Ferai Tınç: Acılı analar ulusu

VÜCUDUNA saplanan okun çıkartılması için dişini sıkan savaşçı gibi sonuna kadar sabırla izledik. Nefesimizi tuttuk. Acıya katlandık. Şimdi bu yazıyı yazarken duyuyorum. Çanakkale Cezaevi'nde de direniş sona ermiş.

Bitti mi?

Bundan sonra devlet kendi cezaevlerinde denetimi sağlayabilecek mi?

Bu önemli. Adalete ve devlete güven açısından önemli.

Cezaevlerinde insan haklarına uygun koşulların sağlanıp sağlanmadığını, insan onurunun gözetilip gözetilmediğini denetlemek için gerekli.

Cezanın,islah edici niteliğine kavuşması için şart.

Hukuk devletinin en temel koşullarından biri. Standartlara uygun cezaevleri.

Ama şimdi soruyorum.

Bundan sonra hiçbir cezaevinden silah, bomba, uyuşturucu çıkmayacak mı artık?

Cep telefonlarıyla talimatlar verilmeyecek, müdür odalarından çete yönlendirilmeyecek mi?

Rüşvet geçmeyecek, tehdit sökmeyecek mi?

Adalet Bakanı Hikmet Sami Türk, ‘‘Cezaevleri sorunu tamamen çözüldü mü?’’ diye soran bir meslektaşımıza verdiği yanıtta, çözüm için çok daha başka adımların da atılması gerektiğini belirtiyor.

Yoksa, o çok iyi bildiğimiz ‘‘istim arkadan gelir’’ girişimlerinden biri daha mı?

Bu ciddi ve sancılı operasyon, köklü değişim projelerine eşlik etmiyorsa eğer dün televizyonlardan basın mensuplarına, ‘‘Devlete karşı şüpheci ifadeler taşıyan sorular sormayınız lütfen’’ diyen Adalet Bakanı, hiç istemediği sorularla karşılaşmaya hazırlamalıdır kendisini.

* * *

TELEVİZYONLARDA yine acılı anneler. Çocuklarının peşine düşmüşler hastane kapılarında, morglarda, cezaevleri önlerinde onlardan bir haber almaya uğraşıyorlar.

Onları, açlık grevlerini destekledikleri için eleştirmek yerine şimdi sakinleştirme zamanı.

Açlık grevlerini desteklediler, çünkü çocuklarının koğuşlarda daha güvenli olacağına inandılar.

Ailelere yardım etme, şefkat gösterme ve sorunları için seferber olmalı zamanı.

Türkiye'de hiç bir kesim kalmadı ki anneler çocukları için ağlamasın.

Sağcı, solcu, dinci, dinsiz, Türk, Kürt, hırsız, polis, politikacı...

Acılı analar ülkesi.

Bu tablo değişmeli artık.

* * *

‘‘CAN kurtarma operasyonu’’ kendi amacını nasıl aştıysa, F tipi cezaevlerine gitmemek için yapılan ölüm oruçları da amacı aştı. Şu anda herkes F tipinde.

Ölüm mücadele aracı olamaz. Açlık grevi, bir amaca ulaşmak için başvurulacak en son siyasi araç. Ama hedefleri gerçekçi biçimde belirlemek de siyasi liderliğin sorumluluğundadır.

Siyasi liderliğin güvenilirliği başarıyla ölçülür. Eğer o liderlik, ulaşılması mümkün olmayan hedefler uğruna kendisine inananları telef ediyorsa, o işte mutlaka bir yanlışlık, kararlarda bir isabetsizlik vardır.

Ne kadar yazık ki Türkiye, fanatizme, sekterliğe kitle temeli yaratan koşullarını bir türlü değiştirme becerisini gösteremiyor.

Ama şu ortadaki tabloya bakın. Kazananı olmayan, acı bir tablo.

Değiştirmenin bir tek yolu var.

Çözüm üretmeyi öğrenmek.

Sorunları ölerek öldürerek değil, akılcı formüllerle çözmeyi öğrenme zamanı artık.