Her telefon her kapı zili umut

'TEK İSTEĞİM ÖLMEDEN ÇOCUĞUMU GÖREBİLMEK'
BAYRAM Küpşi, 2007’de 6 yaşındayken Ümraniye’de evinin bulunduğu sokakta oynarken kayboldu. Babası Cevher Küpşi tam 10 yıldır onu arıyor.

O dönemde inşaatlarda işçi olarak çalıştığını, şimdi servis şoförü olduğunu söyleyen 5 çocuk sahibi baba Küpşi şunları anlatıyor: “Akşam üzeri hava kararmadan saat 17.00 - 18.00 sularında çocuk evin önünde bir anda kayboluyor. O günden bu yana çocuğumu arıyorum. Gitmediğim yer kalmadı. Çöp toplayan işçilere bile tek tek sordum, hiçbir ipucu bulamadım. Yaşadıklarımızı kelimeler anlatmaya yetmiyor. Böyle bir acı yok. Ölünün mezarına gidiyorsun, kendini teselli etmeye çalışıyorsun ama burada... Bir saniye bile aklımdan çıkmıyor. Allah kimsenin başına vermesin. Çocuk açıkta mı, sağ mı, kimlerin elinde? Gece zil çalıyor, telefon çalıyor, ilk çocuğum aklıma geliyor. Annesi rahatsızlandı, kardeşleri çok etkilendi. Şimdi 16 yaşında. Yaşadığım sürece onu aramaya devam edeceğim. Çok ama çok özlüyorum. Mal, mülk hiçbir şey önemli değil. Tek dileğim ölmeden oğlumu görebilmek.”

20 YILDIR ARIYOR
HATAY’da yaşayan İbrahim Selam, 28 aylıkken İskenderun’da kaybolan çocuğunu 20 yıldır arıyor: “Müstakil binanın bahçesinde eşim 2 çocukla ilgileniyordu. Eşim 6 aylık çocuğun ihtiyacını karşılamak için içeri girdiğinde 28 aylık Gürsel, köpekle birlikte kayboldu. Bu süreç ölümlerden daha acı. Yaşamayan anlayamaz.” Baba Selam, küçük oğlunu 2009’da kriminal laboratuvarında yüz güncellemesi yapılmış fotoğrafıyla aramaya devam ediyor.

'ÇAMURLU BOTUYLA HASRET GİDERİYORUZ'
MUŞ Bulanık’ta yaşayan Kibar Daşkın’ın gözyaşları 5 yıldır durmuyor.

Hıçkırıklarının arasında “Oğlum Nurullah’ı istiyorum, gözüm kapıda, yollarda… Ciğerim yanıyor. Artık dayanamıyorum. Ne olur onu bulun” diyebiliyor. 5 çocuk sahibi işçi Baba Mehmet Daşkın ise şunları anlatıyor: “2009’un Mayıs’ında sokakta arkadaşlarıyla oynuyordu. Çarşıya gideceğini söylemiş arkadaşlarına. Gidiş o gidiş… Perişanız. Çocuğumun yırtık ayakkabılarını bile bulmayı hayal ediyoruz. Çamurlu botlarıyla hasret gideriyoruz. Böyle yaşamak ölüm gibi. Alnında iz vardı oğlumun.”

SURİYE'DEN KAÇTI İSTANBUL'DA KAYBETTİ
Suriye’deki savaşın ardından ailesiyle İstanbul’a gelen Ahmet Davut, 2014’te evinin önünde oynarken kaybolan 9 yaşındaki kızı Betül’ü arıyor.


Davut şunları söylüyor: “Hayatımız perişan oldu. Savaşta üzerine düşen bomba yüzünden amcamı ve yeğenimi kaybettim. Çocuklarımı bombalardan korumak için İstanbul’a geldim. O bomba bizim üzerimize düşseydi farklı mı olurdu? Aynı acı. Canımızı, ciğerimizi kaybettik. Her gün karakola gidiyorum. Sarıyer, Üsküdar, Bağdat Caddesi… Her gün İstanbul’u, sokaklarını geziyorum, resimler asıyorum. Allah’tan umut kesilmez. Umudum var ama perişanım. Her akşam kapıya oturuyorum, çocuğumun yolunu bekliyorum.”

AİLELERİN DİKKATİNE
-Çocuğunuzun arkadaşlarının kimler olduğunu bilin ve anne babalarının telefonlarını not alın.
-Öğretmenlerinin, servis şoförünün telefonunu kaydedin.
-Çocuğunuzun sosyal paylaşım şifrelerini öğrenin.
-Çocuğunuza ev adresiniz ile telefonlarınızı ezberlettirin.
-Sıkıntılı bir durumla karşılaşması halinde 155’i araması gerektiğini öğretin.
-Ergenlik çağı ile beraber çocuğunuzun duygusal arkadaşlıklarına karşı önyargılı, tepkisel yaklaşmak yerine, konuşarak hareket edin.
-Çocuğunuzla diyalog halinde ama aynı zamanda takipçi olun.

KAYIP ÇOCUKLAR MESAJLARDA
İçişleri Bakanlığı’nca 2014’te başlatılan ‘Kayıp Alarmı’ projesiyle kayıp/kaçırılan çocuğun bilgileri ve fotoğrafı kaybolduğu bölgede bulunanların cep telefonlarına SMS ve MMS olarak gönderiliyor. Yakınlarını Kaybetmiş Aileler Derneği de (YAKAD) proje ve çalışmalar yürütüyor.

24 SAAT GEÇMESİNİ BEKLEMEYİN
EMNİYET Genel Müdürlüğü Asayiş Dairesi Başkanlığı’nın sitesinden bazı hayati uyarılar:


-24 saatin geçmesini beklemeden hemen ‘155 Polis İmdat’ı arayarak durumu anlatın.
-Çocuğunuzun adını, soyadını, yaşını, üzerindeki kıyafetlerini bildirin, siz de aramaya devam edin.
-Polis ekibine baktığınız yerleri, yaptıklarınızı ve olayı eksiksiz anlatın. Çocuğunuzun kimlik tespitine yarayacak fotoğrafını polise verin.
-Çocuğunuz zihinsel engelli ise polis merkezine parmak izlerini kaydettirin.
-Tanınmasını kolaylaştırıcı künye, renkli bileklik vb. takın.
-Kimlik, telefon, adres gibi bilgileri ihtiva eden belgeyi cebine koyun.