Amerikalılarınki acı da diğerlerinki değil mi?

Aralarında İspanyol, İngiliz, Türk, Avustralyalı, Kazakistanlı, Japon, Danimarkalı, Belçikalı, Hollandalı, Kolombiyalı, Venezuellalı, Amerikalıların da bulunduğu yarısı Alman 144 yolcu ile 6 mürettebat yaşamını yitirdi.
Dimağları durduran bu korkunç kazanın yardımcı pilotun intihar etmesinden kaynaklandığı belirlendi.
Kurbanlar anısına geçen hafta cuma günü Köln Katedrali’nde (Kölner Dom) ‘devlet töreni’ düzenlendi.
Törene, kurban yakınları ve çok sayıda davetli katıldı.
Cumhurbaşkanı Joachim Gauck, Başbakan Angela Merkel, Federal Meclis Başkanı Norbert Lammert, Eyaletler Meclisi Başkanı Volker Bouffier ve Federal Anayasa Mahkemesi Başkanı Andreas Vosskuhle de törende hazır bulundu.
Yani, yasama, yürütme ve yargının en yüksek düzeydeki temsilcileri de oradaydı.

* * *

Köln Katedrali’ndeki törende duygu dolu, acı dolu anlar yaşandı.
Kurbanlar adına konuşan genç bir kadının sözleri ve gözyaşları, yalnız Köln Kadetrali’ndekileri değil, ekran başındaki milyonlarca insanı da duygulandırdı.
Hatta ağlattı...
Uçak kazasında yaşamını yitiren 14 Alman öğrencinin arkadaşları hüzün doluydu.
Bazılarının gözlerinden yaşlar süzülüyordu.
Her ne kadar Kardinal Woelke, “Acı ve hüzün bizleri birleştirdi” dese de, kurban yakınları acı doluydu.
Çocuklarını kaybeden anne-babaların çoğunun “O bizim tek evladımızdı” dediklerini duydum.
Tek evlatları olmasa bile çektikleri acı hiç üphesiz daha az olmayacaktı.
Çünkü onlar en sevdikleri ‘varlıklarını’ kaybetmişlerdi.

* * *

Tören akşamı televizyonda kurban yakınlarına ödenecek tazminatla illgili bir haber izledim.
Daha önce gazetelerde de okumuştum.
Lufthansa, yaşamını yitiren yolcu başına, ailelerine veya yakınlarına 50’şer bin Euro ‘cenaze yardımı’ yapmıştı.
Bir hukuk uzmanı, kurban yakınlarına ödenecek tazminat miktarının bu rakamı geçmeyeceğini söylüyordu.
Buna gerekçe olarak da Almanya’da geçerli yasalara göre kaza kurbanlarının yakınlarına ‘duygusal zarar’ için tazminat ödenmediğini söylüyordu.
“Çünkü insanlar her zaman yakınlarını kaybedebileceklerinden hareket ediyorlar. İşte o yüzden ‘duygusal zarar’ için ödeme yapılmaz” diyordu.
Yani bir yerde, “Almanya’da insanlar ölüm haberine hep hazırlıklı. Almanya’da uçak kazaları için ‘acı parası’ ödenmez” diyordu.
Yaşarken eşi ve çocuklarının geçimini sağlayan bir kaza kurbanı için en fazla 100 bin Euro tazminat ödenilebileceğine de işaret ediyordu.

* * *

Bir başka uzman, Montreal Sözleşmesi’ne göre yaşamını yitiren her yolcu için ödenecek tazminat miktarının en fazla 146 bin Euro olabileceğini söylüyordu.
Aynı uzmanlar, aynı uçak kazasında can veren Amerikalı yolcular için Alman yasalarının değil, Amerikan yasalarının geçerli olacağına da dikkat çekiyorlardı.
Amerika’da, nedeni ne olursa olusun, uçak kazalarında ölenlerin yakınlarına ‘duygusal zarar’ için tazminat ödendiğini söylüyorlardı.
Son yıllarda meydana gelen uçak kazalarında ölen Amerikalıların yakınlarına Amerika’da ortalama 6.5 milyon Dolar tazminat ödendiğini de hatırlatıyorlardı.
Amerikalı kaza kurbanlarının yakınlarına, kazadan sonra yaşadıkları ‘duygusal zarar’ın, çektikleri ve yıllarca çekecekleri acının karşılığı olarak yine aynı miktarda tazminat ödenmesinin beklendiğini de söylüyorlardı.

* * *

Yani, diğerlerine ödenen veya önedecek tazminatın en az yüz misli ‘acı parası’.
Hiç şüphesiz ‘duygusal zarar’ın karşılığı olarak ödenen tazminat da ‘acı parası’ da, insanların en çok sevdiklerilerinin ölümü yüzünden çektikleri acıları hiçbir zaman dindiremeyecektir.
Azaltamayacaktır da...
Ama bu farklı uygulamayı duyunca, insanın aklına ister istemez, “Amerikalılarınki acı da, diğerlerinki değil mi?” sorusu geliyor.