Araftaki Azezliler

KİLİS Öncüpınar Sınır Kapısı’ndan Suriye’ye geçiyoruz. Birkaç yüz metrede sadece dilin değil atmosferin bu denli hızlı değişmesi şoke edici. Birkaç metrede bir sağlı sollu, hemen her şeyi satan onlarca bakkal sizi sınırdan geçişte selamlıyor. Trafik karışık, kurallara uyan pek yok. Bu yüzden hem araçların hem de motosikletlerin korna sesi hemen her yerin fon müziği gibi.

ÇADIRLAR TARLALARDA
Azez’de yaşam normale dönüyor. Azez’in Afrin ile Halep’e ulaşımını sağlayan ve 4 yıldır terör örgütü denetimindeki batı kavşağı artık güvenli. Kavşaktan itibaren sokaklar ÖSO güçleri kadar sivil halkla da dolu. Çoğu Afrin civarından kaçıp Azez’deki tarlalara çadırlarını kurmuş.

Afrin’in hemen girişinde genel sessizliğe rağmen içinde hareketlilik olan bir bakkala giriyoruz. Bizi ÖSO forması ve aksayan ayağıyla Mustafa karşılıyor. 20 yaşındaki Mustafa, yakınında bomba patlaması sonucu ayağından yaralanmış, kısa süre önce de vurulmuş. Fakat bakkalın sahibi babasıyla gündüzleri dükkânda üniformasıyla yardıma devam ediyor. Yol devam ettikçe yıkıntı evler, terk edilmiş sokaklarla bir hayalet şehir karşılıyor bizi. Güvenlik nedeniyle Afrin’de, Azez’de olduğu kadar rahat gezmek mümkün değil. Mehmetçik bu konuda çok hassas ve yol gösterici.

Cansu Şimşek yazdı...

SÜLEYMAN AİLESİ
Afrin’den çıkışta Azez merkeze girmek yerine iki merkez arasında kalan küçük köyleri geziyoruz. Terk edilmiş evlerin arasından bizi Ali Süleyman karşılıyor ve Türkiye’den geldiğimizi anlar anlamaz gülümseyerek bizi dar sokakların arasından bir eve götürüyor. Kısa bekleme süreci, Ali Süleyman’ın oğlu Yahya’nın akıcı bir Türkçeyle bizi selamlamasıyla sonlanıyor.

Yahya 24 yaşında. Mühendis olmak istemiş fakat 7 yıl önce savaş başlayınca okulu bırakmış. Savaşın daha başında Bursa’ya bir marangozhanede çalışmak üzere gitmiş. “Herkesin aksine amacım savaştan kaçmak değildi. Geri dönecektim. Sadece para biriktirmem gerekiyordu ve 2 yıl Türkiye’de kaldım” diyor. Ayrıca kendisi Bursa’daki düzenini ağabeyine bırakmış, onun da Türkçe öğrenip döneceğinden emin.

Süleyman ailesi adeta arafta yaşıyor. Bir yanlarında şiddetli çatışmalara ev sahipliği yapan Maranez köyü ve hâlâ tepenin ardında konuşlanan terör örgütü PKK/YPG, diğer yanda güvenliğin yeni sağlandığı, teröristlerden alınan Afrin.

Yahya son iki haftalarını şu sözlerle anlatıyor: “Aylardan sonra, son 12-13 günde sokağa çıkabilir olduk. Her yanımızda çatışmalar vardı. Afrin özgürlüğüne kavuştukça biz de nefes alabildik. Tarlalarımızı da savaştan kaçanlara açtık. Hemen ötemizde PKK var, burası da ne kadar güvenli sayılır bilmiyorum ama en azından artık sokaklarda çocuklarımız oynayabiliyor.”

HASTANE BİLE TOZ DUMAN
Suriye’nin en büyük ve modern hastanelerinden Azez Hastanesi, Süleyman ailesinin evine komşuymuş. “15 yıl önce açılan modern bir hastanemiz vardı. Suriye’nin dört bir yanından insanlar akın ederdi. Önce Esad, ardından DEAŞ hastanemizi yerle bir etti” diyen Yahya, zaman zaman duygulansa da anlatmaya devam ediyor:

“Henüz elektriğimiz yok. Fakat Türkiye sayesinde bir okul açıldı. Kardeşim dahil tüm çocuklar okula gitmeye başladı. Savaş başladığından beri gerçekleşen en iyi şey okulumuz oldu.”

ÇOCUKLAR OYUNLA DİRENİYOR
Yahya Süleyman, Afrin’in geleceğinden umutlu: “Türkiye’nin de yardımıyla, Afrin ve Maranez etekleri tamamen temizlendiğinde, birkaç ay içinde yeniden eskisi gibi Afrin’e dolaşmaya, gezmeye gideceğimizi düşünüyorum. İki kardeşim dahil birçok çocuk savaşın içinde doğdu. Önceden korkudan ağlardı, şimdi onlar da korkmuyor. Korkusuzca sokaklarda oyun oynamaya çalışıyorlar.”

Tıpkı Afrin’de olduğu gibi Azez’in çocukları da misket oynamayı çok seviyor. Kalabalık erkek çocuğu grubunun kahkahalarıyla, sanki birkaç kilometre ötede savaş yokmuşçasına sokakların sessizliği bozuluyor.