Güneydoğu’nun Oxford’u

Kim demiş, Güneydoğu'da Oxford yok diye?

Diyarbakır Anadolu Lisesi, Güneydoğu'nun Oxford'u olma yolunda hızla ilerliyor.

Okulda, büyük şehirlerdeki gözde kolejlerde bile görülmeyen ilginç uygulamalar yapılıyor.

Ayda iki kez, okul bahçesinde düzenlenen davullu zurnalı şölende öğretmen, müdür, personel öğrencileriyle halay çekiyor,

Her gün sınıflar arası futbol, satranç ve pinpon karşılaşmaları düzenleniyor,

Kirlenen sınıf ve koridorlar öğrencilerle yapılan anlaşma sonucu, her yıl onların istedikleri renklere boyanıyor,

Okul öğrenci temsilcisi gelmeden Öğretmenler Kurulu Toplantısı başlamıyor.

Konferans salonu son teknoloji ürünü cihazlarla donatılmış.

Sınıfta tahta parlamasını önlemek amacıyla özel bir ışıklandırma yapılıyor.

Müdür Baki Sevgili, çatışma olmayan, mutlu öğretmen ve öğrencinin yaşadığı bir okul için çabalıyor.

* * *

Düşünün, Güneydoğu'nun adı terörle anılan bir kentinde, eğitim adına inanılmaz şeyler yapılıyor.

Son teknoloji kullanılıyor.

Öğrenci-öğretmen arasında iletişim kanalları açılıyor.

Öğrencilerin enerjilerini pozitif harcayacakları ortamlar yaratılıyor.

Birlikte kararlar alınıyor.

İlişkilerde düzen, disiplin sağlanıyor.

Müdür Baki Sevgili, amaçlarını şöyle sıralıyor:

‘‘Öğrencilerimiz okulu sevsinler, dışarıya yönelmesinler, dünya gençliğinin belası olan uyuşturucu ve terör örgütlerinden uzak dursunlar.‘‘

* * *

Müdür sevgili, mutlu bir okul yaratmaya çalışıyor.

15 günde bir düzenlediği halayla okulda ılık bir hava estiriyor, herkesi rahatlatıyor.

İmkansız olmayanları deniyor.

Başarı da kendiliğinden geliyor.

Okulun üniversiteye giriş başarısı yükseliyor.

Okuldan milletvekili, işadamı olan mezun sayısı çoğalıyor.

Büyükşehirlerdeki okullara, hele de kolejlere duyurulur.

Sadece görkemli binalar ve havuzlar, depolara kilitlenen bilgisayarlar yetmiyor.

Başarı için öğrenciyi dinlemek, öğrenci-öğretmen arasında diyaloğu sağlamak da gerekiyor.

Siz de denemeye ne dersiniz?