''Param yok - Paramız yok''

Anne- babaların çocuklarının istekleri için kullandıkları söz kalıplarındandır ‘’Param yok- paramız yok’’.  Çocuklar, çevrelerini tanıdıkça, marketlere gidip, kendilerine göre bir şeyler bulup gördükçe ebeveynlerinden hep bir şeyler isterler. Onlara cazip gelen şeker, çikolata, cips, oyuncak gibi talepleri olur.

ÇOCUĞA ANNE BABANIN ACİZİYETİNİ GÖSTERİR

Para yok tümcesi çok kısa ve etkili bir tümcedir, kullanımı yaygındır. Paranın yaşamımızdaki yerini çocuklar neredeyse kendilerinin farkına vardıktan itibaren bilmeye başlarlar. Bu tümce kısa olmasına rağmen çocuğa çok şey anlatır.

Çocuğa anlattıkları, bir anne- babanın aciziyetini gösterir. Çocuklar anne – babalarını hep güçlü görmek isterler. Bir şeyi yapabilirlik, alabilirlik çocuk açısından çok önemlidir. Bunun para ile olduğunu çocuklar en kısa zamanda kavrarlar.

Baba ve anne para kazanmak için onu uykudayken bırakır, işe giderler. Çocuk, tüm duygularını anne ve babaya sevgisini, birlikte olmak isteğini para kazanmak adına hep terk eder ve bekler. Bu bekleyiş, sabırla, süresi hiçte kısa olmayan bir bekleyiştir, günler geçer, yıllar geçer, hep umutla ve beklenti ile..

''PARA KAZANMAZSAK AÇ KALIRIZ''

Ebeveyn ona derler ki ‘’Çalışmamız lazım, yoksa sana nasıl oyuncak alabiliriz? Seni nasıl lunaparka götürebiliriz? Sana nasıl çikolata alabiliriz? Biz para kazanmazsak, yemeksiz kalırız, aç kalırız ‘’

Çocuk, küçücük yaşından itibaren, hatta bebeklik döneminden başlayarak hep bu sözlerle büyür.

Yalnız bir yaşam planı vardır ve bu plan içinde sadece para yoktur. Para sahibi olmak çocuk için her şeyin yapılabilirliğini gösterir. Zaten o da bu sözleri duyarak büyümekte değil midir?

ALIŞVERİŞİN BİR PLAN DAHİLİNDE OLDUĞUNU ANLAMALI

Biraz çocuğun güvenini sarsmadan ‘’Şu anki planımızın içinde bu oyuncağı almak yok, önümüzdeki ay belki alabiliriz, planlayalım ‘’ gibi bir ifade şekli, ‘’Paramız varsa alırız, paramız sonuna kadar tükendiyse bakarız’’ gibi bir anlayışa da sebebiyet vermez. Çocuk, alışverişin bir plan dahilinde olduğunu anlar ve gereksiz harcamalara yönelmez. Ayrıca da para yoksunluğu= özgüven yoksunluğu gibi bir çıkmazın içinde de olmaz.

Paranın olmadığı söylenerek ajitasyon ve çocuğa yokluk duygusunun verilmesi aynen diyet yaparken vücudun kendini korumaya alması ve sonucunda yağlanmaya neden olmasına benzer. Her konuda ortalama durumda olmak, uyum konusunda rahatlık sağlayacaktır. ‘’Param yok’’ deyip, ev için gerekli bir alış-veriş yapıldığında çocuk, ebeveyninin yalan söylediği fikrine sahip olacaktır.

PARANIN KULLANIŞINI YAŞAYARAK ÖĞRENMELİLER

Paranın kullanılışı hakkında çocuklar yaşayarak öğrenmelidir. Paranın emek karşılığında kazanıldığı ve dikkatli kullanılması gerektiği benimsetilmelidir. Gerektiğinde paranın biriktirilmesi büyük harcamaların rahat şekilde yapılabilmesine destek olmak, sabırla beklemeyi öğrenmek, ve yaşama hazırlanmak..

Tabii ki yaşamda yokluklar olabilir, zaman zaman çocuklarımıza ‘’Şimdilik paramız yok, ama olduğu zaman istediğin oyuncağı alabiliriz, ya da biraz daha uygun fiyatı olan bir oyuncak seçebilirsin ‘’ şeklinde yönlendirmelerde bulunabiliriz. Ancak, bunu çocuğun içine işletecek şekilde acıtıcı duygular şeklinde olmasına engel olunmalıdır. Bu şekilde yokluk içinde büyüyen çocuklar, para için olumsuz olabilecek davranış içinde bulunabilirler (yalancılık, çalma, özgüvensizlik, hırçınlık gibi) ya da ellerine para geçtiğinde taşkın, usulsüz harcamalara yönelebilirler. Bu kişiler değerleri yalnızca para ile ölçerler ve yaşamda önemli olan, başkalarının hakkına saygı gösterme, duyguları anlayabilme, ince ruhlu olma gibi duygular hayatında yer almaz.

Paramız gerçek ihtiyaçlar için hazır bulundurulmaya çalışılmalı, ekstra için seçim yapılmalı, özel ihtiyaçlar için bir kenarda ayrıca biriktirilmeli, para yönetimi için çocuklarımız geleceğe hazırlanmalıdır.