Seyfi Dursunoğlu kimdir, kaç yaşındaydı, nereli ve evli miydi? Huysuz Virjin Seyfi Dursunoğlu hakkında bilgiler
Güncelleme Tarihi:
'Huysuz Virjin' rolüyle tanınan sahne sanatçısı Seyfi Dursunoğlu, 87 yaşında hayata gözlerini yumdu. KOAH hastası olan ve özel bir hastanede zatürre tedavisi gören Seyfi Dursunoğlu, 15 günlük tedavi sonucunda yaşamını yitirdi. Peki, Seyfi Dursunoğlu kimdir, nereli ve evli miydi? İşte Huysuz Virjin Seyfi Dursunoğlu hakkında bilgiler
Huysuz Virjin adıyla tanınan Seyfi Dursunoğlu 87 yaşında hayatını kaybetti. Solunum ve çoklu organ yetmezliği nedeniyle hastanede tedavi altında olduğu öğrenilen Seyfi Dursunoğlu, yoğun bakımdaki mücadelesini kaybetti. Huysuz Virjin'in vefatının ardından pek çok ünlü isim duydukları üzüntüyü sosyal medya hesapları aracılığıyla paylaştı. Peki, Huysuz Virjin karakteri ile pek çok kişinin televizyonlarına konuk olan Seyfi Dursunoğlu kimdir ve nereli? İşte, Seyfi Dursunoğlu'nun 6 yıl önce Hürriyet'e özel olarak yaptığı açıklamalar
Çocukluğunuzla başlayalım. Önce biraz anne babanızı tanıyalım...
- Ayol tanıyıp da ne yapacaksın? Annem dünyanın en saf ve temiz kalpli insanlarından biri. Hayatı bahçesi ve çocuklarıyla geçen, huysuz kocasını idare etmeye çalışan uysal bir kadın... Yani karşısındaki deli bile olsa onunla geçinebilirdi.
Peki ya babanız?
- Sus sus, babam son derece mutaassıp ve despot bir adamdı.
Aslen nerelisiniz?
- Baba tarafım Karadenizli. Peder Bey, Trabzon’dayken saat tamirciliği yaparmış. Ailedeki bütün erkekler gibi cinsel hayatına son derece düşkün bir adammış. Çocuk adedi arttıkça, saat tamir ederek işi götüremeyeceğini anlayıp İstanbul’a gelmiş. Amcalarımın izinden gidip manifaturacılık yapmaya başlamış. Ama bir süre sonra işin kurdu insanlarla baş edemeyip iflas etmiş.
Kaç kardeşsiniz?
- Ölenleri, düşenleri ve kürtajları saymazsak 6+1 kardeşiz.
Ne demek 6+1?
- 6 kardeştik. Nizamettin ölünce 5’e indik. Yıllar sonra annemde bir kanama oldu. “Doktorlar artık çocuğunuz olmaz” deyince onlar da rahat ettiler. Ama 47 yaşında yeniden hamile kaldı kadıncağız. Konu komşudan utanıp “Ay ne yapacağız?” diyordu. O sırada ablam da yeni evlenmişti; onun da çocuğu oldu. Ana-kız sütü yaptılar. Böylece yine 6 kardeş olduk.
Ne çekmiş be kadın, ne çekmiş...
- Zavallı bir gece “Bey ben biraz sıkıntılıyım, fenalık geldi” demiş. Babam da “Dön sağ tarafına yat, bir şey olmaz” diye kestirip atmış. Anneciğim “Bismillah” deyip sağ yanına dönmüş, sabahına da zaten kalkamadı kadın, ölmüş.
Çocuklarına karşı da bu denli ilgisiz miydi babanız?
- Annem ne kadar iyi ve şefkatliyse babam da bir o kadar baskıcıydı. Abilerimin sırtında odun kırardı. Hep kendi dediği olsun isterdi.
Siz de payınızı aldınız mı bu dayaklardan?
- Korkardım. Babamdan çok korkardım. Herkes dayak yemiştir ondan. Bir ben yemedim, çünkü dayak yememek için elimden gelen tüm çabayı sarf etmiştim. Sırf bana vurmasın diye evden dışarı çıkmazdım. Yazları annem “Baban uyudu, kalk sinemaya git. Ben idare ederim” dese de inanmazdım. Kapının önüne adımımı atmazdım.
Neyse en azından sırtınızda odun kırılmamış...
- Babamın dayağını yemedim ama ablam eksik olmasın telafi etti. Onun ısırgan otundan çok çektim.
Nasıl yani?
- Abilerim de babam gibi çok baskıcıydı. Fakat hep sokaklarda oldukları için ben iki ablayla büyüdüm. Dikiş dikmekten teğel sökmeye kadar her şeyi yapardım. Biraz pısırık ve naif yetiştirildim yani.
