Erbakan’ı da uyarmıştık
Güncelleme Tarihi:
CHP Kurultayı'na doğru Baykal'dan genel başkan adaylarına uyarılar.. Fatih Çekirge yazıyor.
 |
Fatih ÇEKİRGE YAZIYOR |
Ve milletin şakaklarını zonklatan daha nice soru... Ağır ve kara bulutlar gibi üzerimize çöken felaket senaryoları... Giderek artan o iğrenç kamplaşma... Utanmazca sürdürülen "laik darbeci" ve "Müslüman demokrat" propagandası.. Daha ötede; "Kürtsen bölücüsün" çamuru...
Diyarbakır’a girerken şehrin alnının ortasına yazılan o "Ne Mutlu Türküm" yazısının tahrikkár büyüklüğü... (Neden Ankara’ya, Niğde’ye girerken yok?)
Kolların koptuğu, gövdelerin paramparça olduğu o "bilek güreşi"... İşte kimsenin kimseyi dinlemediği manzara bu...
Ve böyle bir manzarada dün Deniz Baykal’la uzun bir sohbet yapıyorum...
Sohbetin iki bölümü var... Birincisi genel Türkiye manzarası...
Diğeri özel CHP görüntüsü... Önce Türkiye... İşte hemen söylüyorum:
- Baykal AKP için açılan bu kapatma davasını demokrasi için bir başarısızlık olarak görüyor... Dahası, bu krizden çıkış için siyaset içinde bulunacak çözümlere de açık...
Başbakan Erdoğan’la bir araya gelip gelmemekten çok daha önemli görüyor bu boyutu... Çünkü böyle bir buluşma "içi doldurulmamış medyatik bir el sıkışma"dan öte gitmeyecek...
Ve çok daha önemli bir söz:
- Biz AKP’ye tuzak kurmuyoruz. Ne olurdu bazı uyarılarımızı dinleselerdi...
Bu üslupta sanki böyle yukarıdan ders veren, "Ben dememiş miydim diyen" bir tarz varmış gibi algılanabilir. Ama ben böyle bir izlenim almadım... Tam tersine uzun sohbet sonunda şunu gördüm:
- Baykal, Erdoğan’ı siyaset içindeki köklü çözümlerde buluşacak bir zeminde bekliyor.
Ama "yalnızca parti kapatmaya zorlattıran bir iki anayasa değişikliği" gibi değil. Köklü çözümler... Nitekim bu doğrultuda diyor ki:
- Biz genel seçimlerin hemen ertesinde AKP Genel Merkezi’ne gidip cumhuriyetin bazı kazanımlarına müdahale etmeyin demiştik. Bu içten bir uyarıydı. Kristal vazoyu kırmayın dedik. Aynı uyarıyı Erbakan’a da yapmıştık...
Evet, belki de en keskin sözü en sona bıraktık:
- Biz aynı uyarıyı Erbakan’a da yapmıştık.
Baykal’la yaptığımız sohbetin Türkiye bölümünden benim aldığım saf izlenim ise şu:
- Taraftarlardan, kamplardan gelen "Sen büyüksün, sen kaplansın, sen haklısın" gürültüsü yerine, siyasetin makul sesini dinlemek daha doğrudur...
Baykal, buna hazır...
Sadece gencim demek yetmez
CHP 31’inci olağan kurultayına gidiyor... Kurultayda bir genel başkanlık yarışı olur mu? Çok sorulan Umut Oran’ın adaylığı sonuç verir mi? Deniz Bey tek cümlelik bir yorum yapıyor:
- Fatih ilk kez bir kurultaya 15-20 gün kala o kurultayla ilgili konuşmuyorum. Parti içi değil Türkiye içiyle ilgiliyim...
Bu söz her şeyi anlatıyor... CHP kurultayından Deniz Baykal genel başkan olarak çıkar... CHP yerel seçimlere Baykal’la girer... Muhtemel bir genel seçime yine öyle... Deniz Bey 70’i geçti... Kafasında elbet bir takvim vardır... Ama şu bir gerçek ki; şu anda Deniz Baykal’a rağmen CHP’de bir şey olmaz. Adaylara gelince... Açık olan şudur:
"Baykal eskidi, yerine ben geçeyim. Çünkü ben gencim" demek hiçbir şey ifade etmiyor. Tamam geçeceksin de ne yapacaksın. İddian nedir?
