‘Bedenimde mücevher taşıyorum’
Güncelleme Tarihi:
Oğlunun böbreğiyle hayata yeniden tutunan gurbetçi baba Mehmet Uray ile babasına böbreğini veren Hüseyin Uray’ın nakil sonrası sözleri herkesi duygulandırdı. Mehmet Uray, “Bedenimde mücevher taşıyorum” derken, oğlu Hüseyin Uray ise, “Babama borcumu ödeyebildiysem ne mutlu bize” dedi.
YURTDIŞINDA 20 sene işçi olarak çalışan 4 çocuk babası 62 yaşındaki Mehmet Uray, 10 yıl önce şeker ve çeşitli hastalıkları nedeniyle bir böbreğini kaybetti. Tek böbrekle hayatını sürdüren ve rahatsızlığı ilerleyince bir süre önce memleketine kesin dönüş yapan Uray, Kars’ta diyaliz tedavisi görmeye başladı. Kadavradan nakil için 1 yıl önce başvuru yapan ve bu sürede organ nakli olamayan Uray’a 1.5 ay önce çocukları böbreğini vermek için hastanede tetkik yaptırdı. Tetkiklerde, Uray’ın 38 yaşındaki oğlu Hüseyin Uray’ın böbreğinin nakle uygun olduğu belirlendi. Prof. Dr. Gürkan Öztürk başkanlığındaki ekip tarafından yapılan başarılı ameliyatla böbrek nakledilen Mehmet Uray, oğlu sayesinde yeniden sağlığına kavuşmanın mutluluğunu yaşıyor.
‘BENİM İÇİN ÇOK KIYMETLİ’
Tetkik sonrası oğlu Hüseyin Uray ile dokularının uyuştuğu haberine hem sevindiğini hem de üzüldüğünü belirten Mehmet Uray, şunları söyledi: “Çocuğuma kıyamıyordum, ama ailenin zorlaması sonucu böbrek naklini kabul ettim. Allah’a şükür, oğlumun sayesinde nakil olup hem hastalıktan hem de diyalizden kurtuldum. Allah herkese çocuklarım gibi evlat nasip etsin. Bedenimde sanki mücevher taşıyorum, oğlumun böbreği benim için o kadar kıymetli. Hastalığım sürecinde çok sayıda hastanın organ nakli beklediğini gördüm. Herkes organ bağışı yaparak hayat kurtarmalı.”
‘BABAMA BORCUMU ÖDEYEBİLDİYSEM...’
Hüseyin Uray ise şöyle konuştu: “Babamın böbreği iflas edince 1 sene bekledik, organ çıkmayınca kardeşlerim, yeğenlerim ve babamın yakınları bağışçı olmak istedi. Sağlık açısından benim böbreğim uygun görüldü. Yaklaşık 1.5 ay önce Erzurum’a gelip böbreğimi verdim, babam kurtuldu. Bunun için çok mutluyum. Tarif edilemeyecek duygular yaşadım. Babam gurbette çok kaldığı için babasız büyüdük. Kardeşlerimle gençlik ve çocukluğumuzda babamıza doyamadık. Nakil sürecinde aceleci davrandım. ‘İnşallah benim böbreğim uyumlu olur’ diye dua ediyordum, çok şükür Allah da nasip etti. Bir evlat babasına olan borcunu bu şekilde ödeyebiliyorsa, ne mutlu bize. Yine ihtiyaç olsa seve seve bağış yaparım.”