Evlenmek ve aile kurmak istiyorum

MURAT Kurnaz, 2001 yılında Pakistan ve Hindistan’da 10 milyon üyesi olan "Jema’at Al Tablighi" adlı barış yanlısı bir cemaatin gezisiyle Almanya’dan Pakistan’a gitti. Kurnaz, başına gelenleri şöyle anlattı:

BENİ SATTILAR Beni Kandahar’da önce gazeteci olmak şüphesiyle tutukladılar. Aslı olmadığını öğrendiklerinde 3000 dolar karşılığında Amerikalılara sattılar. Sonradan Guantanamo’daki sorgularım sırasında, sorgucunun biri bana itiraf etti. Ben onlara "Suçsuzum, siz beni 5000 dolara satın aldınız" demiştim. O da bana "Yok sen o kadar etmemiştin, biz sana 3000 dolar ödedik" demişti.

İŞKENCE SEANSLARI Burada 3 ay boyunca ağır işkencelere maruz kaldım. Çırılçıplak soyup ellerimi arkadan zincirle bağlayarak tavana astılar. Sonra el ve ayaklarım zincirlerle bağlı, gözlerim, kulaklarım kapalı, yüzümde maskeyle 20 saatlik bir yolculuk. Guantanamo’daki "Camp X Ray" denilen ve kafeslerden oluşan yere geldiğimizde çok şaşırdım. Kafeslerde tuvalet yok. Musluk yok.

ÅžOK ODALARI    Â3 aydan fazla izole edilmiÅŸ, sıcak-soÄŸuk ÅŸok odasında kaldım. Odaya girdiÄŸinizde sürekli size sıcak hava basılıyor. Sonra dondurucu soÄŸuk hava basılıyor. Korkunç bir iÅŸkence yöntemi. Cereyan vermek, su içersine yatırıp boÄŸmak, açlık, susuzluk, zincirlere baÄŸlanıp asılmak gibi ve akla gelmeyen çeÅŸit çeÅŸit iÅŸkenceler var. Diyorlar ki "El-Kaidesin." Yok dediÄŸinde basıyorlar cereyanı, 2-3 saat böyle devam ediyor.

ÖLEN İNSANLAR GÖRDÜM Bir leğen içinde su getiriyorlar. Saçlarımızdan tutup içine batırıyorlar.

Orada birçok insanın öldüğünü kendi gözlerimle gördüm. Çırılçıplak soyuyorlardı, zincirlerle çekip asıyorlardı. Böylece 4-5 gün kaldım. Doktor gelip bakıyor; dayanabilir misin dayanamaz mısın diye. 20 gün boyunca aç kaldık. Günde 3 öğün sadece tost, bir havuç ya da bir elma veriyorlardı.

PSÄ°KOLOJÄ°K Ä°ÅžKENCE Tüm bu iÅŸkence yöntemlerinin sonuç vermediÄŸi hallerde, psikolojik iÅŸkencelere baÅŸvuruluyor. Kuran’ı yere atıp tekmeliyorlardı. Tuvalete atıyorlardı. Ezan ile müziÄŸi aynı anda açıp oynuyorlardı. Dini hakaretler yapıyorlardı. Bir keresinde soÄŸuktan ellerimi, ayaklarımı, vücudumu hissetmiyordum. O anda kafamda bir namlu. Asker bana bağırıyor, seni öldürürüm diye. Ben gülmeye baÅŸladım. Tüm mahkumlar gülmeye baÅŸladı. Çünkü ben zaten ölmüş gibiydim. Aslında beni vursaydı, iyilik etmiÅŸ olacaktı.Â

BU KAĞIDI İMZALA Bir gün bana bir kağıt getirdiler üzerinde birçok şeyi imzalamamı istediler. Misal ben buradan çıktıktan sonra bir daha bu gibi şeyleri yapmayacağıma dair. Kendilerine dedim ki "Ben bu gibi işleri zaten hiç yapmadım, bunu biliyorsunuz! İmzalamıyorum..." "Eğer imzalamıyorsan burada ebediyen kalacaksın" dediler. Pakistan’dan beni nasıl aldılarsa, yine o şekilde teslim ettiler. Ellerim, kollarımın, ayaklarım zincirli. Gözlerim kapalı, yüzümde maske. Gerçi Almanya’ya gelen tek bendim. Benden başka kimse yoktu uçakta. Koltuğa zincirlediler beni, kalkmamam için. Aynı Pakistan’dan Kandahar’a nasıl götürdülerse, Küba’dan Almanya’ya da işte böyle getirdiler; hiçbir fark yok.

Kurnaz, Guantanamo cehennemini anlattı

Murat Kurnaz’ın         19 yaşında başlayan ve yaklaşık 5 yıl süren işkence dolu esaret günleri, geçen ağustos ayında sona erdi. Bir otomotiv firmasında       işçi olarak çalışan        baba Metin Kurnaz          ile ev kadını Rabia Hanım’ın dört çocuğunun ikincisi  olarak 1982 yılında Bremen’de dünyaya gelen Murat Kurnaz, "Ben Almanya’da  doğan

Almanlardan farklı deÄŸilim" diyor. Ve hayatına kaldığı yerden baÅŸlamak üzere yeniden evlenmek, bir  aile kurmak ve normal hayatına dönmek istiyor.Â

Guantanamo görüntülerinin hepsi sahte

Murat Kurnaz, hapisten çıktıktan sonra gazetelerde gördüğü fotoğrafların sahte olduğunu öne sürdü. Kurnaz şunları söyledi: "Çıktıktan sonra Guantanamo ile ilgili birçok resimler, görüntüler gördüm. Bunların hepsi yalan. Bunlar gerçek değil. Çekimler için Amerikalılar 2-3 mahkum seçiyordu. Bunlara döşek, battaniye her şeyi veriyorlardı. Ellerine tespih veriyorlar, takke veriyorlar ve başlıyorlar onları çekmeye. ’Guantanamo Yolu’ belgeseli çok iyi yapılmış. Ama olanların sadece yüzde 20’sini anlatıyor. Bir filmde yıllar içerisinde olmuş olan olayları gerçekleştirebilmek mümkün değil."