Kontrol ÅŸefine birkaç kuruÅŸ verdin mi tamamdır

Vahdettin Gökbörü (Çeltiksuyu Spor Kulübü BaÅŸkanı)BEN uzun yıllar Köy Ä°ÅŸleri'nde çalıştıktan sonra gözlerimden dolayı malulen emekli oldum. Okulu yapan müteahhidi Åžeref BozkuÅŸ'u 15 senedir tanıyorum. Bu kesinlikle onun hatası, 6-7'lik demir kullanılırsa olacağı budur, kolonlarda en az 14'lük kullanması lazımdı. Bu adamın Sancak Köyü'nde yaptığı inÅŸaatı da yıkıldı. Müteahhidin dayısı bir dönem Bingöl milletvekilliÄŸi yapan rahmetli Haydar Baylas'tı. Bu müteahhidin ortağının aÄŸabeyi Bingöl Milli EÄŸitim'de ÅŸube müdürü olan Kazım Can'dı. Ä°nÅŸaatın kontrolünü de yine o adam yapıyordu. Bayındırlık kontrolcüsü de felaket adamdı, kaç defa mahkemelik oldu, birkaç ay cezaevinde yattı. Kolonlarda yuvarlak dere taÅŸları var, bu kadar zalimlik olur mu beyim? Yıkılan okulun ihalesini yüzde 5 kırımla verdiler, yanındaki lojmanlar ise yüzde 48 kırımla. Burada en iyi kum-çakıl Genç'ten çıkar, ama inÅŸaatçılar hemen yakındaki derelerden kum çekip Genç'ten getirmiÅŸ gibi gösteriyorlar. Haksız yere 20 kilometre birim fiyatı kestirip parayı ceplerine atıyorlar, kontrol ÅŸefine birkaç kuruÅŸ verip Genç'ten getirmiÅŸ gibi gösteriyorlar.ArkadaÅŸlarımın ezilmiÅŸ yüzlerini unutamıyorumKemal Olcay (Çeltiksuyu YÄ°BO 7. sınıf öğrencisi)DEPREMDEN 20-25 dakika önce kalkıp lavaboya gittim, sonra su içip yatağıma uzandım. Ben ranzanın üs katında yatıyordum, birden hafif bir sarsıntı oldu, sonra hızlandı. Daha önce kendi köyümde deprem yaÅŸamıştım ama, böyle büyük ÅŸiddetlisini ilk kez gördüm. Kendimi hemen ranzadan aÅŸağı attım, o anda üst katın yıkıldığını gördüm. Bağırıp çağırıyordum, ‘‘Kalkın deprem oluyor’’ diye, bu arada deprem devam ediyordu. Pencereler, camlar patladı, çok korktum. Ben dolapların olduÄŸu yerdeydim, pencerenin önüne geldim. Ranzanın altında yatan çocuÄŸun uykusu derindi, hemen onu da uyandırdım. O anda gözlerimi kapatıp kendimi pencereden aÅŸağı attım, kolumu kırdım. Bu arada kırık camlar ayaklarıma batıyordu, yürüyemez haldeydim. Yuvarlana yuvarlana kendimi zor betona yetiÅŸtirdim, sonra beni kurtardılar.İçerde ölen arkadaÅŸlarımın hepsini tek tek görüp kimliklerini tespit ettim, bazılarını kendi aileleri bile tanıyamadı. Ben onları elbiselerinden, pijamalarından tanıyıp gösterdim. Hepsinin parçalanmış yüzü gözümün önünde, hangisine aÄŸlayacağımı bilemedim. Ama artık bunlar olmayacak, daha saÄŸlamını yapsalar bile artık buradaki bir okulda okumam, ölü arkadaÅŸlarımın yüzleri gözümden gitmiyor. KurtulduÄŸumdan bugüne kadar hiç uyuyamadım, hala sesler kulağımda. Terör yüzünden okullarımız 5 sene kapalı kaldı, hepimiz okula geç baÅŸladık, kabahat bizim mi? Batı'ya gitsem onların arasında nasıl okuyabilirim ki? Halbuki ben okuyup pilot olmayı istiyordum.DEVAM EDECEK...Â