‘CANLI ŞAHİTLERİ VAR’
Ablamı görüntülü aradım. Yüzümün halini gösterdim. Başıma gelenleri anlattım. O da “Eda’yı çok hırpalamışsın, neden böyle yaptın?” diyerek İsmail’e mesaj attı. O mesajlaşmaları ve ayrıca o gün ablam ve annemle, olduğum yerden beni gelip almaları için yaptığım tüm telefon görüşmesi kayıtlarını mahkemede delil olarak sundum. Neden darp raporu almadım? İnsan kendine yakıştıramıyor o şiddeti. Utandım, korktum, çekindim. Karakola gitmek istemedim, başı derde girsin istemedim. “Bir şekilde yolunu buluruz” diye düşündüm. Ama o yolu hiç bulamadık. Bir kadının karakola ya da hastaneye gidip ‘Ben dayak yedim’ demesi çok zor. Hele ki bu kadın bir öğretmen, eşi de hayli tanınmış biriyse. Karşı taraf güçlü olunca yalancı kadın durumuna düşmekten de çekindim. Kaldı ki inkâr etmek isteyen raporu da inkâr eder. ‘Kapıya çarpmış, düşmüş’ der. Benim canlı şahitlerim vardı. Onların şahitliği ve delil olarak sunduğum mesajlaşmalar vardı. Bir şeyleri ispatlamak bu kadar zor olmamalı.