Çocuğum okula gitmek istemiyor!

Her sene okul dönemi başladığında sevinçle okula koşan çocukların yanında, okula gitmek istemeyen, ağlayan, kendini yerden yere atan, annesinin kolundan çekip “Eve gitmek istiyorum” diye tutturan çocukları da görmek olası.

Çocukların okula gitmek istememesi aslında biraz biz büyüklerin suçu. O güne kadar gözümüzün önünden ayırmadığımız, sürekli burun buruna yaşadığımız, görüş alanımızın dışına çıktığında telaşa kapıldığımız çocuklarımız da bizi bırakıp okula gidemiyorlar. Hatta kimi zaman biraz yüz bulduklarında annelerini de sınıfa sokuyorlar. “Madem ki eve gitmiyoruz o zaman sen de yanımda kal” diyen çocuk sayısı okulun başladığı ilk günler de hiç de az olmuyor.

Okula gitmek istememe nedenleri yaşa göre değişmekle birlikte, ilköğretime başlangıçta temel neden anneyi bırakıp okula başlayamamak olurken, ileri yaşlarda ise okulda sıkılma, ders çalışmak istemenin en belirgin gerekçe olduğunu görüyoruz. Tabii ki kocaman çocukların “Okula gitmek istemiyorum” diye mızıklandığını belki çok görmüyoruz ama bu durum bir başladığında çok büyüyebilmekte. Okulun başladığı ilk günler karşımıza çıkan bu durum yaş ilerledikçe herhangi bir nedenle senenin ortasında bile başlayıp kimi zaman senenin sonuna kadar sürebilmekte ve aileler perişan olabilmekte.

Okula gitmek istememe ilk günler mızıklanma halinde gidiyor, sonra düzeliyorsa sorun değildir. Ancak bu durum ilerliyor, çocuk okula ağlaya ağlaya gidiyor, derse girmek istemiyor, kendini yerlere atıyorsa bu durumda kızıp öfkelenmek yerine, onun korkusunu yatıştırmak, yanında olduğumuzu hissettirmek, ilk günler onunla birlikte okula gidip-gelmek işe yarar. Önemli olan onun içindeki huzursuzluğu ortadan kaldırmak olmalı ve korkuyu büyütmekten kaçınılmalıdır ki burada ana-babalara olduğu kadar öğretmenlere de büyük rol düştüğüne inanıyorum.

Bütün çocuklarımıza güzel bir eğitim yılı dileğiyle…