Manisalı gençler mobilyada devrim yaptı
Güncelleme Tarihi:
<B> Merve YENAL / MANİSA</B>
Oluşturulma Tarihi: Mayıs 04, 2002 13:03
Bir yanda ellerindeki mesleği uygulama fırsatı arayan gençler, diğer yanda el yapımı mobilya üreten ve ‘iyi yetişmiş‘ beyinlere ihtiyacı olan bir şirket. Mobilya şirketi Dorya Home, ustaları bir kenara bırakmış, mobilya dekorasyonu bölümünden mezun, pırıl pırıl gençlerle çalışıyor.
Feride, Onur, Yusuf, Soner, Serhan... Hepsi de daha 20'li yaşlarının başındalar. Yaptıkları işten aldıkları zevk gözlerine yansıyor. Öyle ki fotoğraf çektirmek için bile başlarını işlerinden kaldırmak istemiyorlar.
Onlar şanslı çocuklar. Türkiye şartlarında yaşıtları iş bulmakta zorlanırken, kendi mesleklerini yapma 'lüksüne' sahipler. Üstelik de 'ağaç işleri' gibi 'zor' bir alanda... Onlar Dorya Home’dta çalışıyorlar.
Dorya Home 1989'da Bahar ve Ümit Yorgancıoğlu tarafından kurulmuş. 19. Yüzyıl İngiliz tarzı el yapımı mobilya üretiyor. İzmir ve İstanbul'da mağazaları var. Türkiye'de el yapımı mobilya üreten nadir şirketlerden biri. Manisa Sanayi Bölgesi'nde geniş bir çiftliğin içine kurulmuş bir fabrikada üretim yapılıyor.
Mobilyalar el yapımı olunca, onları üretecek birçok 'el'e de ihtiyaç oluyor. İşte sözü geçen şanslı gençler Dorya'nın gerek iç gerek dış pazarda satılan mobilyalarını üreten sanatçılar. Onlar 'işin beyni' olan üretim bölümünde çalışıyorlar.
FERİDE’NİN DÜŞÜ
Feride Altınkaya 23 yaşında. Çınarlı Ağaç İşleri Endüstri Meslek Lisesi Mobilya Dekorasyonu bölümü mezunu. Mobilya dekorasyonu alanında çalışan az sayıda kadından biri. Okulu bitirir bitirmez Dorya Home'da işe başlamış. Altı yıldır çalışıyor. Artık kıdemli bir eleman. Kendine Bahar Yorgancıoğlu'nu örnek alıyor, ilerde onun gibi olmak istiyor:
‘‘Dört yıl boyunca birebir atölyede çalıştım. Şimdi üretim sorumlusu olarak görev yapıyorum. Atölye içinde iş dağılımlarını yapıyorum. Burası olmasaydı kim bilir belki sekreter olacaktım belki onu bile olamayacaktım.‘‘
Onur Balkan 24 yaşında. O da Feride ile aynı bölümden mezun. Dorya ile 1992'de staj için geldiğinde tanışmış. İmalatta 8-10 kişilik bir ekibin başı. Yaptığı işten büyük keyif aldığını söylüyor. Burası olmasaydı sıradan bir piyasa işçisi olacağını anlatıyor: ‘‘Belki bir mobilya atölyesinde çalışıyor olacaktım, belki de otobüs şoförü olurdum. En çok büfe, sehpa, vitrin yapmayı seviyorum. Ağacı sıfırdan alıp cilaya teslim edene kadar her şeyini biz yapıyoruz.‘‘
Soner Bayındır 22 yaşında. Diğerleriyle aynı bölümden mezun. 1997'de okulu bitince işbaşı yapmış. Bu alana sınavla tesadüfen girmiş. Mobilya dekorasyonu bölümünün birçok öğrenci tarafından iş olanakları çok sınırlı olduğu için tercih edilmediğini söylüyor: ‘‘Bu işi yapmak için maddi imkanlarınızın yerinde olması gerek. Herkes binbir hayalle başlıyor ama imkanları sınırlı olduğu için bunlar çabuk bitiyor. Biz şanslıyız.‘‘
Yusuf Öztürk diğerlerinden farklı bir okuldan geliyor. Manisa Endüstri Meslek Lisesi'nden mezun. Sekiz aydır Soner'in yanında yardımcı olarak çalışıyor.
