'Kızlar istediklerini öpebilmeli!'

- Eh, 40 oldum. İlk kitabımın yayınlanmasından bu yana 20 yıl geçti. Televizyonda bir programımın tekrarı veriliyordu geçenlerde. Basketbol maçı bekleyen bir oğlan tweet atmış: “Teyze, kısa kes maç başlasın!” Hoşuma gitti. Evet, galiba yaşlanıyorum ve üzerime bir iyilik hali geldi!

‘Venüs’, çok eğlenceli, çok hüzünlü, bol şamatalı bir ‘aile romanı.’ Nereden esti?

- Valla, benim dünyaya geliş sebebim bu: Yazmak! Zaten elimden başka bir iş gelmiyor. Gerçi o esintiyi yakalamak, başlamak hep zor oluyor. Ama o rüzgârı aldıktan sonra da, beni kimse tutamıyor. Yine öyle oldu. Bir ‘histir’ yazmak. Birine âşık olmak, tutulmak gibi. Kendi ailem, köklerim ilham verdi. “Bari” dedim, “Bu defa da kendi soy ağacımın dallarında şakıyayım!” Bir aile tarihçesi yazdım. İstedim ki, sular seller gibi okunsun…

Gerçekte de öyle okunuyor. Masal gibi anlatmışsın. Ne kadarı sizin aile, ne kadarı kurgu?

- Arnavut olmaları, göç ederken İngiltere mi, İstanbul’a mı kararsız kalmaları, 1894’de İstanbul’u seçmeleri, şehre ayak basar basmaz deprem olması, bizim ailenin hikâyesi. Kendini yazdırmak için, bir Arnavut’tan beklenmeyecek bir sabırla, bir köşede beni yıllarca bekledi...

Biraz da Arnavut olmaktan söz etsene. Şu meşhur inat mevzuu mesela…

- Oooooo! Bir Arnavut, çarşıya ekmek almaya gidip, barut alıp dönermiş! Gerçekten de öyle. Vardır hepimizde bu damar. Bu romanları bana yazdıran da, inadım…

Kahramanın Şekina Hala, evlere şenlik! Erkekleri ve cinselliği seven, muhteşem ve pervasız bir kadın. Şahane de aşk hikayeleri var…

- Ben onu özgürlük hissim ve içgüdülerimle var ettim. Daha doğrusu, sanki, ailemin güzeller güzeli ama bir o kadar talihsiz kadınları, el verdiler de yazdım…

Özgürlüğüne düşkün ve kimseyi umursamadan yaşayan Şekina’lardan şu anda çok yok…

- Doğru. Muhafazakârlık, sadece Şekina Halaları değil, hayatı kurutuyor!

- Hiçbir zaman fazla ileri gitmemiş ki! Kadına iyi davranan bir toplum olmamış Türk toplumu.

Şekina Hala, o yaşadıklarıyla, kimilerinin ahlak anlayışına göre yargılayacakları, dışlayacakları bir kadın. Nasıl oluyor da ‘or...pu’ diye damgalanmaktan kurtuluyor?

- Rahmetli babaannem, “İnsan kendisini nasıl görürse öyle olur,” derdi. Şekina’nın ekonomik gücü var, bu, ona bir iktidar sağlıyor. Ama en önemlisi, hiçbir gücün ve paranın satın alamayacağı bir özgürlük duygusu var. Ki bence, bir kadın için en gerekli şey. Ne olursanız olun, yeter ki özgür olun! Şekina, gücünü, özgürlüğüne olan tutkusundan alıyor.

Bu kadın gerçek olsa, başına neler gelirdi? O da Hüseyin Çelik’ten azar yer miydi?

- Aslında, o dönemin Hüseyin Çelik’inden azar işitiyor! Caminin, harem kısmından Müftü Hazretleri’ne laf yetiştiriyor. Sonra tabii, ucu çivili sopalarla kovalanıyor. Ardından, hakkında ölüm fetvası çıkıyor ve bir erkek kılığında dolaştığı günler başlıyor. Söz, Hüseyin Çelik’ten açılmışken, ben vatandaş Hüseyin Bey’in tecavüz davaları ve bu davalara verilen ve hatta verilmeyen cezalar, ayrıca içinde devlet yöneticilerinin bulunduğu ‘tecavüz çeteleri’ hakkında ne düşündüğünü de merak ediyorum…

MARŞINI BESTELEDİM

Romanda bir de ‘kızlar manifestosu’ var, bayıldım!

