Güle güle Recep komutanım

Onu 2009 yılında Gaziemir Hava Teknik Okullar Komutanlığı’nda askerliğimi yaptığım süre içerisinde tanıdım.

Dört ay kadar beraber aynı ofisi paylaştık. Birlikte çalıştık. Doğrusunu söylemek gerekirse o benim komutanımdı, ama bir arkadaştan farksızdı. Her sabah bana kahvaltılık getirmeyi düşünecek kadar ince bir adamdı.

Hiç evlenmemişti. Soyadı gibi sürekli gülen etrafına neşe saçan bir insandı. Sanmayın ki disiplinli değildi. Fakat öyle bir enerjisi vardı ki bir insandan korkmadan da ona saygı duyulabileceğini öğretti bana. 

Bir kere bile sesini yükselttiğine şahit olmadım. Ağzından bir argo kelime çıkmazdı.

Müzede ziyaretçi eksik olmazdı. Her hafta yüksek rütbeli komutanlardan yabancı heyetlere kadar pek çok insanı karşılardık. 

Bir gün hiç unutmam gelen bir heyeti gezdiriyorduk ve benim görevim kokpit simülasyonunu harekete geçirip video film gösterimini yapmaktı. Gürcistan Hava Kuvvetleri’nden bir heyet müzeyi geziyordu.

Fakat ben bir türlü video gösterimini yapmaya başaramadım. Ciddi anlamda zor durumdaydım. Onca insan arasından beni fark etti ve çaktırmadan yanıma geldi. Bir türlü açamadığım kokpiti kimseye çaktırmadan açtı ve gülümseyerek uzaklaştı.

Radyo-Televizyon mezunu olduğum için askeriyede kendimi geliştirmeye de fırsat buluyordum. İlk ciddi mesleki deneyimlerim onun kişisel kamerasıyla çektiğini eski anılarını montajlamaktı. Bunları büyük bir özveriyle yapıyordum. Bir görev olduğu için değil komutanımın işini eksiksiz yapmak için.

Askerdeyken gerçekten bir şeyler öğrenen, mesleki yetkinlik kazanan ender insanlardanım. Bu tamamen Recep Başçavuş'un sayesinde oldu.

O iş yaptırırken emretmez rica ederdi. Her sabah bana kahvaltılık getirmeyi düşünecek kadar ince bir adamdı. Kendisinin adını Ankara saldırısında şehit olanlar listesinde görünce boğazım düğümlendi isim benzerliğidir deyip cep telefonundan aradım hattın kapalı olduğunu duyunca anladım ki şehit olmuştu. Kendisiyle aynı havayı soluduğum için bile minnettarım. Nur içinde yat Gülen komutanım…