Gençler ustalardan farklı olarak birbirlerine bir şeyler öğretebilmek ve bilgilerini paylaşabilmek için çabalıyor. Çünkü bu Ümit Yorgancıoğlu'nun en büyük şartı. Yusuf herkes gibi ilerisi için hayalleri olduğunu söylüyor ancak şimdilik bunları kendisine saklıyor.
GÖNÜL BAĞI
Serhan Özmen 24 yaşında. Onur'un sınıf arkadaşı. Dorya ile 1992'de staj döneminde tanışmış. Ailesi de mobilyacı olduğu için bu tür işlere çocuk yaşta başlamış. Askerden sonra İzmir'de başka bir şirkette çalışmış ama oradaki işi çok 'düz' bulduğu için bırakmış:
‘‘Öbür yerlerde işi mecburiyetten, para kazanmak için yapıyorsun. Burada kendimden bir şeyler katabiliyorum. El işçiliğim var. Yaptığım işler hep değişik oluyor. Sürekli aklımı yormam, mantığımı çalıştırmam gerekiyor. Burada yaptığım şeylerden zevk alıyorum. Hangi iş olsa severek yapıyorum.‘‘
Gençlerin hepsi sınavla tesadüfen girdikleri bu mesleğe gönül bağıyla bağlanmışlar. İşlerini büyük bir aşkla yapıyorlar, ileriye dönük hayaller kuruyorlar. En başta da mesleği ‘paylaşma yoksunu‘ ustaların tekelinden kurtarıp ellerinden geldiğince çok kişiye yaymayı amaçlıyorlar.
Herkes kendisinin patronu
1989'da kurulan Dorya Home 19. Yüzyıl İngiliz tarzı el yapımı mobilya üretiyor. Ürünlerinde ithal ağaç, kaplama, döşemelik kumaş, deri gibi mamuller kullanıyor. Manisa’daki fabrikada 55'i üretimde olmak üzere 80 kişi çalışıyor. Her yıl koleksiyonuna yeni modeller ekleyen Dorya Home'un ürünleri patentli. Şirketin sahipleri Bahar Yorgancıoğlu ve Ümit Yorgancıoğlu Dorya'da özellikle gençlerin çalışmasına önem veriyor. Hepsinin eğitimiyle ve kişisel gelişimiyle teker teker ilgileniyor. Yedi ay önce şirkette ‘ustalık’ kavramı kaldırılarak piyasada devrimci bir girişim yapılmış. Herkes kendisinin patronu ve yanında eğitmekle sorumlu olduğu iki kişi çalıştırıyor. Böylece bilgi akışı sağlanıyor ve işinin ehli genç beyinler yetişiyor.
Onlar şanslı çocuklar. Türkiye şartlarında yaşıtları iş bulmakta zorlanırken, kendi mesleklerini yapma 'lüksüne' sahipler. Üstelik de 'ağaç işleri' gibi 'zor' bir alanda... Onlar Dorya Home’dta çalışıyorlar.
Dorya Home 1989'da Bahar ve Ümit Yorgancıoğlu tarafından kurulmuş. 19. Yüzyıl İngiliz tarzı el yapımı mobilya üretiyor. İzmir ve İstanbul'da mağazaları var. Türkiye'de el yapımı mobilya üreten nadir şirketlerden biri. Manisa Sanayi Bölgesi'nde geniş bir çiftliğin içine kurulmuş bir fabrikada üretim yapılıyor.
Mobilyalar el yapımı olunca, onları üretecek birçok 'el'e de ihtiyaç oluyor. İşte sözü geçen şanslı gençler Dorya'nın gerek iç gerek dış pazarda satılan mobilyalarını üreten sanatçılar. Onlar 'işin beyni' olan üretim bölümünde çalışıyorlar.