- Evet, romanın en şeker, en şurup bölümü bence. “Kızlar, erkekler gibi etraflarına fıldır fıldır bakmalı, kızlar başını yerden kaldırmalı!” diye başlıyor. ‘Kızlar manifestosu’nu yazabildiğim için çok mutluyum. Bu roman sadece o bölüm için bile yazılabilirdi. Marşını bile besteledim kafamın içinde çalıp duruyor: “Kızlar, istediklerini öpebilmeli!”

AİLELERİMİZ GÖLGEMİZ GİBİ

Gelelim senin ailene… Babanın dedesi, gerçekten kahveyi, para yakarak mı pişirtirmiş?

- Evet. O yüzden de, bizim ailenin, parayla ilişkisi kötüdür. Rivayet o ki, dedem, yine romandaki gibi, bir İngiliz askerini öldürüp, çiftliğe gömdürmüş. İngilizce’yi bir gerizekalı gibi konuşmamın sebebinin bu günah olduğunu düşünürüm hep!

Zengin Arnavutlara, gerçekten ‘prens-prenses’ mi denirmiş?

- Evet öyle. Parayla her şeyin satın alınabileceğinin kanıtı. Yanlış biliyorsam özür dilerim, Arnavut olan Kemal Derviş, İngiltere’de öğrenciyken, kartvizitine ‘Prens’ yazdırmış. Bizimkiler de heyecan yapmışlar, “Biz de yazdıralım” diye. Ama geçmiş olsun…

Kemal Derviş’in prensliği neredenmiş?

- Ailesi köklü bir Arnavut. Gazeteci Sedat Ergin, Tanıl Bora bildiğim, tanıdığım Arnavutlardan. Hepsi de, eşyanın tabiatına ters bir sükunet ve mantık içinde. Sanırım evrim geçirdik!

Romanın, ailenin hikâyesiyle başka benzerlikleri var mı?

- Aslında bu roman, ailede konuşulup duran bir hikâyenin benim üzerimdeki yükü. Dedemin annesi, yani benim romanımı adadığım Belkıse Hanım’ı, akıl hastanesine yatırmışlar. Tıpkı romandaki gibi…

Neden peki?

- Bence Alzheimer’dı. Zenginliğini kaybedince de hastalanmış olabilir. Üzücü olan, bir sürü çocuğu var ama öldüğünde hiçbiri annelerinin cenazesini o akıl hastanesinden almaya gitmiyor.

Çok fenaymış. Bu nasıl açıklanabilir? Ya da açıklanabilir mi?

- Muhtemelen Belkıse Ninemiz, anne olmak istememişti ve çocuklarından hep uzak durdu. Belki çocukları da bunun intikamını aldılar.

Bir annenin, çocuklarını sevmeme ihtimali olabilir mi sence?

- Niye olmasın? İnsan, bir muamma. Ruhumuzun öyle karanlık noktaları var ki. Bir de insanın istemediği bir şey ona dayatılınca, zorlanma başlıyor.

Peki çocukların annelerini sevmeme ihtimali var mı?

- Bence, bu da olabilir. Ruhumuzda, öyle çok şeyin tortusu kalıyor ki. Doğrusu ben de, onların ellerini, kollarını bağlayan şeyi merak ediyorum. Üstelik her biri iyi birer insanken. Mutlaka kendi içinde güçlü bir nedeni olmalı. Daha da acayibi torunlar, mezar sorduğunda, sanki orada gömülüymüş gibi boş bir mezar gösterilirmiş.

Tamam bir romancı olarak, herkesi anlamaya çalışıyorsun. Peki gerçek hayatta, aynı beceriyi gösterebiliyor musun?

- Yok, fena halde çuvallıyorum. Roman yazmak, kaçış noktam. Masa başında kendimi şahane hissediyorum. Kimseyle muhatap olmamak gibi bir lüksüm oluyor. Zaten benim için azap, roman çıkmak üzereyken başlıyor. Utanmaktan, garip görünmekten, tuhaf bulunmaktan ödüm patlar. Bence bu da, aileden sirayet eden bir şey. İşin o kısmını da romancılığımla telafi ediyorum. Masa başında hiçbir şeyden korkmuyorum. Romanlarımda söylüyorum, yazıyorum ve hatta yaşıyorum. Çünkü böylesi daha kolay. Zor olan gerçekten yaşamak. Çünkü işin içinde başkaları var.

