Kabakulak

Kanat ATKAYA

Hole /My Body, The Hand Grenade

(City Slang/ KOD)

Courtney Love, çok kızgın bir kadın. Şöyle anlatayım; böyle bir kadın sizinle konuşurken, suratınıza onu kesinlikle onayladığınızı belirten bir gülümseme yerleştirmenizde ve susana kadar da, her ne olursa olsun bu ifadeden vazgeçmemenizde fayda var. ‘‘My Body, The Hand Grenade’’ adlı albüm, Love'ın topluluğu Hole'un, meşhur şarkılarının daha önce yayınlanmamış kayıtlarından, MTV Unplugged'da verdiği konserden vs. derlenmiş bir tür ‘‘best of’’. Love'ın müziği bir agresyon klasiği olarak müzik tarihine geçer. Nasıl bir ses çıkarttıklarını tarif etmek için, biraz öfkeli bir Pixies veya o kadar iyi olmasa da -kim olabilir ki- biraz Jane's Addiction veya Sonic Youth havasında diyebiliriz. ‘‘Zar-zar’’ çalan gitarlar ve sürekli kızan bir kadın... Albümde Hole'un henüz kısa sayılan tarihinin en parlak şarkıları ‘‘Beautiful Son’’, ‘‘Dicknail’’, ‘‘Retard Girl’’, ‘‘Old Age’’, ‘‘70 Years in Dakota’’, ‘‘Drown Soda’’ ve ‘‘He Hit Me’’ de var. Gönül isterdi ki; bir ‘‘Teenage Whore’’ da olsun. Ama neyse. Gürültülü müziğe alerjisi olmayanlara tavsiye edilir. Çocuklardan uzak tutun.

HARRY CONNICK JR / To See You

(Sony)

HARRY Connick Jr. bir gün uçakta giderken hostes yanına gelip ‘‘romantik bir ortama girdiğimde, hangi cd'nizi dinlememi tavsiye edersiniz üstad’’ diye sormuş. O da düşünmüş taşınmış, baştan sona aşk üzerine bir albümü olmadığını fark etmiş. Girmiş stüdyoya ve bu albümü kaydetmiş. Yalan söylemiyorum. Bu olayı albümün notları arasında kendi kalemiyle anlatmış. Albümdeki şarkıların hepsi aşk üzerine. Harry, temiz bir arkadaş. Dört kişilik bir ekiple, aşk üzerine yazılmış caz parçaları seslendirmiş. Müziği de kendisi gibi temiz yüzlü. Ancak n'olur, n'olur kimse bu arkadaş için ‘‘Yeni Frank Sinatra’’ demesin, Francis'e ayıp oluyor. bunun ötesinde, hostes artık rahatlıkla duygusal dünyasını zamanın akışına bırakabilir. Elinde tam istediği gibi bir albüm var...

JAMES IHA / Let It Come Down

(Hut/Kent)

OLACAK iş değil ama biri bana gelip, ‘‘Bireyin toplumdan uzaklaşmasına bağlı olarak gelişen ve toplumsal boyuta ulaşan bunalımın, popüler kültüre etkileri’’ konulu bir araştırma yaptığını ve önerebileceğim bir şey olup olmadığını sorsa (allah korusun, böyle bir ihtimal bile ürkütücü), cevap olarak ‘‘Git ve Smashing Pumpkins'in tüm albümlerini dinle’’ derdim. Üzerinde yoğunlaştığımız albümü yapan kişi, yani James Iha önerdiğim topluluğun bir elemanı. İlk solo albümünü yapmış. Belki canı şarkı söylemek istedi, belki bestelerini değerlendirmek istedi, belki de tutarsa cebim biraz daha para görür diye düşündü ve bu albümü yaptı, ben bilemem. Ama bu albüm bir Smashing Pumpkins elemanından beklenmeyecek kadar iyimser bir albüm. Hani tam bir ‘‘Senden bunu beklemezdim Mualla vs.’’ durumu. Yok, ‘‘Adam gelsin beni bunaltsın’’ noktasına gelmeyeceğim. Ama hakikaten şaşırdım. Smashing Pumkins'ten bağımsız değerlendirmekte fayda var. Yumuşak, sakin, temiz bir stüdyo çalışmasına dayandırılmış ancak neticede heyecanı olmayan bir albüm.