Isırgan otuna takıldım...
- Ablam bazen eldivenle veya bezle ısırgan otlarını toplar, onlarla beni döverdi. Bacaklarım niye bu kadar güzel sanıyorsun? Isırgan otuyla vurduğu yerler davul gibi şişerdi. Babam o sırada bir görse herhalde öldürürdü ablamı.
Niye? Odun yerine ısırgan kullandı diye mi?
- Saçmalama. Kardeşim dünyaya gelinceye kadar evde bir dediğim iki olmazdı. Çünkü en küçük bendim. O doğar doğmaz tu kaka oldum. Neyse şişlerim babam gelene kadar inmesin diye dua ederdim ama akşama kadar dümdüz olurdu bacaklarım.
Gerçekten de travmatik bir çocuklukmuş sizinkisi...
- Ne ‘tikti’ bilemem ama tüm bunların yanında iyi yetişmem için beni o zamanlar sayılı ailelerinin çocuklarının gittiği Boğaziçi Lisesi’ne yatılı yazdırdılar. Zeki Müren, Kadir Has, Haldun Simavi gibi isimler okul arkadaşımdı.
BAKMADAN GEÇME!
Sanat Güneşi’yle dostluğunuz o kadar geçmişe dayanıyor demek...
- Tanışıklığımız diyelim. Zeki Bey benden büyüktü. Lisedekilerin ortaokuldakilerle arkadaşlık etmesi yasaktı. Ayrıca onun büyük bir iddiası vardı. Şarkıcı olacaktı, havalardaydı. Beni çocuk olarak görürdü. Bir gün kantinde herkes çay içiyor. Ona “Şarkı söylesene” dediler. “Söylerim ama çocuklar dışarı çıksın” diye beni işaret edip kapının önüne koydurdu.
Liseye geçene kadar sabretseydiniz Sanat Güneşi’ni dinlemek için...
- Yok canım... Bir gün 19 Mayıs provaları için Şeref Stadı’na gitmiştik. Zeki Müren gösterilere katılmıyordu ama bizimle beraber provalara geliyordu. Bir arkadaşımla birlikte Zeki Bey’in yanına düştük.
Yine laf mı soktu size?
- Hayır, bu sefer Vedat’la bana “Hasta numarası yapın, gidip gezelim” dedi. Ben iki büklüm “midem, midem”, Vedat da “başım, başım”... Zeki Bey koştu hocanın yanına, “Bunlar hastalandı ne yapayım?” dedi. “Başından ayrılma, al bunları okula git” diye cevap vermiş hoca da...
Zeki Bey’in hain planları var galiba...
- Aynen, doğruca Yıldız Parkı’na gittik. Sesimi merak etti, bana solfej yaptırdı ve “Senden hiçbir şey olmaz, sakın niyet etme şarkıcılığa” dedi. Arada saklambaç, birdirbir, uzuneşek oynadık ve döndük okula...
Bu olaydan sonra okulda da size iyi davranmaya başlamıştır herhalde.
- 9. sınıfta ayrıldım. Eniştem subaydı, çok cimri bir adamdı. Babama “Bu kadar masraf yapmana gerek yok. Çocuk yakışıklı, Heybeliada Deniz Koleji’ne sokalım, bedava okur” dedi. Hiç fikrim sorulmadan Deniz Koleji’nin imtihanlarına sokuldum.
İtiraz hakkınız yok tabii.
- Ne itirazı? Babama soru bile sormak imkansızdı. “Gideceksin” dedi, “Peki” deyip başımı önüme eğdim. Fakat benim başka sinsi planlarım vardı. Hiçbir şey yazmadım kağıda ki beni okula almasınlar diye. 188 kişi alacaklardı, gel gör ki torpille 188’inci olarak beni aldılar.
Kusura bakmayın da sizi pek düşünemiyorum asker olarak...
- Salağın söylediği şeye bak, sanki ben kendimi düşünebiliyorum.
Askeri okuldan size neler kaldı, neler öğrendiniz?
- Ne öğreneceğim? Sıkıntıdan başka hiçbir şey! Elimde bayraklarla yazı yazmayı öğrendim. Bir de 3’te nöbete kalk, 5’te yat. Üst sınıftan biri geçerken selam vereceksin, unuttun mu doğru ceza talimine... Onun cezası da eğilip ayak bileklerini tutarak yürümekti. Yap yapabilirsen!
Yapamam, vallahi yapamam! Ne zaman kanatlanıp yuvadan uçtu Seyfi Dursunoğlu?
