‘Gelenler arasında Müfit var mı?’

Davullu, zurnalı karşılama törenlerinde Türkiye’nin bütününde yaratılan rahatsızlığın farkına nihayet onlar da varıyor. Kıyafet değişikliği, “haklısınız”  mesajı.

Kılı kırk yararak konuşan İçişleri Bakanı Beşir Atalay bile, önceki akşam TV’de karşılama törenlerini eleştiriyor:

“Sabrı zorlayan görüntüler. Süreci sabote ediyorlar. Uyarıyorum.”

Boğaz dokuz boğumdur, kuralından şaşmayan Atalay böyle dediğine göre, rahatsızlığa en üst düzeyde tanıklık etmiş olmalı. Örneğin, MGK’da mı acaba?�

DUYGU YÜKLÜ

Buna karşılık, Başbakan Yardımcısı

Bülent Arınç empati yapıyor. Kendisini, çocuklarını karşılayan babaların yerine koyuyor. Uçakta yan yana oturduğu DTP milletvekili Sırrı Sakık’a:

“Bu insanların çocuklarını bağırlarına basmaları, onların hakkı. Bir baba olarak bunu iyi anlıyorum, ama dikkat gerek, barışı sağlayacağız, bunu birlikte başaracağız”.

SAKIK’IN GÖZYAŞLARI

Barış için, dağdakilere çıkartılan af karşılığında, Türkiye nezaket ve saygı bekliyor. Çok haklı olarak şehitlerini düşünüyor. Bir savaş sonrasında barışa giden yol, acılardan geçiyor. Onun için çapraşık, onun için her adım olağan ötesinde, duygu yüklü.

Diyarbakır’da ve yollarda binlerce insan gözyaşı döküyor.

Sırrı Sakık da, gözyaşı dökenlerden. Nedeni biraz daha farklı.

Sakık’ın yeğeni, ağabeyinin oğlu Müfit PKK’ya katılıyor ve on yıl önce ölüyor. Müfit’in annesi, Sakık’ın yengesi, dağdan inenler olduğunu duyunca, Sakık’a soruyor:

“Gelenler arasında Müfit de var mı?”

Annesi, oğlunun öldüğünü bilmiyor. Ve hâlâ onu bekliyor.

Oğlunu bekleyen binlerce Türk askerinin annesi gibi. Askerden dönenler arasında, oğlu “Ahmet de var mı, Mehmet de var mı” diye soran anneler gibi.

BARIŞ ZORDUR

DTP’liler olanları “barışa özlem” başlığı ile özetliyorlar:

“Olup bitenleri biz de görüyoruz, neyin zaferi, neyin kahramanlığı, birileri bunu istismar ediyor”.

Doğru ancak, istismar eden DTP’liler, başkaları değil.

Dikkatimi çeken bir şey var. Hangi

DTP’li ile konuşursam, son cümleler kesik kesik, çünkü ağlıyorlar. “Barış” diye başlayan cümlenin gerisi gelmiyor, hıçkırıklara boğuluyor.

Tamam duygusallığı anlamak zor değil, ama büyük çoğunluğu rahatsız etmenin de âlemi yok.

Tekrar ve tekrar vurgulamak gerek. Barış, en az savaş kadar zor bir süreç.

Türkiye Barış Meclisi var. Odağında Kürt sorunu bulunan meclis. 1999’da gelip teslim olan, hapis yatıp çıkan PKK’lılar bu mecliste etkin.

Şimdi dağdan inenler bu meclisin üyesi olarak çalışacak.

Azeriler protokole fiyat biçti

BAKÜ’de bir grup Azeri yetkilisi, Türkiye’nin Ermenistan’la imzaladığı protokol sonrasında, “Bekleyelim, görelim” toleransında.

Başka bir grup ise, “Selamı sabahı keselim” hırçınlığında.

Türkiye Azerbaycan’dan doğalgaz alıyor. Dünya piyasalarında 300 dolar olan doğalgazın metreküpünü Bakü bize 120 dolardan veriyor. Taraflar yeni fiyat için bu yıl defalarca bir araya geliyor. Ermenistan olayından çok önce, Azeriler bu fiyatı yükseltmek istiyor.

Ancak, şimdi kartlar daha açık.

Bize verecekleri fiyat için kapıyı 250 dolardan açıyorlar.

Bir yanda açılan kapı, öte yanda fena halde gıcırdıyor.