Unutulamayan acılar

Ailesiyle birlikte 1942 yılında İkinci Dünya Savaşı sırasında Almanya’dan kaçıp Fransa’ya yerleştiği halde, Naziler

den kurtulamayanlardan.
‘Gestapo’ olarak bilinen Alman Devlet Gizli Polis Teşkilatı (Die Geheime Staatspolizei) tarafından 1944 yılında yakalanıp babasıyla birlikte Buchenwald’daki Nazi toplama kampına getirilmiş.
Annesi ile kızkardeşi ise Ravensbrück’teki Nazi toplama kampına.
Bertrand Herz, o zamanlar 14 yaşındaymış.
Kızkardeşi ise daha da küçük.
Aynı yıl aralık ayında annesi Ravensbrück’teki, babası da bir ay sonra Buchenwald’daki toplama kampında ölmüş.
Belki de öldürülmüş.
Bertrand Herz ile kızkardeşi ‘şans eseri’ hayatta kalmış.
Amerikan askerleri sayesinde.
Amerikan birlikleri 11 Nisan 1945 tarihinde Weimar yakınlarındaki Buchenwald toplama kamplarına girmiş ve 21 bine yakın tutsağı, daha doğrusu ‘köle işçiyi’ Nazilerin elinden kurtarmış.

* * *

Nasyonal Sosyalistlerin (NS) 1937 yılında inşa ettiği Buchenwald Toplama Kampı’nda 36 ülkeden 250 binin üzerinde insan acı çekmiş.
Naziler tarafından silah fabrikalarında zorla çalıştırılmış.
56 bin kişi açlıktan, susuzluktan, işkenceden ölmüş.
Gaz odalarında cayır cayır yakılıp acımasızca öldülmüş.
Cumartesi günü Buchenwald Toplama Kampı’ndaki tutsakların kurtarılışının 70’inci yılıydı.
Hem özgürülğün hem de bir türlü bitmeyen, bir türlü unutulmayan, unutulamayan acıların 70’inci yılı.
11 Nisan 2015 cumartesi günü saat 15.15’te Buchanwald’da ‘anma töreni’ vardı.
Törene, Buchenwald Toplama Kampı’ndan sağ olarak çıkmayı başaran Amerika Birleşik Devletleri’nden (ABD), Kanada’dan, Avustralya’dan, Fransa’dan, İsrail’den ve bazı başka ülkelerden 80’e yakın kişi katıldı.

* * *

Buchenwald Toplama Kampı’ndan kurtarma operasyonuna katılan Amerikalı askerlerinden 3’ü de oradaydı.
Tabii özgürlüğüne kavuştuktan sonra Fransa’ya yerleşen Bertrand Herz de oradaydı.
Uluslararası Buchenwald-Dora ve Komando Komitesi’nin başkanlığını yapan ve bu aylarda 85 yaşına girecek olan Bertrand Herz, babasını kaybettiği, kendisinin annesinden ve kız kardeşinden koparıldığı Buchenwald’daydı.
Bir zamanlar her gün ölümle yüzyüze, gözgöze geldiği Buchenwald Toplama Kampı’ndaydı yeniden.
Hüzünlüydü...
Üzgündü...
Güçlükle yürüyordu...
Diğer ‘kader arkadaşları’ da öyle.
Hep birlikte kurbanlar anısına saygı duruşunda bulundular.
‘Herkese Hak Ettiği’ (JEDEM DAS SEİN) yazılı toplama kampının girişine, kırmızı güller ve karanfiller bıraktılar.
Ama Bertrand Herz, günümüzün Almanlarına kızgın, kırgın değildi.
Buchenwald’daki bir okulda öğrencilerle de bir araya geldi.
Onlara o dönemde toplama kampındaki insanların çektikleri acıları, yaşadıkları korkuları, her gün ölümü bekledikleri, işkence ve çile dolu günlerini anlattı.
Gaz odalarından gelen çığlık seslerini de...
Nazilerin yalnız Yahudilere değil, rejim karşıtlarına, Romanlara, eşcinsellere, Yahova Şahitlerine de işkence yaptıklarını, onları da acımasızca öldürdüklerini anlattı.
Irkçılığın bir çılgınlık, bir hastalık olduğunu anlattı öğrencilere.
Almanya’da, Fransa’da ve başka ülkelerde ırkçılık belasını yeniden körüklemek isteyenlere karşı kararlı bir tutum sergilemelerini de istedi.
Fransız Devrimi’nin temel taşı olan özgürlük, eşitlik ve kardeşlik (Liberte, Egalite, Fraternite) ilkelerine sahip çıkılmasını istedi.
Geçmişte yaşananları unutmamalarını ve onlardan ders almalarını istedi.
Tabii hoşgörü ve başkalarına saygı gösterme çağrısında da bulundu.