- Yuvadan uçmaya izin yoktu aslında. İngiliz Filolojisi’ni yarıda bırakıp SSK’da devlet memuru olarak çalışmaya başlamıştım. Bir gün abimle öyle büyük bir kavga ettim ki, valizimi alıp “Ben gidiyorum” dedim. Abimle ve ailesiyle hâlâ konuşmam, fakat o kavganın tek faydası olduysa, o da evden ayrılıp bugünlere gelmemdir.
Babanız ne dedi valizinizi alıp çıkmanıza?
- Hiç yüz yüze gelmedik ki... Biliyor musun bizim asıl soyadımız Tursun. Sonradan Dursun oldu.
Nasıl yani Dursunoğlu değil mi?
- Gerçek adım Seyfettin Dursun. Kömürcü adı gibi diye değiştirdim. Seyfi Dursunoğlu yaptık. Gerçi bu sefer de kasap adı gibi oldu.
Yoksa mahkeme kararıyla adınızı değiştirdiniz mi?
- Ayol kadın mı oldum neden değiştireyim? Sadece Seyfettin’den daha bir kibar Seyfi...
BAKMADAN GEÇME!
Evden ayrılmanızda kalmıştık. Gidecek yeriniz var mıydı bari?
- Ortaköy’de annesiyle yaşayan bir arkadaşım vardı. Evleri büyüktü. Kendime bir yer buluncaya kadar orada kalırım diye düşünmüştüm ama tahminimden çok daha kısa sürdü misafirliğim.
Kapıya mı koydular sizi?
- Kadın üçüncü gün elime bir liste tutuşturdu. Baktım, 1 kilo peynir, 2 karpuz, yarım kilo ıspanak yazıyor. Ulan ben memurum, nereden bulacağım her gün erzak alacak parayı? Baktım olacak gibi değil, Tarlabaşı’nda randevuevi işleten bir kadın vardı. Evinin bir odası boşmuş. Gittim oraya yerleştim.
İlk eviniz bir randevuevi miydi?
- Ne öyle kaşını kaldıra kaldıra soruyorsun? İşyerinde değil ayol gerizekalı, kadının evinde diyorum. Yakışıklıyım o zamanlar, kadın da yaşlı!
Cazibenizi mi kullandınız?
- İndir ulan, bak yine kalktı o kaş! Ne cazibesi oğlum? Kadının ilgisi vardı bana anlamında söyledim. Geceleri “Yürü Boğaz’a gidelim, yemek yiyelim” derdi, ben de her seferinde “İshalim” diye geçiştirirdim.
Arada sırada başka yalan seçseydiniz...
- Yahu ne yapayım, başka hastalık uyduramıyordum. (Gülüyor)
Yalnız duyduğuma göre hakikaten Yunan heykeli gibiymişsiniz.
- Evet, ulan her şeyi biliyorsun. Sormadan yazsaydın da bunları hiç gelmeseydin! (Kahkahalar) Gerçekten çok yakışıklıydım. Sokakta görenler birbirlerini dürter, “Şuna bak, Yunan heykeli gibi adam” derlerdi. Ama o güzelliği hiçbir zaman kullanamadım. O kadar güzelim ki başıma bir şey gelir diye sokağa çıkmama izin vermezlerdi. Zapturapt altındaydım.
BAKMADAN GEÇME!
Röportajın yarısına geldik, hâlâ Huysuz aramıza katılmadı...
- Kaşınıyorsun. (Kahkahalar)
Şaka maka ne oldu da Sosyal Sigortalar’dan sahnelere geçiş yaptınız?
- 18 sene devlet memurluğu yaptım. Fakat bildiğin yoksuldum. Düşünsene benim gibi hastalık derecesinde titiz adamın sabun alacak parası yoktu! Arada ekstra para kazanmak için ramazan eğlenceleri düzenliyor, kantolar falan yapıyordum.
Şans ne zaman güldü yüzünüze?
- Bir gün beni seyretmeye Muzaffer Hepgüler ve karısı gelmiş. Ardından Kulüp 12’ye gidip “Bütün kadroyu çıkarın işten. Bir çocuk var, öyle kantolar yapıyor, öyle şarkılar söylüyor ki görmeniz lazım” demişler. Bu vesileyle Kulüp 12’de işe başladım. Huysuz bu şekilde doğdu. Annem beni doğuruncaya kadar hastaneyi inletmiş, ben de Huysuz’u doğuruncaya kadar çok inledim, çok parasızlık çektim.
Huysuz olmak için nelerden vazgeçmek zorunda kaldı Seyfi Dursunoğlu?
- Her şeyden önce özel yaşantımdan vazgeçtim. En büyük fedakarlığım budur. Ben de meyhaneye gidip kafayı çekmek, bardağı fırlatmak, azıp kudurmak isterdim. Ama hayır! Derli toplu yaşamak zorundaydım. Yaptığım işin icrası, Müslüman bir ülkede çok zor.
