Diyanet İşleri Başkanı Mehmet Görmez: Şiddetin adını cihat, zulmün adını zafer koyduk
Güncelleme Tarihi:
DİYANET İşleri Başkanı Prof. Dr Mehmet Görmez, Vakfe duasında İslam dünyasına ağır eleştirilerde bulundu. Mehmet Görmez, “Her işimize Rahman ve Rahîm isimlerini başlangıç eyledik. Lâkin işlerimizi adalet, hakkaniyet, merhamet ve şefkatle icra edemedik. Birbirimizden merhameti esirgedik... Şiddetin adını cihat, zulmün adını zafer koyduk” dedi.
Mehmet Görmez, Vakfe duasında özetle şunları söyledi:
“İslâm’ı hakkıyla temsil edemedik. Kur’an-ı Kerimi anlamadık, meramını doğru anlatamadık. Böldük, bölündük, kendimizi tek hakikat yolcusu ilan ettik, birbirimizi küfürle itham ettik. Kendimizi, düşüncemizi, mezhebimizi, meşrebimizi kutsadık. Şiddetin adını cihad, zulmün adını zafer koyduk. Senin rahmet dinini, “korku dini” zannedenler varsa, sorumlusu biziz.”
AYLAN BEBEK DE DUADA
“Kendimiz için istediğimizi mümin kardeşimiz için isteyemedik. Haset ettik. Gıybet ve iftiraya bulaştık. Kul hakkına girdik. Kardeşimizden hoşgörüyü dahi esirgedik. Kusurumuz boyumuzu aşmış, günahımız asırlara taşmış. Söz veriyoruz. Açgözlüler yüzünden çocukların aç kalmadığı, Aylan bebeklerin minik bedenlerinin deniz kıyılarına vurmadığı bir dünyada yaşamayı, o dünyayı kurmayı bizlere lütfeyle Ya Rabbi!”
DAĞLARA ÇIKMIŞ İNSANLARIMIZI UYANDIR ALLAHIM!
“Kandırılmış, beyinleri yıkanmış, dağlara çıkmış, kendi halkına ihanet ettiğini, kendi milletini arkadan vurduğunu fark etmeden eli silaha sarılmış insanlarımızı uyandır Allah’ım. Onları hain emellerine alet eden, huzurumuzu pusuya düşürmeye, vicdanımızı köreltmeye, beraberliğimizi sona erdirmeye çalışan cinayet şebekelerinin oyunlarını başlarına çevir Allah’ım.”
MAKAMIMIZI, İMKANIMIZI RIZANA UYGUN KULLANAMADIK
“Dünyaya aldandık, hırs ve tamahın girdabında boğulduk. Kendimize yabancılaştık, iffetin kıymetini, önemini anlayamadık, anlatamadık. Zulme seyirci olduk, mazluma hak ettiği desteği veremedik. Malımızı, makamımızı, her türlü imkanımızı senin rızana uygun bir biçimde kullanamadık. Cimriliğin, bencilliğin, çıkarcılığın karanlığında kaybolduk. Rızkına karşı nankörlük ettik, verdiğine rıza göstermedik, kısmetimizi kabullenmedik.”
DİLİMİZLE EZDİK, NİCE GÖNÜLLER YIKTIK
“Omuzlarımızda kimlerin hakkı var, dilimizle kimleri ezdik, elimizle kimleri incittik? Senin evin gönüllerdi, biz nice gönüller yıktık. Senin rızan bir yetimin başını okşamakta, bir öksüzü sevindirmekte gizliydi. Biz bilerek ya da bilmeyerek kim bilir kaç yetimi yalnızlığa terk ettik, kaç öksüzü gizli köşelerde ağlattık. Komşumuz aç yatarken ondan habersiz kendimizi ağırladık. Sen muhtaçlara yardım için bizleri vesile kılmışken, biz sadece sana “Muhtaçlara yardım et Ya Rabbi!” diye dua etmekle yetindik. Şimdi hepsini burada sana itiraf ediyoruz. Zulme uğrayan kardeşlerimize el uzatamadık, onları çoğu zaman yalnız bıraktık, gözyaşlarına ortak olamadık. Peygamberimizin emrettiği üzere, bir vücudun uzuvları, bir binanın tuğlaları gibi olamadık. Kardeşlerimizin halleriyle hâllenemedik, dertleriyle dertlenemedik, acılarını acımız, sevinçlerini sevincimiz bilemedik. Ne yazık ki bizler, zihinleri bir, yürekleri bir, gayeleri bir, sevgileri bir, hüzünleri bir, kederleri bir, acıları bir kardeşler topluluğu olamadık.”