BAU Global Başkanı Enver Yücel: Dünyaya örnek olmak çocukluk hayalimdi
Güncelleme Tarihi:
BAU Global Başkanı Enver Yücel ile doğduğu evde, büyüdüğü topraklarda, Giresun’un Şeyhli köyünde bir araya geldik. Her yerde fındık bahçelerinin olduğu, yemyeşil bir köyde çocukluk günlerini, okul hayatını, ‘o evde’ yaşadıklarını konuştuk. 10 metrekare odada kardeşleriyle birlikte kalan Enver Yücel, o yıllara geri dönerek şunları anlattı: “Benim için dünyanın merkezi Giresun’un Piraziz ilçesi Şeyhli köyüydü; 100 metrekarelik 12-13 kişi yaşadığımız evimizdi. Ailem mutluydu. Böyle bir ortamda büyüyen bir çocuk olarak özgüvenim çok yüksekti. Eğitim okuldan önce belki de daha çok ailede oluyor. Benim karakterim de doğduğum evde oluşmaya başladı aslında. İşini iyi yapmayı, dürüst olmayı ve en önemlisi topluma faydalı olmayı ben ailemden öğrendim. Daha o yıllarda örnek biri olmak istiyordum, dünyaya örnek olmak istiyordum. Hâlâ daha bunun için çalışıyorum...”
Türkiye’de ilk kez ilkokul açılan köyler arasında yer alan Giresun’un Şeyhli köyündeyiz. Güzel bahçeli, etrafı yemyeşil olan bir yer. Evin arka tarafına geçiş yapıyoruz. Kalabalık bir kahvaltı sofrasında BAU Global Başkanı Enver Yücel bizi karşılıyor. Pandemi döneminde hiç olmadığı kadar ata topraklarında kalma fırsatı bulduğunu söylüyor Enver Yücel. Kendisiyle sözleştiğimiz gibi, doğduğu, kardeşleriyle oyunlar oynadığı, dik yamaçlarında fındık çuvalı taşıdığı topraklarda, doğduğun evin bahçesinde buluşuyoruz. Sohbet etmeye başlıyoruz Yücel’le. 1957 yılına geri dönüyoruz Enver Yücel’le birlikte.
10 METREKARE ODADA 3 KARDEŞ
5 Mayıs 1957’de daha yeni yapılmış, tipik bir Giresun evinde ailenin beşinci çocuğu olarak dünyaya geliyor Enver Yücel. Kalabalık bir evde dünyaya gözlerini açıyor. Kendi ailesi dışında, babasının amcasının oğlu da o evde yaşıyor. 2 katlı 100 metrekarelik bir evde 12-13 kişi birlikte kalıyorlar. 10 metrekarelik bir odada 2 abisi ile birlikte kalıyor. Kalabalık bir aileleri var. Anlatmaya başlıyor: “Doğduğum ev ben doğmadan 1 yıl önce inşa ediliyor. 4 odalı bir ev. Küçüktü ama bize yetiyordu.
BAKMADAN GEÇME!
Şimdi baktığımda kaldığım oda daracık geliyor ama o zamanlar bana çok büyük gelirdi. Herkes aynı anda sofraya oturamazdı. Çünkü o zaman sofra yoktu. Sinilerde yemek yeniyordu. Aile ikiye ayrılırdı. Önce bir grup sonra diğer grup yemeğini yerdi. Mutfağımız da çok küçüktü. Mutlu bir çocukluk dönemi geçirdim. Belki de ailenin en küçük üyelerinden biri olduğum için daha fazla yaramazlık yapma hakkım vardı. Sürekli top peşinde koşar, ağabeylerimle zaman geçirirdim... Hâlâ doğduğum evi ayakta tutuyoruz. Anılarımıza sahip çıkmaya çalışıyoruz.”
