12 saat böyle geçiyor… ‘En büyük korkum!’
Güncelleme Tarihi:
Prof. Dr. Yalım Dikmen, Cerrahpaşa Tıp Fakültesi Hastanesi Yoğun Bakım Bilim Dalı Başkanı. Salgın çıktığından bu yana görevinin başında. Tüm sağlık çalışanları gibi o da büyük risk altında ama “Bunu düşünecek, korkacak vaktim olmuyor” diyor...
Gerçekten de 12 saati birlikte geçirdiğimiz Prof. Dikmen’i izlerken nefesimiz kesiliyor. Hastalarla tek tek ilgilenen, yemek molalarını bile eğitime ayıran 56 yaşındaki profesör, günü yorgun ama virüse karşı bir cephe daha kazanmanın gururuyla tamamlıyor.
SAAT 07.00. Cerrahpaşa Tıp Fakültesi Hastanesi yoğun bakım ünitesindeyim. Salgın başladığından bu yana sürekli bu hastaneye geliyorum. En güzel fotoğrafı çekmek, en güzel hikâyeyi yakalamak için çabalıyorum. Artık koronavirüse karşı korkularım da azalmaya başladı. Ancak azaldığını düşünmek bile ‘Ya tedbirsiz davranıp virüse yakalanırsam’ korkusu oluşturuyor.
BAKMADAN GEÇME!
Aynı şekilde ilk günkü gibi konsantre olup, koruyucu kıyafetlerimi ve ekipmanlarımı giyiyorum. Akşamdan dezenfektanla temizlediğim fotoğraf makinemi hiçbir yere değdirmeden çantamdan çıkarıp, hazırlıyorum. Saat 07.10’da hazırlıklarım bitiyor ve ilk fotoğrafımı çekiyorum.
Koronavirüslü hastaların tedavi edildiği yoğun bakım ünitesinin dış kapısındayım. Binaya doğru gelen Cerrahpaşa Tıp Fakültesi Hastanesi Yoğun Bakım Bilim Dalı Başkanı Prof. Yalım Dikmen’i fotoğraflıyorum. Yaklaşık 12 saat sürecek mesaimizin ilk fotoğrafı da bu oluyor. Yalım Dikmen’le birbirimize baş selamı veriyoruz, sosyal mesafemize dikkat ederek, hastaneye giriş yapıyoruz.
BAKMADAN GEÇME!
Kendisi 56 yaşında. Müthiş enerjik biri, esprileriyle etrafına neşe saçıyor. Sanki bulunduğu ortamda dünyanın başına bela olmuş virüs yokmuş gibi gayet rahat ve kendinden emin. Mesaisine başlamadan önce hazırlıklarını yaparken, risk grubunda olmasına rağmen nasıl bu kadar cesur olduğunu soruyorum.
Cevap net: “Salgının başından beri görevimin başındayım. Tüm riskleri biliyorum ama bunu düşünebilecek, korkacak bir vaktim olmadı. Bu işin yapılması gerekiyor ve ben de doktor olarak görevimin başında olmalıyım.”
BAKMADAN GEÇME!
Doktorun hazırlıkları devam ediyor. İşe koyulmadan önce ardı ardına sorular soruyorum. En çok merak ettiğim de eve gittiğinde zamanını nasıl geçiriyor. Eve girdikten sonra neler yapıyor? Dikmen anlatıyor:
"EN BÜYÜK KORKUM AİLEME VİRÜSÜ BULAŞTIRMAK"
“Eve girdiğim gibi kıyafetlerimi yıkamak için çamaşır makinesine atıyorum. Direkt duşa giriyorum. Eşimle en az 2 metre mesafeli kalıyorum. Zaten odalarımızı ayırdık. Hatta duş aldığımız yer bile ayrı. Bu süreçte evdeki önlemleri mümkün olan en üst seviyede tutuyoruz. Çünkü ailemde birine virüs bulaştırmak beni çok korkutuyor. Doktor arkadaşlarımdan biri eşine virüs bulaştırdı. Onun neler yaşadığını, nasıl vicdan azabı çektiğini gözlerimle gördüm. Aslında tüm aldığımız tedbirler bu durumu yaşamamak için.”
