Obama’dan Suriyeli mülteci bilim adamına Facebook’tan destek

Adı açıklanmayan Suriyeli bilim adamının hikâyesi, Humans of New York'un (HONY) Suriyeli mültecilerle ilgili bu haftaki yazı dizisi kapsamında yayımlandı.

Bilim adamı hikayesini şöyle anlattı:

'İNŞAATLARDA ÇALIŞTIM'

"Ailem eğitimime çok destek oldu. Ama beni yönlendirmediler. Babam çiftçiydi. Annem de ev kadını. Bilimden çok anlamazlardı. Ama ben kendi isteğimle bilim adamı olmak istedim ve buna kararlıydım. Liseyi, Suriye üçüncüsü olarak bitirdim. Okul paramı çıkarmak için akşamları inşaatlarda bile çalıştım. Üniversiteyi dereceyle bitirdim"

"Doktoram için burs aldım. Hayallerim için her şeyimi ortaya koydum. 100 liram varsa hepsini gidip kitaba yatırırdım. Amacım büyük bir bilim adamı olup insanlığa katkıda bulundu."

'ZENGİNLİĞİ DE GÖRDÜK, YOKSULLUĞU DA'

Görücü usulü evlenmedik. Bizimki aşk evliliğiydi. Eşimle üniversitede öğrenciyken tanıştık. Hukuk okuyordu. Birlikte bir yuva kurduk. Modern bir aileydik. İyi günlerimiz de kötü günlerimiz de. Zenginliği de gördük, yoksulluğu da. Ama her zaman birlikteydik. Her öğünü birlikte yedik. Çocuklarımızı birlikte eğittik."

"Kızım tıp fakültesine gidiyordu. Oğlum sınıfın en parlak öğrencisiydi. Hatırı sayılır insanlardık. Kimsenin bizimle bir sorunu yoktu. Hiçbir partinin ya da rejimin adamı değildik. Gerçekten bizi herkes severdi.

'KARIM VE KIZIM O KATTAYDI'

"Eviminin (farklı renklerde dört ev) tasarımını ben yaptım. Bunun için para biriktirmiştik. İnşaatla bizzat ilgilendim. Ordunun attığı bir füze sarı evin içinden geçip pembe evde patladı. Bu bir anti-personel füzeydi. Meskûn alanlarda kullanılmaması gerekiyordu."

"Füzenin içinde her biri iğneler ve şarapnelle dolu 116 bomba vardı. Pembe evde kardeşim oturuyordu. Tüm ailesi öldü. İkinci füze yeşil eve düştü ama patlamadı. Burası benim evimdi. Eğer füze patlasaydı, sağ çocuğum kalmazdı. Evin sadece üst katı gitti. Ama karım ve kızım o kattaydı. Saldırıda 16 kişi öldü. Yedisi benim ailemdendi."

'OĞLUM ANNESİ VE KARDEŞİNİN CESET PARÇALARINI TAŞIDI'

"Evimize füze düştüğünde şehir dışında bir şantiyedeydim. Yardım edecek kimse yoktu. Oğlum annesinin ve kız kardeşinin cesetlerinin parçalarını elleriyle evin dışına çıkardı."

"O zaman 14 yaşındaydı. Çok zekiydi. Sınıfının birincisiydi. Artık eskisi gibi değil. Başımıza gelen bu olaydan sonra defterine sürekli "anne, anne" diye yazıyordu. Tüm gece ağlıyordu. İki yıl geçti hala çok acı çekiyor. Konsantrasyonunu kaybetti. Çok kolay yoruluyor."

"Kızım da evdeydi. Boynunda hâlâ şarapnel parçası var. Biz kurtulduk ama aslında psikolojik olarak ölüyüz. O gün bizim için her şey bitti. Kaderimiz böyleymiş. Hayatta bizim payımıza da düşen buymuş."

'ÜNİVERSİTE KİTABIMI OKUTUYOR AMA BANA İŞ VERMİYOR'

"Evde her şey zarar görmemişti. Sağlam kalanlar da iki gün içinde çalındı. Hiçbir şeyimiz kalmadı. Bu dairenin (İstanbul'da oturdukları daire) kirasını bile ödeyemiyorum. İki yıldır Türkiye'deyim. Bitmiş durumdayım. Hiç bir hayatım yok."

"Saygı görmüyorum. Çocuklarım okula gitmiyor. Doktoram var ama çalışma iznim olmadığı için çalışamıyorum. Benim yazdığım kitabı okutan bir üniversite var burada. Ama beni işe almıyorlar. Geçinebilmek için projeler çizip Türklere verdim. Onlar çizmiş gibi göründü. Malzemelerin parasını çıkaracak kadar bir para aldım. Bu yıl 270 dairelik büyük bir proje çizdim. Bir Türk vatandaşının alacağı paranın belki de yüzde birini verdiler bana. Yaptığım işe saygı yok burada. Sadece paraya saygı gösteriliyor."

'SANIRIM ÜZÜNTÜDEN KANSER OLDUM'

"Bombardımandan önce hiç bir sorunum yoktu. Sanırım üzüntü ve sıkıntıdan kanser oldum. Mide kanseriyim. Sizinle ağrı kesici aldığım için konuşabiliyorum. Ağrım giderek artıyor. Bir şey yiyemiyorum. İç kanamam var. Burada beş hastaneye gittim. Hepsi bir şey yapamayacaklarını söylüyor. Çünkü sigortam yok."

"Amerika'daki arkadaşlarımın bunun basit bir ameliyat olduğunu söylüyor. Şimdi zamana karşı yarışıyorum. Çünkü kanser yayılıyor. Midemden başka yerlere yayılacak. O zaman yapacak bir şey kalmayacak."

'YENİDEN İNSAN OLMAK İSTİYORUM'

"Dünyada hâlâ fark yaratabileceğimi düşünüyorum. Birkaç icadım var ve Amerika'ya gidince bunlara patent alabilmeyi umuyorum. İcatlarımdan biri şimdi İstanbul metrosunda kullanılıyor. Trenin hareketinden elektrik üretiliyor. Yakıtsız 48 saat uçabilen uçak projem var. Depremi haftalar öncesinden tahmin edebilen bir cihaz projem var kafamda."

"Sadece araştırmalarımı yapabileceğim bir yere ihtiyacım var. Michigan'da Troy'a gidiyorum. Orası nasıl bir yer bilmiyorum. Güvenli ve bilime saygı duyulan bir yer olmasını umut ediyorum. İşimin başına geri dönmek istiyorum. Yeniden insan olmak istiyorum. Kimsenin işimin bittiğini düşünmesini istemiyorum. Hâlâ buradayım."

'SİZİ ŞEFKATLE KUCAKLAYACAĞIZ'

ABD Başkanı Barack Obama bu göçmenin hikayesi üzerine HONY'nin Facebook sayfasında bir not paylaştı. Obama'nın notu şöyle:

"Bir eş ve bir baba olarak yaşadığınız kayıplarınızı hayal dahi edemiyorum. Siz ve aileniz bir ilham kaynağısınız. Michigan'ın muhteşem insanlarının sizi şefkat ve hak ettiğiniz destekle kucaklayacağını biliyorum. Hala fark yaratabilirsiniz."

"Ve hayallerinizin peşine burada düşeceğiniz için gurur duyuyoruz. Yeni evinize hoş geldiniz. Siz Amerika'yı büyük yapan şeyin bir parçasısınız"

Bilim adamımın hikayesi Facebook'ta yüz binlerce "beğeni" aldı.