‘ELİMDE ODUNLA OKULA YÜRÜYORDUM’
Ortaokul bitip, İstanbul’a lise okumaya gidene kadar bu evde kalıyor Enver Yücel. Anlatmaya devam ediyor: “Babam bir esnaftı. Fındık ticaretiyle uğraşıyordu, hayvancılık da yapıyordu. Ancak bu ticaret için değildi. Evin ihtiyaçlarını karşılamak içindi. Okul çağlarına gelene kadar ben de zamanımı bahçelerde geçiriyordum. Artık okul dönemi gelmişti. Okulum 2 kilometre uzaktaydı. O zaman yol yoktu tabi. Patika yollardan giderdik. Elimizde bir odun olurdu okulda soba yakmak için. İlkokula başladığımda köyümüzde ortaokul yoktu. Sahilde Piraziz’de de ortaokul yoktu. Okumak için Ordu’ya gidecektim ancak sonrasında köyümüze ortaokul açıldı. Ortaokulu da burada tamamladım. Babam okumamı çok istiyordu. Benden önce kendi çocukları dışında birçok kişiye okuması için yardım eden biriydi babam. Köyümüzde de okuma oranı yüksekti. Zaten Türkiye’de ilk kez ilkokul açılan yerler arasındaydı. Güzel bir okul dönemi geçirdim. Mezun olduğumda artık İstanbul yolu bana görünmüştü.”
BAKMADAN GEÇME!
DÜNYANIN MERKEZİ ŞEYHLİ KÖYÜYDÜ
Araya giriyorum. Lise dönemine geçmeden önce aile hayatını, okuldan boşta kalan zamanlarda neler yaptığını soruyorum: “Sürekli top oynardık. Yazları ise yaylaya giderdik. Evin bir büyüğü fındık zamanı küçük yaştaki çocukları ve hayvanları da alarak yaylaya çıkarırdı. Çocuklar ayak altında olmasın, hayvanlar da yaylada otlasın diye bu yapılırdı. 6-7 yaşlarına kadar bu devam etti. Ben yayla hayatını çok sevemedim. İnsan olan, cıvıl cıvıl ortamları daha çok seviyordum. Çünkü çocukluğumuzda hiç yalnız yemek yenmezdi. Hep kalabalık, birlikte olurduk. Sonrasında yaş büyüdükçe bizleri yaylaya çıkarmamaya başladılar. Fındık tarlalarında çalışmaya başladık. Dik yamaçlarda düşe kalka fındık topladık, çuval taşıdık. Daha o zamanlardan hayatı öğrenmeye başlamıştık aslında. Benim için dünyanın merkezi Giresun’un Piraziz ilçesi Şeyhli köyüydü, bizim evimizdi. Ailem mutluydu, babamın da hali vakti yerindeydi. İşte bu ortamda büyüyen bir çocuk olarak özgüvenim çok yüksekti. Özgüveni olan bir çocuk da ne olursa olsun kendi yolunu çizebiliyor, ilerleyebiliyor. Eğitim okuldan önce belki de daha çok ailede oluyor. Benim karakterim de doğduğum evde oluşmaya başladı aslında...”
AİLEMDEN ALDIĞIM KÜLTÜRÜ İŞ HAYATINA TAŞIDIM
Avrupa’nın en büyük eğitim grupları arasında yer alan Bahçeşehir Okulları’nın başındaki isim Enver Yücel, ailede alınan eğitimin ne kadar önemli olduğuna vurgu yapınca, daha da ayrıntılandırılmasını istiyorum. “Ailem ve en önemlisi babam, yaşadığı köyün derdini dert edinir, elinden geleni yapardı. Memleket kaygısını da ben ilk kez ailemde gördüm, onlardan öğrendim. Cemiyetçi, yardımsever bir aileydi. Yaptıkları işlerde kendileri dışında çevredekiler de yardımcı olmak isterlerdi. Köyde yetişmiş bir ailenin vermiş olduğu bir kültürle büyüdüm. İşini iyi yapmayı, dürüst olmayı ve en önemlisi topluma faydalı olmayı ben ailemden öğrendim. Daha o zamanlar dünyaya örnek olma arzusu vardı içimde. Ben de yaptığım işleri mükemmel yapmak istiyordum. Lider ruhluydum, bunu da ailemden öğrenmiştim aslında. Yaş almaya başladıkça bu durum bende devam etti. Hem kendime hem de topluma faydalı olmak için çalışmaya başladım. Ailemden aldığım bu kültürü iş hayatına taşımayı bildim. Yıllar sonra Giresun’un Şeyhli köyünden çıkan bir birey olarak, Türkiye’nin en büyük eğitim kurumunu kurmayı başardım. Türkiye’de ‘Eğitimin Koç’u olacağım’ diyerek hedef koymuştum kendime. Geriye dönüp baktığımda o evde öğrendiklerimin çok büyük faydası olduğunu anlıyorum.”
