Hürriyet yazarı Ebru Erke depremde beraber çalıştığı Damian ve Zomi’yi yazdı: İki melek de arkadaşımdı
Güncelleme Tarihi:
Dünyanın birçok ülkesine yardım götüren World Central Kitchen’ın önceki gün İsrail füzeleriyle Gazze’de öldürülen 7 neferinden ikisi, Damian ve Zomi arkadaşımdı. Kahramanmaraş depremlerinin ardından bölgeye gidip iki ay birlikte karıştırdık tencereleri. Gülen yüzleri, hiç bitmeyen enerjileriyle güç vermişlerdi hepimize.
6 Şubat Pazartesi meydana gelen depremin ardından yola çıkıp çarşamba akşamı varmıştım World Central Kitchen (WCK) ekibinin yanına. Oysa WCK’nin kurucusu şef Jose Andres pazartesi akşamüstü önce Adana’ya uçmuş akşam saatlerinde de sahada dolaşmaya başlamıştı bile. Etraf deprem bölgesinin büyütülmüş haritalarıyla doluydu. Henüz ulaşılamamış köyleri harita üzerinde işaretlemış ertesi günün planını yapıyorlardı. Birkaç saat sonra Malatya’daki köylerin birinden gelen Jose eliyle bir yay çizerek “Şu aks üzerine odaklanın, henüz bu köylere ulaşılamamış” diye talimat vermeye başlamıştı.
ÜLKEDEKİ ŞEFLERE HASTAG’LE DAVET
Hemen hepsi Amerika’da yaşayan WCK ekibi yardım bölgesine doğru yola çıktıkları an o ülkenin şeflerine de bir çağrı niteliğinde hashtag açıyorlar #chefsofturkey gibi... O esnada ekip genişlemeye başlıyor ve stratejilerini oluşturuyorlardı. Bazı şehirlerde restoran ve catering şirketleriyle anlaşarak menüler ürettirip, kendi belirledikleri lokasyonlara dağıttırıyorlardı. Bazen de özellikle yıkımın çok olduğu yerlerde sıfırdan kendileri bir üretimhane kuruyorlardı. İşte Damian Sobol da koşulların en zor olduğu Elbistan’daki mutfağın başına geçmişti. Benim ilk görevim ise kurulan mutfaklara gönüllü şef bulup yönlendirmekti. Damian ile mesaimiz o zaman başladı. Elbistan’da koşullar çok zordu. Bir yandan inanılmaz bir soğuk, diğer yandan malzeme ve çalışacak insan sıkıntısı... Ama Damian bir an olsun moralini bozmadan tüm enerjisiyle orada müthiş bir ekip ve depo organize etti.
GAZİANTEP’TE ZOMİ’YLE TANIŞTIK
Bir kaç hafta sonra hep birlikte ofisi Gaziantep’e taşıdık ve işte o gülen yüzünün hafızalarımıza kazındığı Zomi Frankcom da o esnada katıldı ekibe. Zomi yöneticilerden biriydi. Ben artık sahada mutfak kontrollerine çıkıyordum. Malatya, İskenderun, Maraş, Adıyaman ve Gaziantep arasında mekik dokurken arada bir iki gece dinlenmek için Gaziantep’teki otele dönüyordum. Yukarıdaki fotoğraf da o akşamlardan birine ait. Hepimiz yorgun ama bir işe yarayabiliyor olmanın verdiği mutlulukla olan biteni birbirimize anlatıyorduk. O kadar kargaşanın arasında Zomi her daim sakin kalabilen, bizleri de yatıştıran ve gülen yüzüyle moralimizi düzelten liderlerdendi. Ben iki tam ay onlarla çalışıp işlerim dolayısıyla İstanbul’a dönmüştüm. Adanalı olan arkadaşım Ece Akman ise WCK ekibi ülkemizden ayrılana kadar onlarla birlikteydi.
TÜRKİYE SİZİ UNUTMAYACAK
İsrail ordusunun WCK yardım ekibini vurduğunu öğrenir öğrenmez ekipteki herkes gibi boğazım düğümlendi. Hemen Ece’yı aradım. Hüngür hüngür ağlıyordu. Savaş ortamında olmaz- olmamalı dediğimiz şeyler bile normalleştiriliyor. Tek suçları hiçbir karşılık beklemeksizin insanlığa yardım olan, kimsenin gitmeye cesaret edemediği yerlerde yemek pişirip dağıtan yürekli arkadaşlarım, Türkiye sizi hiç bir zaman unutmayacak...