Acının ve özlemin abidesi
Güncelleme Tarihi:
Oluşturulma Tarihi: Ağustos 17, 2008 00:59
ADAPAZARI’nda 4 yılda 239 bin kişinin ziyaret ettiği Deprem Müzesi’nde açılan ziyaretçi defterinde, deprem acıları ve yitirilen insanlara duyulan özlem dile getiriliyor.
Dört yılda 239 bin kişinin ziyaret ettiği müzedeki ziyaretçi defteri, deprem acıları ve yitirilen insanlara duyulan özlemlerin ifade yeri oldu. Ziyaretçiler, deftere yazdıkları yazılarla, kaybettikleri yakınlarını anıyor, acılarını tazeliyorlar.
Ziyaretçi defterinde yer alan duygu dolu ifadelerden bazıları şöyle:
Benim adım Furkan. Ben annemi babamı kaybettim depremde. Allah kimseye vermesin böyle bir acı.
Vedat amcacığım seni hiç tanımadım, eminim ki tanısam çok severdim. Seni tanımayı öyle çok istiyorum ki bu kelimelere sığmayan bir şey. Ama kelimelere sığan bir şey vardır ki o da şudur: Kızların ve eşin güvenilir ellerde, bundan emin olabilirsin. Gözün arkada kalmasın.
Sevgili abim, sevgilim yengem, sevgili yeğenim, şu mübarek Kurban Bayramı’nı yine buruk bir şekilde geçirdik. Keşke sizler de aramızda olsaydınız. Her ne kadar eşimiz dostumuz olsa da sizin yerinizi dolduramaz. Uğur’u merak etmeyin okuyup polis oldu. Şu anda çevik kuvvette Adapazarı’nda görev yapıyor. Sizler toprağınızda rahat yatın. Allah mekanınızı cennet eylesin. Hoşçakalın.
Erol ve Emel çocuklarım için Allah’tan rahmet dilerim ve onların hiç unutulmayan acısını yaşıyorum. Anneleri Habibe Can.
Rahat uyu kardeşim orada yalnız değilsin. Binlerce şehit verdik. Biliyorum, bize uzaktan bakıyorsun. Her anımda yanımda olduğundan o kadar eminim ki. Hala varlığını hissedebiliyorum. Burada her şey aynı, 8 yıl sonra değişen hiçbir şey yok. Herkes unuttu biliyor musun depremi. Kimsenin umurunda değil artık. Bir tek bizler unutmadık. Yürekleri acıyla dolu olanlar unutmadı. Seni çok seviyorum güzel gözlüm, güzel kardeşim. Huzur içinde uyuyun.
Ziyaretçi defterinde yer alan duygu dolu ifadelerden bazıları şöyle:
Benim adım Furkan. Ben annemi babamı kaybettim depremde. Allah kimseye vermesin böyle bir acı.
Vedat amcacığım seni hiç tanımadım, eminim ki tanısam çok severdim. Seni tanımayı öyle çok istiyorum ki bu kelimelere sığmayan bir şey. Ama kelimelere sığan bir şey vardır ki o da şudur: Kızların ve eşin güvenilir ellerde, bundan emin olabilirsin. Gözün arkada kalmasın.
Sevgili abim, sevgilim yengem, sevgili yeğenim, şu mübarek Kurban Bayramı’nı yine buruk bir şekilde geçirdik. Keşke sizler de aramızda olsaydınız. Her ne kadar eşimiz dostumuz olsa da sizin yerinizi dolduramaz. Uğur’u merak etmeyin okuyup polis oldu. Şu anda çevik kuvvette Adapazarı’nda görev yapıyor. Sizler toprağınızda rahat yatın. Allah mekanınızı cennet eylesin. Hoşçakalın.
Erol ve Emel çocuklarım için Allah’tan rahmet dilerim ve onların hiç unutulmayan acısını yaşıyorum. Anneleri Habibe Can.
Rahat uyu kardeşim orada yalnız değilsin. Binlerce şehit verdik. Biliyorum, bize uzaktan bakıyorsun. Her anımda yanımda olduğundan o kadar eminim ki. Hala varlığını hissedebiliyorum. Burada her şey aynı, 8 yıl sonra değişen hiçbir şey yok. Herkes unuttu biliyor musun depremi. Kimsenin umurunda değil artık. Bir tek bizler unutmadık. Yürekleri acıyla dolu olanlar unutmadı. Seni çok seviyorum güzel gözlüm, güzel kardeşim. Huzur içinde uyuyun.