Kıyafetinizden dolayı değil mi?
- Bravo vallahi! Boyun kadar zekan var! Düşünsene kadın kılığına gireceksin, gerdan kıracaksın, bacak açacaksın. Üstelik güzel de kadın oluyorum. Öyle tapon falan değil. Fakat o peruğu çıkardığım anda her şeyin sahnede kaldığına insanları ikna edebilmek için özel yaşantıma çok dikkat etmek zorundaydım. Şov esnasında söyleyip yaptıklarımı hayatımda tatbik etmediğim için bugüne kadar insanların sempatisini, sevgisini, saygısını kazandım.
Zeki Müren de tüm frapanlığına rağmen Türk halkı tarafından kabul edildi.
- Çünkü o sesiyle ve şarkılarıyla insanların kalbine hitap etti. Yoksa “Nice Bir Aşkınla Feryad Edeyim”i söylerken uzun çizme, mini etek ve pelerin giymek pek de uyumlu olmuyor tabi...
Okul bitti, yıllar geçti Zeki Bey’le aranız hâlâ düzelmedi...
- Aramızdaki mesafeyi ben koydum. Etrafında bedava yiyip içen bir avanesi vardı. O en önde yürüyecek, canı çikolata istediğinde yanındakilerden biri kutuyu açıp ikram edecek falan... Ben niye kendimi böyle bir duruma sokayım? Ayrıca 20 sene aynı kişiyle beraber oldum. Oturduğumuz bodrum katında prens bendim. Şimdi alıp sevgilimi Zeki Müren’in saray gibi evine götürüp neden gözünü açayım, “Böyle hayatlar varmış” dedirteyim? Aptal mıyım ben?
BAKMADAN GEÇME!
12 Eylül’ün meşhur yasaklarından siz de nasibinizi aldınız mı?
- Günay beni emniyete götürdü, bana bakıp “Bunun kolunda bacağında kıl var, sakalı var, kadın kılığına giriyor, biz buna bir şey diyemeyiz” dedi polisler. Sadece gazete ilanlarındaki uzanırken çekilmiş bir pozum kaldırıldı.
Şu an hayatınızda biri var mı?
- Hayır, çünkü bundan sonra gelen insanın bana aşık olacağı için geleceğine inanmıyorum. Aynaya bakabiliyorum ve bu yaşta kendimi çirkin buluyorum. Kaybettim o güzelliğimi. Şu anda ne giysem yakışmıyor gibi. O yüzden bu saatten sonra gelecek olan beni değil, oturduğum evi ve paramı sever.
Saçmalamayın, insanlar sizin zekanıza aşık olurlar paranıza değil...
- Kim bilir belki bu röportajdan sonra bir talibim çıkar... Ama çıksa ne olur, kendimi engellerim. Onun kötü yönlerini düşünerek soğurum. Allah beni aşık olmaktan korusun. Öylesine güzel birlikteliklerim oldu ki, onların üstüne uyduruk olma ihtimali çok yüksek olan ilişkiler istemiyorum.
Evlilik hiç aklınızdan geçmedi mi?
- Geçmez olur mu? İlk evlenme teklifimi de çok gençken aldım.
Anlamadım... Teklifi alan siz misiniz?
- Benim tabii! Ablam evlenmişti. Evde kız kalmadı. Onun odasında yıllardır gözüm vardı, sokağa bakan çok güzel bir oda. O gidince bana kaldı haliyle. Saçıma dökülmesin diye zeytinyağı sürerdim o zamanlar. Neyse ben yağımı sürdüm, kafama da tülbenti bağladım, yeni odamın camlarını silmek için çıktım pervaza...
Bu hikâye nereye gidiyor, çok merak ediyorum doğrusu.
- Ben nereye götürürsem oraya gidiyor! Sus da dinle! Kapı çaldı. Annem açtı. Başörtülü bir kadın “Camiye gidip namaz kılacaktım, yetişemedim, sizde kılabilir miyim?” diye sormuş. Annem “Buyrun” demiş, içeri almış tabii. Kadın sonra “Çok hamarat bir kızınız var. Biz de temizlik hastasıyız. Eğer kabul ederseniz benim oğlanla sizin kızı görüştürelim, istemeye gelelim” demiş.
Siz hâlâ yukarıdasınız...
- Tabii canım. Harıl harıl camları siliyorum. Annem “Ben iki kızımı da evlendirdim” deyince kadın “Aaa olur mu, yukarıda küçük kızınız cam siliyor” diye cevap vermiş. Annem “Seyfiiii gel bakayım aşağıya” diye bağırınca indim yanlarına. Kadın beni görünce namazını bile kılmadan kaçtı. (Kahkahalar)