Uşak’ın ilk kadın öğretmeni hayatını kaybetti
Güncelleme Tarihi:
Uşak’ta görev yapan ilk kadın öğretmen olan Cemile Göker, önceki gün 101 yaşında hayatını kaybetti. Uşak’ta 1943 ile 1974 yılları arasında 31 yıl öğretmenlik yapan Göker, Mustafa Kemal Atatürk’ün okuyarak öğretmen olmasını istediği kız çocuklarından biriydi.
Cemile Göker 1922 yılında, Uşak Yunan işgali altındayken dünyaya geldi. 101 yaşında hayata veda eden Göker yaşamının 31 yılını öğretmen olarak geçirdi.. İkinci Dünya Savaşı yıllarında başladığı öğretmenlik mesleğini, 1974 yılında Kıbrıs Harekatı’nın ardından emekli olarak bıraktı ama öğrencileri onu hiç bırakmadı. Cemile öğretmen ise uzun emeklilik yaşamı boyunca kendini hayır işlerine adadı. Cemile öğretmenin 30 yıl önce vefat eden eşi Şerafettin Göker de kentte iz bırakan bir isim. Eski Uşaklılar onu 1953 yılında Uşak vilayet olunca, tapu kadastro sürecini başlatan memur olarak tanıyor. Cemile ve Şerafettin Göker 1949 yılında evleniyorlar ve üç oğulları oluyor. Bugün 72 yaşında olan en büyük çocuk Ali Göker emekli kimya mühendisi, 69 yaşındaki Ender Göker ise emekli ziraat mühendisi. Onlar halen Uşak’ta yaşıyorlar. Göker çiftinin en küçük oğlu Emekli Hava Pilot Kur. Albay Yavuz Göker de şu an Türk Hava Yolları’nda pilot olarak çalışıyor. Yavuz Göker önceki gün toprağa verdiği annesinin nasıl öğretmen olduğunu ve ondan kalan anıları şöyle anlatıyor:
ATATÜRK ‘KIZ ÇOCUKLARINI OKUT’ DEMİŞ
“Annem Uşak Kütahya’ya bağlı bir kasabayken Yunan işgali sırasında dünyaya gelmiş. Bu bilgiler ışığında doğum yılının 1922 olduğunu tahmin ediyoruz. Cumhuriyet kadını kısacası. Annemin öğretmen oluşunun hikayesi Atatürk’ün dayımdan verdiği bir göreve dayanıyor. Atatürk 1926 yılında kurulan Uşak Şeker Fabrikası’nı denetlemek için 3 defa Uşak’a gelmiş. Onu karşılayanlar arasında dayım Sadık Karahan da varmış. Atatürk o yıllarda iki ilkokul ve bir ortaokulun bulunduğu Uşak’ta Milli Eğitim görevini dayıma vermiş ve ondan kız çocuklarını okutmasını istemiş. Dayım da Atatürk’ün bu isteğini gerçekleştirmeye kendi yeğeniyle yani annemle başlamış. Ama bu pek de kolay olmamış.
BAŞKASINA ATA DİYEMEM
Annem ortaokulu bitirdikten sonra babası daha fazla okumasına izin vermemiş ama dayım babamla zorlu bir inatlaşmaya girip sonunda annemi İzmir’e Karşıyaka Kız Muallim Mektebi’ne yazdırmayı başarmış. Dayım annemi İzmir’de okula yazdırıp eve döndüğünde babası ile yine sert bir münakaşaya girmiş. Sonunda kavgayı dayımın babasına verdiği şu yanıt bitirmiş: ‘Ben atama söz verdim. Başkasına baba derim ama başkasına ata diyemem.’ Böylelikle olay çözülmüş. Annem İkinci Dünya Savaşı yıllarında okulu bitirdiğinde mezuniyet belgesini İsmet İnönü’den almış. Cemile öğretmenin ilk tayini kırsalda örnek olsun diye Uşak’ın biraz dışında Sussuz köyüne çıkmış. Okula at arabasıyla gidip gelirmiş. Tek başına 5 sınıfı birden okutmuş o dönemde.
O yıllarda sıkça görülen bulaşıcı hastalık salgınları ve çocuklardaki bit salgınının önüne geçebilmek için köye çok uğraşarak bir hamam yaptırmış. Ve insanların temizlenmesini sağlamış. Annemin o zaman ki öğrencilerinden ‘Siz bizim hayatımızı değiştirdiniz, siz olmasaydınız belki biz hayatta değildik’ diyenleri gördüm. Şimdi o zamanki öğrencileri 80 yaşında.31 yıllık öğretmenlik hayatından emekli olduktan sonra kendini hayır işlerine verdi. Uşak’ta öğretmenlik yapmasa da herkesi okuması için teşvik etti. Çocukların karne notlarına göre hediyeler verirdi. Notlar arttığında hediyelerin de artacağını söylerdi. Öğrenciler de her dönem sonunda karnelerini alıp ona gelirlerdi.
Annem Atatürk sevdalısı bir Cumhuriyet kızı ve eğitimciydi. O sadece bize annelik yapmadı, aynı zamanda Cumhuriyet ilkelerinin inançlı takipçisi, muhtaçların eli, cahillerin aklı oldu. Doğum tarihini tam bilmediğimiz için biz ona doğum günü olarak 29 Ekim’i seçmiştik. Geçtiğimiz yıl da 100’üncü yaşını kutladık.”