BAKMADAN GEÇME!
LİSEDE SINIFTA KALDIM AMA YILMADIM
Ailesi dışında hayatında iz bırakan diğer dönüm noktasının ise okuduğu lise olduğunu söylüyor Enver Yücel: “Ortaokulun ardından Haydarpaşa Lisesi’ne yatılı olarak gittim. Benden önce gidenler öğretmen okullarına gitti. O dönemlerde kısa yoldan memur olmak isteniyordu. Babam ise benim eczacı ya da orman mühendisi olmamı istiyordu. Haydapaşa Lisesi’nde kaldığım dönemleri unutamam. Bir ailemden öğrendiklerim bir de Haydarpaşa Lisesi’nde öğrendiklerim benim için çok değerli. 110 kişilik yatakhanede kalıyorduk. Dostluk, arkadaşlık, kardeşlik hepsini burada öğrendim. Ancak ben son sınıfta kaldım. Tembellik yaptım aslında. Kompozisyon ve sanat tarihi derslerinden kalmıştım. O yıl üniversiteyi de kazanmıştım. ODTÜ’de fizik bölümüne gidebiliyordum. Sınıfı geçemediğim için üniversiteye gidemedim. Bir yıl beklemem gerekiyordu. Bu yüzden baba ocağına döndüm. Burada babamla birlikte çalıştım. Ancak okumak istiyordum. Babam da şu cümleyi kurdu: ‘Okuyacaksan, okumak istiyorsan İstanbul’a git. Ancak okumayacaksan buradasın...’ İstanbul’un yolunu tuttum. Liseyi bitirdim ve Marmara Üniversitesi matematik bölümünü kazandım.”
EĞİTİM OLMADAN DEMOKRASİ DE OLMUYOR
Böyle bir çocukluk ve gençlik dönemi geçiren Enver Yücel için kırılma noktalarından biri ise lise son sınıfta gittiği dershane oluyor. “Üç odalı bir dershaneydi” diye anlatıyor gittiği dershaneyi Yücel: “Daha lise dönemlerinde bu dershaneyi devraldık. Bir ortağım vardı. Para da istememişlerdi bizden. Böyle adım attım aslında eğitim sektörüne. O dershanede yönetici de bendim, hademe de. Her işi yapıyordum. Dershanenin bodrum katında yatıyordum. Acıbadem Hastaneleri’nin sahibi Mehmet Ali Aydınlar da lise arkadaşımdı. Onunla beraber kalırdık bazen. Böyle bir dönem geçirdik. Sonrasında ise ilk Uğur okulunu Florya’da açtık. Eski bir fabrikayı okul haline getirdik. 4 ay gibi kısa sürede tamamladık ve okulu açtık. Dönemin Milli Eğitim Bakanı Avni Akyol okulun açılışını yapmıştı. Bir dönem burada devam ettim. Sonrasında ise ortağımla ayrıldım. Bir süre sonra uydukent olarak kurulan Bahçeşehir’de okul açmamı istediler. Gittiğimde her yer daha çamurdu. ‘Burada okul olmaz’ dedim. Bir zaman sonra yine aynı teklifle gelinince Bahçeşehir’de ilk okulumu açtım. Hikâye de burada başladı. Çok iyi öğretmenler transfer ettim devlet okullarından. Hatta İstanbul Erkek Lisesi’nin müdürünü bile transfer ettim. Çünkü en iyisi olmak istiyordum. Şimdi geldiğimiz noktada Türkiye’nin birçok yerinde okul açtım. Dünyanın her yerini gezerek en iyi sistemleri Türkiye’ye getirmeye çalışıyorum. Dünyanın en önde gelen okullarını takip ediyorum. Çünkü eğitim olmadan demokrasi olmuyor. Milli geliri arttırmanın tek yolu kaliteli eğitimden geçiyor. Eğitimde fırsat eşitliği de sağlanır, herkes gelirden eşit pay alırsa Türkiye ayağa kalkabilir. Ailemden gördüklerimi, çocukluğumdan beri hayalini kurduklarımı başarmak için hâlâ canla başla mücadele ediyorum.”