Devletleşen parti
Güncelleme Tarihi:
2002’de “sandık patlayınca” tanıştık AK Parti iktidarıyla. Sistemle sorunu olduğunu açıkça beyan eden bir siyasi irade, gücünü her seçimde artırarak ülkenin 10 yılına adını kazıdı. Ekonomide tanıdık bir reçete ile devam edip, toplumsal kesimlerin lehine sosyal politikalarla oy pastasını büyüttü. Bu başarının altında, kapı kapı dolaşan örgüt ve yerel yönetim deneyimiyle zirveye tırmanan Başbakan Erdoğan’ın çok büyük payı var.
‘DERİN’ POLİTİKA Dış politikada ise dibinin neresi olduğu henüz kestirilemeyen “stratejik derinlik” sarhoşluğu içindeyiz. Bölgesel güç olma isteğinin yansıması her alanda kendini gösteriyor. Dün Ankara’da izlediğimiz kongrede de benzer izler vardı. Irak Kürdistan Bölgesel Başkanı Mesud Barzani’nin, Tunus’ta “yasemin devrimi”nin simgesi olarak tanınan Muhammed Buazizi’nin annesi Memnuniye Buazizi ve kız kardeşi Leyla Buazizi’nin yeraldığı yabancı konuklar arasında en fazla alkışı HAMAS lideri Halid Meşal aldı.
TANIDIK MANZARA
Kongrede büyük, sadece bir kişinin konuşma yaptığı kürsü, dev tek bir slogan, tribünlerde sallanan bayraklar vardı. Sistemi otoriterlikle eleştirip daha fazla demokrasi vaadiyle iktidara taşınan AK Parti geleneğinin verdiği bu fotoğraf, yerine geldiği “düzen”den çok da farklı değil. Evet, listelerin ve sandalyelerin havada uçuştuğu, sisler altında Ricky Martin eşliğinde sahneye çıkılan kongre ve kurultaylar da bundan daha iyi değildi. Tek parti dönemindeki fotoğrafları andıran Ankara Arena’daki bu tek seslilik de Türkiye’nin önümüzdeki 10 yılına da talip olan bir hareketin imajına zarar veriyor. Ne farklı bir ses, ne eleştiri... Her şey kongreye gelmeden önce çözülmüş sanki...
ASKER HASTALIĞI
“Bürokratik devlet” yerine “demokratik devlet”i yeterli bulmayan, siyasi jargona “ileri demokrasi” sözcüğünü armağan eden siyasi geleneğin, eski düzenin hastalıklarına tutulduğu gözden kaçmıyor. Git gide devletleşen bir parti görüntüsü var. Genelkurmay’ın basına yönelik eski akreditasyon hastalığı bir siyasi partiye, hele bunlarla mücadele ederek iktidara taşınan bir siyasi çizgiye yakışmıyor. Özellikle askerin de AK Parti iktidarında kapılarını herkese açtığı bir dönemde...
‘KARDEŞİM’ MODELİ
Yaklaşık 20 bin kişi, 3 dönemden fazla seçilmeme şartını hayata geçirerek Türk siyaset tarihinde önemli bir ilkeye imza atan Başbakan Tayyip Erdoğan’ı büyük bir coşkuyla karşıladı. Aslında sonucu önceden belirlenmiş bir yeni dönem ajandasını beklediler. Ağzından çıkan “Kardeşim Abdullah” sözüyle Gül’ü Köşk’e çıkaran Erdoğan, cebinde yine kendi eliyle hazırladığı listeyle salona geldi.
‘YAZ MUSTAFA’
Kulislerdeki bilgilere göre, kongrenin yapıldığı salonda bir odaya ikişer bilgisayar, yazıcı ve fotokopi makinesi kondu. Amaç, arızalara karşı sistemi garanti altına almak... Erdoğan salona girer girmez, yakın çevresinden Mustafa Varank’ı yanına çağırıp cebinden çıkardığı listeye bakıp ‘Yaz Mustafa’ dedi ve listenin çıktısını aldırıp, fotokopide çoğalttıktan sonra delegelere dağıttırdı.
VEYSEL’Lİ VEDA
Salona Âşık Veysel dinleterek “Gidiyorum” mesajı veren Başbakan, kendisinden sonraki dönemde partisinin ve elbette Türkiye’nin geleceğine yine tek başına damgasını vuruyor. Batılı demokrasilerdeki siyasal geleneklerle uyuşmasa da Erdoğan’ın daha önceki benzer seçim ve hamleleri sandıkta büyük karşılık buldu. Kabul edin ya da etmeyin Türkiye gerçeği de bu. Yüzde 50 ile yetinmeyen Erdoğan, partinin yeni yapısı ve ajandasıyla arkasındaki siyasal desteği, referandum oranına getirme peşinde. Böylece Köşk’ün kapıları daha kolay açılacak.
Dev-Genç sürprizi Erdoğan’ın içinde sürpriz olmayan konuşması başlamadan önce çalan müzikler arasındaki bir ezgi dikkat çekti. Kongre için hazırlanmış şarkılar bitince, 1970’lerde Dev-Genç marşı olarak ünlenen Eskişehir Marşı’nın bestesi salonda yankılandı. “Hey Dev-Gençli, hey Dev-Gençli savaş vakti yaklaştı” sözlerini duymadık elbette, ama geçişlerde kullanılan enstrümantal parça, daha önce nerede kullanıldığından habersiz partilileri coşturdu.