Senin tezine göre, korkaklar, hayatla mücadele edemeyenler mi ‘yazı insanı’ oluyor?

- Bence öyle. Ben insan idare etmesini bilmem mesela. Herkesin tereyağından kıl çeker gibi, içinden çıktığı durumlarda, ben saçmalarım. Haklıyken, suçlu olurum. Ama biliyorum ki, ben böyle güzelim. İnsanın önce kendisini olduğu gibi kabul etmesi gerek. İnsanın önce kendisine huzur vermesi gerek!

- Evet. Kader, vasiyet ne dersen de… Ailelerimiz, gölgemiz gibi. Hakikaten romanda söylediğim gibi, kimse, aile tarihinden kaçamıyor. Atsan atılmaz, satsan satılmaz bir şey. Kanla taşıdığımız hastalıklar gibi, genetiğimiz gibi hisler ve huylar da kuşaktan kuşağa taşınıyor.

ARARAT'I 38'İMDE DOĞURDUM

38’inde tekrar anne olmanın en şahane tarafı ne?

- Başına ne geleceğini biliyorsun, en şahane tarafı bu! Ayrıca, puset itmekten kollarının uzadığı günlerin geçip gideceğini, dünyaya gelenin büyüdüğünü de…

En büyük destekçin kimdi?

- Hiç kimse. Tribün boştu valla. Ama kızımın yardımlarını yatsıyamam. Sağolsun, 15 yaşındaki kızım Tamar, beni daha 40’ım çıkmadan evden çıkardı. Sonra elime, ayağıma, renk renk ojeler sürdü. Manikür, pedikür terapisi yaptı. Doğumdan sonra kilo vermeme de yardımcı oldu. Ne zor şeymiş kardeşim diyet yapmak! Valla o sıkıntı ve enerjiyle iki roman daha yazardım! Doğuma giderken 77 kilo olmuştum, 25 kilo almıştım, “Herkürella” diye çağrılıyordum evde. Şimdi yine 52’yim…

Erkek annesi olmak farklı mıymış?

- İliğimize kemiğimize işlemiş, o utanç verici ‘erkek ayrımı’ var aslında. İnsan bunun zerresini ruhunda yakaladığında çok çok utanıyor, mahçup oluyor. Ama var gücümle kadınları mutlu edecek, onların kalbini asla kırmayacak bir erkek yetiştirmeye and içiyorum!

HAYATTAKİ YAZARLIK ROLÜNÜ SEVMEM

“Ararat’la birlikte beni hayatta çok zorlayan şeyleri de doğurdum, onlardan kurtuldum. Plesantayla birlikte ‘lök’ diye çıkıp gittiler gittiler” diyorsun. Nedir onlar?

- Çok katıydım, esnedim. Kollarımda tatlı bir bebek vardı. Durdum, düşündüm, aptal aptal etrafa bakındım. İyi geldi bana, ikinci defa anne olmak. Huysuz bir hayvanın doğurup sakinleşmesi gibi. Artık neyi ve kimi, ne zaman ciddiye alıp üzüleceğimi biliyorum. Kendime saçmalama hakkı tanıyorum. Romanda söylüyorum zaten, “Kusurlarımız meziyetlerimizdir esasında!” diye. Çünkü bu alemde, hiç kimse kusursuz bir şey görmemiştir.

Hayatta bir ‘hiç’ misin gerçekten? Masa başında mı bu ‘hiç’in içini dolduruyorsun?

- Evet. Bir kekemenin şarkı söylemesi gibi, benim için yazmak. Hayatta, hazır cevap değilimdir mesela. Rahmetli babannemin ilk kitabıma, ‘Hanene Ay Doğacak’a şöyle bir bakıp dediği gibi “Ayol bundan hiç bekler misin!” Öyle… Hayatta ‘hiç’ olmak beni masa başında var ediyor. Bu yüzden hayattaki yazarlık rolünü sevmem. Ben, masamın başındaki hayalperest kadın olarak yaşamayı ve ölmeyi tercih ederim.