Özgürlük özlemi çile ve umut

GAZZE Şeridi’nin fiili hükümeti Hamas yeni siyasi vizyonu için model arayıp hareketini Taliban gibi katı bir İslami anlayıştan farklı bir noktada tutmaya çalışsa da 3 sene önce yönetimi ele geçirmesinden itibaren toplumsal yaşama getirdiği sınırlamalarla ilgili iddialar sürüyor. Ancak “Daha çok muhafazakârlaşıyor muyuz?” sorusu daha yaşamsal sorunlarla boğuşan Gazze halkının büyük bölümü için fazla da bir şey ifade etmiyor. Gazzeli’nin derdi ablukanın insani boyutu. İnsani boyut denilince akla hep insani yardım geliyor. Oysa Gazze sokakları Afganistan ya da Irak gibi hâlâ savaşlarla yaşayan ülkelerden çok farklı. Sıfır arabalardan, kıyafetlere, Arap ülkelerindeki ortalamayı tutturan restoranlarda yediklerinize kadar her şey Mısır sınırındaki tünellerden Gazze Şeridi’ne kolaylıkla ulaşıyor. 15 kilometrelik Refah sınırındaki yaklaşık 400 tünel talep edilen her şeyi iki katı fiyatına olsa da Gazze’ye sokmanın yegane yöntemi. Tünellerin Gazzeli’ye veremediği belki de tek şey özgürlük; serbestçe topraklarına girip çıkabilme ve hareket özgürlüğü. Yabancı pasaportlular, öğrenciler ve hastalar dışındakiler Gazze dışına adım atamıyor. 1.8 milyonluk nüfusun dar alandaki kısa paslaşmalara rağmen renklendirmeye çalıştığı yaşamdan satır başları:     �
Gümrükte alkol uyarısı
Erez sınır kapısından Filistin topraklarına adım attıktan sonra derme çatma gümrük kulübesinin içindeki duvarlarda birçok Arapça duyuru var. Tek İngilizce yazı ise Hamas’ın bütün Gazze Şeridi için getirdiği bir yasağı içeri adım attığınız ilk anda hatırlatıyor: “İçişleri Bakanlığı’nın kararı ile her çeşit liköre (alkol) el konulur ve sahiplerinin önünde dökülerek imha edilir.” Gümrükte kamera yasak olduğu için bu uyarıyı fotoğraflayamıyoruz.�
Ömer İl Muhtar Caddesi
Gazze’nin merkezindeki en popüler ve en pahalı cadde Ömer İl Muhtar. Burada ev ya da dükkan tutmak için üç kat fazla para ödeniyor. Halkın gezmek için gittiği iki yerden biri de bu cadde üzerindeki Meçhul Asker Parkı. Diğer popüler mesire yeri ise Gazze Limanı’nın yanındaki plaj. Kızların bir kısmı geleneksel uzun elbiseler, bir kısmı da blucin ve uzun tuniklerle denize giriyor. Hepsinin başı örtülü. Parkta sohbet ettiğimiz 22 yaşındaki Alaa Ashur, blucin kreasyonu yerine geleneksel kıyafeti tercih edenlerden. “Hamas mı zorluyor?” sorusu

üzerine “Hayır, kendi tercihim. Sizin gibi olmak bizim dinimizde haram” diyor.

Sanki Türkiye

GAZZE’nin ana caddelerinde Filistin bayrağı neredeyse yok denecek kadar az ama Türk bayraklarının sıklığı nedeniyle algımız şaşıyor. Sanki Türkiye’deyiz. Türk bayrağı ve Tayyip Erdoğan posterlerinin piri PLO dükkanının sahibi Talal Abu Dayyah. Geçen haftadan beri talebi karşılamakta zorlandıklarını anlatıyor. Erdoğan baskılı t-shirtler Arafat’ınkilerden daha çok satıyor. Erdoğan baskılı kupalar ise yolda.    �

Abed Rabbo’nun kaderi

İSRAİL son savaşta Gazze Şeridi’nin kuzey sınırına bir kilometre uzaklıktaki Abed Rabbo’da taş üstünde taş bırakmamış. Yıkık ve terk edilmiş binaların arasındaki birkaç tente dikkatimizi çekiyor. Abu Rashid ailesi 7 Ocak 2009’da her şeyini kaybetmiş. İsrail’in 22 gün süren bombardımanı 20 kişinin birlikte oturduğu evi ve ailenin büyükannesini alıp götürüyor. Bir ay Gazze’deki bir okula sığınan aileyi toprak çekiyor. Tenekeler, tenteler, plastikler ve derme çatma damlarla aynı toprakta inşa ediyorlar yeni yaşamlarını. Korkmuyorlar mı? “Hayır” diyor ailenin sözcüsü Faiz Abu Rashid. “Alıştık. Korkmuyoruz İsrail’den. Buraya gelmeye çalışanlar şehit oldu. Bize sempati duyan insanlar bile bunu yapabiliyorsa benim başka bir tercihim olabilir mi? Burası benim toprağım, hiçbir yere gitmem. Burası benim olan tek yer.”