Onların babalarına ihtiyaçları var!

İnsanlar bir araya gelip birbirlerini severek evleniyorlar. Evlilik güzel, yürürse sorun olmuyor. Ama yürümediğinde, sevgi kalmadığında, kavga gürültüler arttığında ise bir yol ayrımına geliyorlar.

Kimisi evliliği daha fazla yürütemeyeceğini düşünerek boşanırken kimisi de kavga dövüş bile olsa evliliğini sürdürüyor. Bunu da çocuklar adına yapıyor.

Çocuklarımızın üzülmesini istemiyoruz. Ana babasız bırakmaktan korkuyoruz ama bazen öfkemiz mantığımızın önüne geçiyor.

ÇOCUĞUNUZU BABASINDAN MAHRUM BIRAKMAYIN

Bazı anneler çocuklarının babaları yaşarken onları babasız bırakıyoruz. Anneler ayrıldıkları eşlerine öfke duyduklarında kendileri görüşmediği gibi çocuklarının da görüşmesini istemeyebiliyor. Anneler, babaları cezalandırırken aslında çocuklarını cezalandırdıklarını fark etmiyor.

Çocuklar, anneleri istemediğinde babalarını görmemeye seslerini çıkarmıyorlar ama bu onların ruhsal gelişimini olumsuz etkiliyor.

Babalarını özlüyorlar, onu görmediklerinde yaşadıklarını içlerine atıyorlar. Ne kadar kötü de olsa o çocuğunuzun babası. Hayatta yanlış yapmış da olsalar çocukları ile cezalandırmak amacını aşıp çocukları üzüyor. Onları baba sevgisinden uzak tutuyor. Bu ise bütünı hayat boyunca onların bir tarafını eksik bırakıyor. Çocuklarımızı babalarından mahrum bırakmayalım.