Grevler hep yola getirdi

BAŞTA Frankfurt ve Berlin olmak üzere yer ve güvenlik personeli Almanya’nın çeşitli kesimlerindeki havalimanlarında uyarı grevi yaptı.
Binlerce uçuş ve inişler iptal edilirken, yüzbinlerce yolcu planladıkları seyahatlerden oldu.
Temizlik işçileri greve gitti ve sokaklarda ‘çöp dağları’ oluştu.
Uyarı grevleri nedeniyle kreşler kapandı ve çocuklar ‘ev hapsine’ çarptırıldı.
Çalışan anne babalar da ne yapacaklarını şaşırdı.
640 binin üzerinde kamu hizmetlisinin bulunduğu Kuzey Ren Vestfalya (KRV) eyaletinin Köln, Mönchengladbach ve Gelsenkirchen kentleri başta olmak üzere birçok kentte önceki gün yine ‘uyarı grevleri’ yapıldı.
Trenler, tramvaylar, otobüsler, metrolar çalışmadı.
Yüz binlerce insan işine gidemedi.
Sendika haklı olarak talebinde direnmekte.

EKONOMİ MUCİZESİ
Enflasyonun da hayat pahalılığının da işveren konumundaki Federal İçişleri Bakanlığı’nın teklifinden çok daha fazla arttığını hatırlatarak gerekirse genel greve gidecekleri tehdidinde bulundu.
Çalışan kesimin haklarını ancak greve giderek elde ettiğine, edebildiğine daha önceki yıllarda da tanık olduk.
İkinci Dünya Savaşı sırasında köyleri, kentleri yerle bir, ekonomisi altüst olan ve 1949 yılında Alman Anayasası’nın kabulüyle resmen kurulan Almanya Federal Cumhuriyeti kısa bir süre içinde kendisini toparlayınca, sendikalar işçilere daha fazla hak verilmesi için harekete geçti.
Yaşanan ekonomi mucizesinin halka yansıtılması için ağırlığını koyan Alman Sendikalar Birliği (DGB), haftada 5 gün çalışılması için bir kampanya başlattı.
1 Mayıs 1956 tarihinde DGB’nin ‘Cumartesiler babam bana aittir’ (Samstags gehört Vati mir) sloganıyla başlattığı kampanya ses getirdi.
Önce tütün sanayinde, zamanla maden ocaklarında haftalık çalışma günü 6’dan 5’e düşürüldü.
1965 yılında da kamu kurum ve kuruluşlarında da haftada 5 gün çalışma hayata geçirildi.
1970’li yıllarda yaşanan ‘petrol krizi’ dünyanın çeşitli kesimlerinde olduğu gibi Almanya’da da hayat pahalılığını görülmemiş düzeyde artırdı.

2006’DA BİR İLK YAŞANDI
Bunun üzerine 1974 yılında Kamu Hizmetlileri, Taşıma ve Ulaşım Sendikası (ÖTV) yüzde 15 ücret artışı talebinde bulundu.
Tabii işveren konumundaki kurum ve kuruluşlar buna yanaşmadı.
Ancak çeşitli kesimlerde yüzbinlerce çalışan greve gidince otobüsler, tramvaylar, trenler durdu.
Mektuplar gelmez oldu.
Sokaklarda çöp yığınları oluştu.
Ve 3 gün sonra ÖTV’nin talep ettiği yüzde 15 olmasa da kamu çalışanlarına yüzde 11 zam yapılması kabul edilince grev de bitti.
Almanya’da sendikalar 1970’li yıllarda haftalık çalışma süresinin 35 saate düşürülmesini gündeme getirdi.
Ancak hem hükümet hem de işverenler buna hiç de sıcak bakmadı.
1984 yılında metal sanayinde çalışan işçiler isyan etti.
Birçok işçi greve gitti.
Buna bozulan metal dalı işverenleri, kapıları kilitleyip çalışmak isteyenleri de içeri almadı.
Uzun süren pazarlıklardan sonra haftalık çalışma süresi önce 38.5 saate, daha sonraki yıllarda da 35 saate düşürüldü.
Almanya Federal Cumhuriyeti’nin tarihinde 2006 yılında bir ilk yaşandı.
Üniversite Klinikleri ile eyaletlerdeki hastanelerde çalışan 14 binden fazla hekim, ücretlerin artırılması için 24 Mart 2006’da greve gitti.
Ameliyatlar ertelendi.
Hastalar hastane kapılarından geri çevrildi.
Halk isyan etti.
İşin ciddiyetini anlayan sorumlular, kadınlı erkekli hekimlerin ücretlerine yüzde 15 zam yapmayı kabul ettiler.
Evet...
Türkçede “Hak verilmez, alınır” diye bir özdeyiş vardır.
İşte Ver.di bu hakkı almak için kamu kurum ve kuruluşlarında çalışan üyelerini haftalardır sokaklara dökmektedir.
Sürdürülecek grevler şüphesiz işveren konumundaki Federal İçişleri Bakanlığı’nı da yola getirecektir.