BAKMADAN GEÇME!
Ve Dikmen’in hazırlıkları bitiyor. Yoğun bakımın olduğu bölgeye doğru ilerliyoruz. Hemen doktorların olduğu odaya giriyoruz. Odada bulunan diğer doktorlarla önce ayaküstü bir kahvaltı yapıyoruz. Ardından işe koyulma zamanı geliyor. Dikmen, yoğun bakıma girmeden önce ikinci bir eldiven daha takıyor.
Eldivenle üzerindeki koruyucu kıyafet arasında kalan bölgeyi de bantlıyor ve virüsle teması neredeyse sıfıra indiriyor. Yoğun bakımda yatan tüm hastaları tek tek kontrol etmeye başlıyoruz. Hocanın yanında ekibi de var. Yaklaşık 1 saat sürecek bir işlem bu. İçeride 20 hasta var. Tüm hastalarla tek tek konuşarak, ekibine danışarak aldıkları kararları uygulamaya başlıyorlar.
BAKMADAN GEÇME!
ESPRİLERİ MORAL DEPOSU
Hastalarla konuşurken yaptığı şakalar ortamı bir anda neşelendiriyor. Belki de o sırada düşünülecek en son şey kahkaha atmak. Ancak Dikmen’in esprilerine virüsle savaşan hastalar da kayıtsız kalamıyor. Ekipte bulunan görevlilerden bir kulağıma eğiliyor ve şunu söylüyor: “Moral bu dönemde hem hastaların hem de biz doktorların en çok ihtiyacı olan şey.”
EN ZORU TORUN ÖZLEMİ
Prof. Yalım Dikmen, çiçeği burnunda bir dede. “Mart başında bir torunum oldu biliyor musun” diyor ve ekliyor: “Torunumun doğumuna da girdim ama bu süreçte kendisini balkondan bir kez camın arkasında görebildim. Eşimden, çocuklarımdan ve en önemlisi yeni doğmuş torunumdan uzak kalmak, onlara yakın olamamak beni üzüyor. ‘Salgın geçince nasıl olsa torunumu kucaklayacağım’ diyerek kendimi avutuyorum.”
BAKMADAN GEÇME!
Artık öğle yemeği zamanı yaklaşıyor. Karnımız acıkmaya başladı. Ancak yemek yemeyi beklerken Yalım Dikmen odasına doğru ilerliyor ve bilgisayarının başına geçiyor. Tam ne olduğunu soracakken konuşmaya başlıyor: “Ders zamanı geldi. Uzaktan eğitimle öğrencilerime ders anlatmam gerekiyor.” Sonra da yaklaşık 2 saat sürecek ders bölümüne geçiyor. Bu kadar işin arasında derslere devam edilmesi beni bir hayli şaşırtıyor.
Prof. Dr. Dikmen akşam saatleri yaklaşırken, gün içinde sayısız kez yaptığı gibi koruyucu elbiselerini giyerek hastalarının yanına gidiyor. Hastanede 12 saatimizi doldurmak üzereyiz. Artık bir an önce dışarı çıkmak istiyorum. Zira üzerimdeki kıyafetler bir hayli ağırlaştı. 24 saat görev yapan doktorların o kıyafetlerle neler yaşadığını az çok anlamaya başladım.
BAKMADAN GEÇME!
Aklımdan bunları geçirirken, Prof. Yalım Dikmen de evine gitmek üzere hazırlanıyor. Ben de o da kendimizi dezenfekte ettikten sonra yeniden maskelerimizi takarak Yalım Hoca’nın otomobiline biniyoruz. O direksiyona geçiyor, ben ise arka koltuğa oturuyorum. İkimiz de bulunduğumuz yerde arabanın camlarını açıyoruz.
Aslında ikimiz de birbirimize virüs bulaştırmaktan korkuyoruz. Ve Yalım Dikmen’in evine doğru yola çıkıyoruz. İlk olarak hastane girişinde fotoğrafladığım Dikmen’in son fotoğraflarını da evinin önünde ve balkonda eşiyle çekiyorum. Prof. Dikmen, virüse karşı önemli cepheler ele geçirdiği bir günün sonunda, evine kavuşmanın da mutluluğuyla gülümsüyor objektife...