"Eski eşim çocuğumu bana göstermiyor"

Bu sözü daha çok boşanmış babalardan duyuyorum. Yasalar neredeyse çocukların tamamını boşanma sonrasında annelere verdiği için babalar yakınıyorlar “Eski eşim çocuğumu bana göstermiyor.” Boşanma sonrası anneler kocalarını cezalandırmak için çocuklarını kullanıyor ve çocuğu babaya göstermiyorlar. Tabii ki hepsi değil ama bunu yapanlar sadece eşlerini cezalandırmıyorlar. Çocuklar bu durumda arada kalıyor ve mağdur oluyorlar. Babalarını görmedikleri zaman özlüyor ve üzülüyorlar. Eğer anneleri babalarından bahsetmelerine kızıyorsa o zaman bunu da dile getiremiyor ve içlerine atıyorlar.

Erkekler evlilikte hata yapabilir ve bunun sonucunda ayrılabilirler. Eşleri onlara öfke dolu da olabilir ama çocuklarını göstermedikleri zaman baba sevgisinden mahrum yetişen çocuklarda gerek o yaşlarda gerekse ileri yaşlarda depresyon daha çok gözleniyor. İçlerine kapanıyorlar, sesleri çıkmıyor, öfkeli olup ufak konularda büyük tepkiler gösterebiliyorlar, çabuk ağlıyor ve her konuda mızmızlanmaya başlıyorlar.

Bu durum devam ettiğinde ise kalıcı bir hal alıyor. Çocuklarda belirgin davranış değişiklikleri ortaya çıkıyor. Babaları ile görüşmelerine izin verilse bile artık kendileri istemiyor. Yaşamlarının geri kalanında da bunun izlerini taşıyorlar.

Çocuklarını görmemek babaları da mutsuz ediyor. Vicdan azabı duyuyorlar, mutsuz oluyorlar, çocuklarının hasretiyle yanıp tutuşuyorlar. Evlatlarından mahrum oldukları için bir yanları eksik kalıyor.

İnsanlar umutla başladıkları evlilikleri götüremeyebilirler, çeşitli nedenlerle de ayrılabilirler. Ancak çocuklar ortak paydalarıdır. Başka hiçbir şeyi sürdüremeseler bile boşanma sonrasında çocuklarını ortak paylaşımla birlikte götürmek zorundadırlar.

Kendileri görüşmeseler bile babalarıyla görüşmelerine engel olmamak gerekir. Babalarına göstermeyerek çocuklarımızı cezalandırmayalım. Onlara bunu yapmaya hakkımız yok.