Bu okulda her gün acı ders

Toplam 200 öğrencisi bulunan okuldaki öğrencilerin 150’si ve öğretmenlerin birçoğu Filistinli. Eğitim hayatına 2018 yılında başlayan okulda bugünlerde derin bir hüzün var. Ülkelerinden uzakta ilk, orta ve lise kademesinde eğitim alan öğrencilerin yüzünde şimdilerde çocuksu sevinçlerin yerini savaşın neden olduğu kaygı ve korku aldı. Okulun öğretmenlerinin durumu da çocuklardan farklı değil. Onların da çoğu yakınlarını, ailelerini Gazze’de bırakıp gelmişler buraya. Mesela ilkokul sınıf öğretmeni Hala Zakkout. Pek çok yakınını şu son günlerde kaybetmiş. Ailesinin yaşadığı ev, iş yerleri bombalarla enkaz haline gelmiş. Yani bu okulun hem öğrencileri hem de öğretmenleri savaşın etkilerini birebir yaşıyor. Hem akılları hem de kalpleri Filistin’de. Ancak yine de her gün okula geliyor, eğitimin aydınlık yolunda yürürken birbirlerinin yaralarını sarmaya çalışıyorlar.

ŞANSLIYSAK ‘YAŞIYORUM’ YAZAN BİR MESAJ ALIYORUZ

Hala Zakkout (ilkokul sınıf öğretmeni):
Savaşın akrabalarımızın, eşimizin, dostumuzun üstünde çok ciddi bir etkisi var. Bütün ailem Gazze’de yaşadığı için bu etkiyi çok yoğun hissediyorum. Onlar orada her gün saldırı altındalar. Ablam, ablamın eşi ve 2 yaşındaki küçük çocuğu, halam ve amcamın oğlu bombardıman sırasında hayatını kaybetti. Savaş sadece manevi değil maddi olarak da bizi etkiledi. Oradaki evim ve eşimin eczanesi bombalandığı için harabeye döndü. Her gün telefonun başında bekliyor ve kötü bir haber alacağız diye korkuyoruz. Sosyal medyayı sürekli takip ediyoruz ve paylaşımlarda ailemizden birini görür müyüz diye bakıyoruz. Çünkü iletişim kurmakta çok zorlanıyoruz. Eğer şanslıysak günde bir defa ‘yaşıyorum’ yazdıkları mesajlarını alabiliyoruz. Savaş başladığından beri hayatımız alt üst oldu. Ailelerimiz evlerini bırakıp okullara sığındı. Orada da tedirginler çünkü orası da sürekli saldırı altında. Burada da Gazzeli olan birçok öğrencimiz var. Onlar da aynı şeyleri yaşıyorlar. Her gün bir öğrencimizin bir yakınından vefat haberi geliyor. Birbirimizi teselli etmeye çalışıyoruz.

ÇOCUKLARIN TEBESSÜMÜ BİR IŞIK GİBİ

Mohammed Kurunb (İngilizce öğretmeni)
4 yıldır Türkiye’deyim. Savaş bizi burada da çok etkiledi. Ailem ve akrabalarım hepsi Gazze’de. Ablam, eşi ve çocukları hepsi yaşamını yitirdi. Kalanlardan çok zor haber alıyoruz ve aldığımız haberler genelde kötü oluyor. Sürekli gerginim ve aklım Gazze’de. Okulda çalışırken savaşı biraz olsun unutabiliyorum. Okulda çocukların ara sıra da olsa güldüklerini görünce bir nebze olsun rahatlıyorum. Onların tebessümleri karanlıktan gelen bir ışık gibi.

KAYGI VE GERİLİM İÇİNDE YAŞIYORUM

Maha Alsakka (Arapça öğretmeni):
6 yıldır İstanbul’da yaşıyor 5 yıldır da bu okulda görev yapıyorum. Ülkemde savaş çıktığından beri kaygı ve gerilim içinde yaşıyorum. Çünkü ailem Gazze’de. Türkiye’de Sakarya Üniversitesi’nde İngilizce alanında doktora yapan eşim, savaş çıkmadan birkaç gün önce Filistin’e ailesini ziyaret etmek için gitmişti. Ancak savaş çıkınca orada mahsur kaldı. 10 gündür ne ondan ne de ailemden haber alamıyorum. Çünkü orada doğru dürüst internet ve elektrik yok. Hayatta olduğuna dair bir mesaj alsam rahatlayacağım. Kendimi iyi hissetmesem de okulda eğitim vermeye devam ediyorum. Öğrencilerim ve çalışma arkadaşlarımla birlikte olmak iyi geliyor.

ASKER AĞABEYİM ŞEHİT OLDU

Atıya Madı (9’uncu sınıf öğrencisi):
3 senedir Türkiye’de yaşıyoruz. Annem ve babamla birlikteyim. Ancak ağabeyim Filistin’de Hamas güçleriyle birlikte İsrail’e karşı savaşıyordu, askerdi. Ne yazık ki şehit oldu. Oradaki birçok arkadaşım ve akrabalarım ya yaralandı ya da öldü. Amcam ve ailesi savaştan kaçmaya çalışırken bombardımana yakalandılar. Kuzenimi kaybettik. Okulda eğitimime devam ediyorum ancak ülkemde yaşananları uzaktan izlemek benim için çok zor. Bir yanım ülkemde olmak istiyor. Buradaki öğretmenlerimle birbirimize destek olmaya çalışıyoruz. En büyük dileğim savaşın bir an önce bitmesi ve dünya barışının sağlanması.