FERİDE’NİN DÜŞÜ
Feride Altınkaya 23 yaşında. Çınarlı Ağaç İşleri Endüstri Meslek Lisesi Mobilya Dekorasyonu bölümü mezunu. Mobilya dekorasyonu alanında çalışan az sayıda kadından biri. Okulu bitirir bitirmez Dorya Home'da işe başlamış. Altı yıldır çalışıyor. Artık kıdemli bir eleman. Kendine Bahar Yorgancıoğlu'nu örnek alıyor, ilerde onun gibi olmak istiyor:
‘‘Dört yıl boyunca birebir atölyede çalıştım. Şimdi üretim sorumlusu olarak görev yapıyorum. Atölye içinde iş dağılımlarını yapıyorum. Burası olmasaydı kim bilir belki sekreter olacaktım belki onu bile olamayacaktım.‘‘
Onur Balkan 24 yaşında. O da Feride ile aynı bölümden mezun. Dorya ile 1992'de staj için geldiğinde tanışmış. İmalatta 8-10 kişilik bir ekibin başı. Yaptığı işten büyük keyif aldığını söylüyor. Burası olmasaydı sıradan bir piyasa işçisi olacağını anlatıyor: ‘‘Belki bir mobilya atölyesinde çalışıyor olacaktım, belki de otobüs şoförü olurdum. En çok büfe, sehpa, vitrin yapmayı seviyorum. Ağacı sıfırdan alıp cilaya teslim edene kadar her şeyini biz yapıyoruz.‘‘
Soner Bayındır 22 yaşında. Diğerleriyle aynı bölümden mezun. 1997'de okulu bitince işbaşı yapmış. Bu alana sınavla tesadüfen girmiş. Mobilya dekorasyonu bölümünün birçok öğrenci tarafından iş olanakları çok sınırlı olduğu için tercih edilmediğini söylüyor: ‘‘Bu işi yapmak için maddi imkanlarınızın yerinde olması gerek. Herkes binbir hayalle başlıyor ama imkanları sınırlı olduğu için bunlar çabuk bitiyor. Biz şanslıyız.‘‘
Yusuf Öztürk diğerlerinden farklı bir okuldan geliyor. Manisa Endüstri Meslek Lisesi'nden mezun. Sekiz aydır Soner'in yanında yardımcı olarak çalışıyor.
Gençler ustalardan farklı olarak birbirlerine bir şeyler öğretebilmek ve bilgilerini paylaşabilmek için çabalıyor. Çünkü bu Ümit Yorgancıoğlu'nun en büyük şartı. Yusuf herkes gibi ilerisi için hayalleri olduğunu söylüyor ancak şimdilik bunları kendisine saklıyor.
GÖNÜL BAĞI
Serhan Özmen 24 yaşında. Onur'un sınıf arkadaşı. Dorya ile 1992'de staj döneminde tanışmış. Ailesi de mobilyacı olduğu için bu tür işlere çocuk yaşta başlamış. Askerden sonra İzmir'de başka bir şirkette çalışmış ama oradaki işi çok 'düz' bulduğu için bırakmış:
‘‘Öbür yerlerde işi mecburiyetten, para kazanmak için yapıyorsun. Burada kendimden bir şeyler katabiliyorum. El işçiliğim var. Yaptığım işler hep değişik oluyor. Sürekli aklımı yormam, mantığımı çalıştırmam gerekiyor. Burada yaptığım şeylerden zevk alıyorum. Hangi iş olsa severek yapıyorum.‘‘
Gençlerin hepsi sınavla tesadüfen girdikleri bu mesleğe gönül bağıyla bağlanmışlar. İşlerini büyük bir aşkla yapıyorlar, ileriye dönük hayaller kuruyorlar. En başta da mesleği ‘paylaşma yoksunu‘ ustaların tekelinden kurtarıp ellerinden geldiğince çok kişiye yaymayı amaçlıyorlar.
Herkes kendisinin patronu
1989'da kurulan Dorya Home 19. Yüzyıl İngiliz tarzı el yapımı mobilya üretiyor. Ürünlerinde ithal ağaç, kaplama, döşemelik kumaş, deri gibi mamuller kullanıyor. Manisa’daki fabrikada 55'i üretimde olmak üzere 80 kişi çalışıyor. Her yıl koleksiyonuna yeni modeller ekleyen Dorya Home'un ürünleri patentli. Şirketin sahipleri Bahar Yorgancıoğlu ve Ümit Yorgancıoğlu Dorya'da özellikle gençlerin çalışmasına önem veriyor. Hepsinin eğitimiyle ve kişisel gelişimiyle teker teker ilgileniyor. Yedi ay önce şirkette ‘ustalık’ kavramı kaldırılarak piyasada devrimci bir girişim yapılmış. Herkes kendisinin patronu ve yanında eğitmekle sorumlu olduğu iki kişi çalıştırıyor. Böylece bilgi akışı sağlanıyor ve işinin ehli genç beyinler yetişiyor.