı Okmeydanı Eğitim ve Araştırma Hastanesi’ne götürülmüş Ferhat Koç. Ve o götürülüş hayatının dönüm noktası olmuş. Bir hemşirenin yanlış damara vurduğu iğne yüzünden sol kolu kangren olmuş. Sonrasında 7 kez ameliyat ve omzunun hemen altından kesilen bir kol... Doktorlar, 3 gün daha geç müdahale edilse, kangrenin kolundan vücuduna yayılacağını, son anda kurtulduğunu söylemişler.

SGK’YI MAHKÛM ETTi

1997 yılında Sosyal Sigortalar Kurumu’na (SGK) karşı açtığı tazminat davasını kazanmış. O dönemde yapılan haberlerle de Türkiye gündemine oturmuş. “Bu yaşıma kadar hastaneye bir kez gittim, onda da tek kolumu kaybettim” diyor Ferhat Koç. Yaptığı işi kastederek “Buna da şükür” derken, sürekli gülümsediğini, ancak içinde hiç durmadan kanayan bir yaranın olduğunu söylemeden de geçemiyor. Yine de, sol kolunu kaybettikten sonra başardıklarını sıralarken, gözleri parlıyor:

YÜZÜYORUM, OYNUYORUM

“Yüzmeyi çok seviyordum. Ancak kolumu kaybettikten sonra kumsalın en ücra köşesinde olmayı tercih ettim. Tek başıma. Kimse benim bu halimi görmesin. Bana o anlamlı bakışları atmasın istiyordum. Çok zor aştım bunları. Artık plajın en kalabalık yerinden denize giriyorum. Atıyorum kulacı, dalıyorum mavilere. Sonra bana o bakışlar. ‘Vay adama bak nasıl da yüzüyor’ diye şaşırmalar duyuyorum. Artık daha da özgürüm. Yüzerken rakip tanımam. Mahallede bir takım kurduk. Her hafta halı saha maçı yapıyoruz. Bowling’te de bir şanım var. Otomobil de kullanıyorum. Ehliyetimi aldım. Birçok şeyi başardım. Hayatıma kaldığım yerden devam ediyorum. Bir arkadaşımın yakını da sağ bacağını dizinin altından kaybetmişti. Hayattan ümidini kesmiş bunalıma girmişti. Onunla
1 saat sohbet ettim. Şimdi eski gibi, gülümsüyor. Vücudumdaki yaralar kapandı ama içimdekiler hiç geçmedi.”

Bir bardak çay bile tutamıyorum

FERHAT Koç hayatına devam etse de protez kolu eskidiği için bir bardak bile tutamıyor: “Eski Sağlık Bakanı Yıldırım Aktuna sayesinde 1997’de mikroelektronik protez bir kol verildi. Onu da 2003 yılına kadar kullandım. Ancak daha sonra bakım gerekti, yaptırdım. Artık son 8 yıldır hiç kullanılamaz halde. Tamir bile edilemiyor. En azından bir bardağı bile onunla tutabiliyordum. Omzumun yapısı da değişti. Benim yeni elektrikli kolu alacak maddi gücüm yok. Devletim sesimi duysun, bana yardımcı olmalarını istiyorum. Elektronik protezden başka ne isteyebilirim ki?”