ELEŞTİRİLEN TABLO CHP içinden ve dışından çok sayıda kişiyle görüştüm. Eleştirel tablo şu:
CHP ya da Türk solu, AKP’nin varoşlarda ve Anadolu’da tuttuğu zemine karşı yalnızca "laiklik" içine sıkışıp kaldı...
Bir sol parti olarak, ezilenler, halk, işçi, köylü, gibi kavramlar geride kaldı. Yalnızca laiklik ön plana çıktı. Halkın inancı ile o inancın siyasete alet edilmesini ayırt edemedi.
Parti yönetimine bürokratlar ve hukukçular hakim oldu. Bir Ankara partisi oldu. Partinin adındaki cumhuriyet öylesine öne çıkartıldı ki halk geride kaldı.
Parti genel sekreteri bir siyasetçi gibi değil, bir "kayyum" gibi davranır oldu. Neredeyse halka (bize neden oy vermediniz, suçlusunuz) diyecek hale geldi.
CHP Türkiye’nin inanç yelpazesini yeterince göremedi. Yalnızca Alevilik üzerinden yürüdü. Başörtüsü konusunda açılım sağlayamadı. Keskin bir karar alamadı. Laik olmayı "dinden uzak durmak", "camiye yaklaşmamak" gibi algıladı.
Irak’ta 1 milyonu aşkın insan öldürüldü. Bunların çok büyük bir çoğunluğu Müslüman’dı. CHP’den bir tek protesto gelmedi. Geleneksel olarak Ortadoğu’daki mazlum halkları destekleyen sol parti olarak hiç sesi çıkmadı. Filistin’de sustu.
Bağımsızlığı, adil olmayı AB karşıtı bir havaya indirgedi...
Yerel yönetimlerde silindi. Ege’de, İzmir’de, Trakya’da ve en önemlisi Ankara Çankaya’da yok oldu...
CHP hálá tek parti gibi davranmaktan kurtulamadı. Sanki başka bir zaman diliminde mutat işlevini sürdürür bir hal aldı. Yalnızca "cumhuriyetin kağıt üstündeki değerlerini savunan bir muhalefet heyeti" gibi genel merkez binasıyla TBMM grubu arasına sıkıştı...
Cumhuriyeti kuran parti bu cumhuriyetin halk için kurulduğunu unutur gibi bir görüntüye düştü...
Yıllarca Kürt meselesinde sesini çıkartamadı. Raporlar yazdı, toplantılar yaptı. Ama Van’da sokağa çıkıp taş atan çocuğun, sonra dağa neden çıktığını sorgulayamadı.
O çocuğu anlayamadığı için bir zamanlar kalesi olan Diyarbakır’ı kaybetti. Sonra diğer iller düştü...
Ne diyorsun kardeşim Ahmet Türk, Sırrı Sakık, gel bir oturup konuşalım diyemedi.
Bölgedeki vatandaşın masum taleplerini PKK’ya karşı duyulan öfkenin gürültüsü arasında kaybetti..
Sonuç olarak CHP, yüzde 40 oylardan bugünlere geldi...
DEVRİMCİLİK, SEVGİ İSTER Bu tespitleri şunun için aktarıyorum... Kurultayda aday olmak bir şey ifade etmez. "Ben gencim sıra bende" mantığı yanlıştır... Bülent Ecevit, İsmet İnönü gibi bir milli şefin elinden CHP’yi "Tek parti bitti. Artık halk var" diyerek aldı. Bu bir devrimdi. "Toprak işleyenin su kullananın" böyle bir çıkıştı. Baykal da öyle... Bu devrimi Mustafa Kemal ve arkadaşları başlattı. Devrimin tıkandığı yerde statükonun patinajı başlıyor... Bunun da tek ilacı gençlik değildir... Bu nedenle "Baykal oyları düşürüyor" diye eleştirmek ya da "ben gencim" demek yetmez. Bu iş devrimcilik ister. Sonra cesaret. Sonra halkı sevmek... Sonra iddia ve proje ister. Gençlik en sonra...