Arkadaş!

Okul zili çaldı!

Benim de çocuklar ve ebevenyleriyle çalışan bir terapist olarak en yoğun zamanım başladı.

“Arkadaşlarıyla ilişkisi hiç iyi değil! “ diye başvuruyor ebeveynler sıkıntıyla.

“Okulda alay konusu oluyor”

“Kendini savunamıyor”

“Ona vuruyorlar o bakakalıyor”

“Arkadaşlarıyla dalga geçiyor”

“Grup olup diğerlerini aralarına almıyorlar”

“Pek göz teması kurmuyor, çekingen, içine kapanık”

“Çok arkadaşı yok, kimse bize gelmiyor”

“ Arkadaşlarına sürekli küsüyor, bir dargın bir barışık”

Okulların rehberlik bölümleriyle ve çocukların öğretmenleriyle sürekli temas halindeyiz. Problemleri birlikte çözmeye çalışıyoruz.

Peki, neden böyle problemlerle karşılaşıyoruz?

Çocuklarımızın sağlıklı ilişkiler kurması için neler yapmamız gerekir?

Arkadaşlık ilişkileri bize çocuğun hayatla nasıl bir ilişki kurduğu konusunda fikir verebilir.

Arkadaşlıklarında bu sorunları yaşayan çocuk, haksızlıklara karşı sesini çıkaramayan, problem çözme yolu olarak şiddeti seçen, çabuk pes eden, cesaret gösteremeyen, sosyal ilişkilerde zayıf bir yetişkin mi olacak yoksa tüm bunları aşacak mı?

Bazı sorunlar büyüdükçe aşılır elbet, eğer sorun olarak gördüklerimiz normal çocukluk çağı sıkıntılarıysa… Ancak bazı sorunlar vardır ki büyüdükçe karmasıklaşır ve kördüğüm haline gelir.

Problemler çözülemez hale gelmeden mutlaka önlem almalı.

Çocukluk döneminde arkadaşlık ilişkilerinde bir şeyler yolunda gitmiyorsa, mutlaka okulla temas içinde olmalı ve gerekirse bir uzmana danışmalı.

Çocuklarımızın uzun süre yalnız ve bilgisayar başında zaman geçirmesindense insanlarla iç içe olması sağlanmalı.

Çocuğumuzla iletişimimizde saygılı, dürüst, şevkatli ve adil olmaya özen göstermeli.

Çocuklarımızın ilişkileri öğrendiği kişiler bizleriz. Hayatı biz ebeveynlerin gözlerinden görüyor tanıyorlar.

Örneğin bir ebeveyn olarak sosyal kaygımız çok yüksekse, yabancı ortamlara uyum sağlamakta zorlanıyorsak çocuğumuzun da böyle tepkiler verebileceğini hatırlamalı.

Ebeveynliğin en güzel tarafı bize çocuğumuzla birlikte gelişme fırsatı sağlaması.

Bir de çok sık yaptığımız hatalardan biri çocuklarımız bir sorununu anlattığında karşı tarafı suçlamak.

“Arkadaşın böyle mi yaptı? Ne kötü bir arkadaşın var.Onunla konuşma” demek yerine sadece dinlemek ve hatta çözüm önermemek daha iyi bir yol. Başta zor gelebilir ama zamanla çocuklarınıza sadece dinlemeyi ve çözümü kendisinin bulması konusunda sabırlı olmayı zamanla öğreniyorsunuz.

Tabii bazı problemlere ebeveyn müdahalesi şart olabiliyor. Özellikle arkadaşlarından fiziksel veya psikolojik şiddet gören çocuklarla ilgili mutlaka bir uzman ve okul yönetimiyle temas halinde olmalı.

Bu problemler yoksa çocuğumuzla konuşmak, onunla sağlıklı bir ilişki kurmak ve onu gerçekten dinlemek bir çok problemin yaşanmasını engelleyecektir.