55 yıldır buradayız
Güncelleme Tarihi:
HER zaman şunu savunurum.50-55 yıl bir insan yaşamında uzun bir zaman dilimidir.Hem de uzun bir zaman dilimi.Ama göç olgusunda hiç de öyle değildir.Evet, Türkiye’den Almanya’ya işgücü göçü başlayalı 55 yıl oldu.
Tepeden tırnağa sağlık kontrolünden geçen Türk insanı, birkaç yıl çalışıp geri dönmek hayaliyle Almanya’ya geldi.
Ellerinde tahta bavullarla İstanbul’dan trene binen Türkler, kendilerini uzun bir yolculuktan sonra Münih tren istasyonunda buldular.
Hemen ardından da kendilerini maden ocaklarında, otomobil fabrikalarının durmak bilmeyen yürüyen bantlarının başında ve çelik işletmelerinin kızgın alevlerinin karşısında buldular.
O zamanlar gastarbeiter (misafir işçi) olarak nitelenen bu insanlar, hayallerini gerçekleştirmek için gece gündüz demeden fazla mesai yapıp çalıştılar.
Birkaç yıl çalıştıktan sonra para biriktirip geri dönmek, ya bir işyeri kurmak ya da bir ev satın almak, özellikle de çocuklarına iyi bir gelecek sağlamak hayallerinden vazgeçip buralarda kaldılar.
***
1973 yılındaki petrol krizinden sonra geri dönme hayallerinden tamamen vazgeçtiler.
Eşlerini ve çocuklarını yanlarına alıp Almanya’da yeni bir düzen kurmayı tercih ettiler.
1980 yılında Almanya’nın Türklere vize uygulaması başlatması üzerine Türkiye’den Almanya’ya tam bir eş ve çocuk akını başladı.
Her ne kadar Hıristiyan Demokrat/Hıristiyan Sosyal Birlik Partileri (CDU/CSU) ile Hür Demokrat Parti’nin (FDP) Helmut Kohl başbakanlığında oluşturduğu koalisyon hükümeti, prim ödeme yoluyla geri dönüşe teşvik yolunu arasa da pek başarılı olamadı.
Kişi başına 10 bin Mark geri dönüş primini alıp Türkiye’ye ve başka ülkelere dönenler oldu.
Eş ve çocuklarıyla birlikte 290 bine yakın Türk de geri döndü.
Ancak kafaya buralı olmayı koyan Türklerin çok büyük bir bölümü primi değil, burayı tercih etti.
Almanya’nın o dönemde yurtdışından işgücüne ihtiyacı olduğu ve bunu Almanlar da bildiği halde o zamanlar yapılan kamuoyu yoklamalarına baktığımda hayrete düşüyorum.
***
1965 yılında yapılan kamuoyu yoklamalarında, Almanya’ya gastarbeiter gelmesine karşı olan Almanların oranının yüzde 66’yı bulduğunu görüyorum.
Almanların yüzde 62’sinin 1979 yılında da aynı şekilde düşündüğünü görüyorum.
Bugün de öyle.
Almanya’nın bugün olduğu gibi gelecekte de daha fazla işgücüne ihtiyacı olacağını bildikleri halde, günümüzde de Almanların çok büyük bir bölümü ülkeye göçmen gelmesine karşıdır.
Özellikle aşırı sağcı ve sağ popülist kesimlerin “Almanya İslamlaşıyor”, “Alman kültürü yok olup gidecek” yalanlarına kananların sayısı da her geçen artmaktadır.
Bu yaklaşım da Almanya gibi demokratik bir hukuk devletinde, çağdaş bir ülkede yabancı düşmanlığını körüklemektedir.
Tabii barış içinde birlikte yaşamı da dinamitlemektedir.
Ama Almanların unuttuğu ve bilmek istemediği gerçekler de vardır.
Birinci ve İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra 6 milyon Alman vatandaşı Amerika Birleşik Devletleri’ne (ABD) göç etti.
Bu insanlar yıllarca kendi dillerini ve kültürlerine koruyup Amerikan vatandaşı olarak yaşadılar.
Yerli halk o zamanlar “Alman kökenliler uyum sağlamak istemiyorlar. Bizim kendilerine uymamızı istiyorlar” şeklinde bir yaklaşım sergilediler.
Ama hiç de öyle olmadı.
Alman bilim adamlarının verilerine göre şu anda ABD’de Alman kökenli 30 milyonun üzerinde insan yaşamaktadır.
Hem de her alanda uyum sağlamış ABD vatandaşı olarak.
İşte aynı durum önümüzdeki yıllarda Almanya’da yaşayan Türk kökenli insanlar için de geçerli olacak.
Çünkü bu insanlar artık kendilerini her yönüyle buralı hissetmektedir.
Yeter ki Almanlar, kültürel kimlik ve benliklerin korunarak da buralı olunabileceğini kabullensinler.
Daha doğrusu öğrensinler...