Şimdi okullu olduk...

Bu aralar tüm ebeveynlerin gündemi belli: Okulların açılması...Yaz ile kısmen gevşeyen hayatlarımız tekrar düzene girmek zorunda.

Bizim küçük canavar da 1 Eylül’de okul macerasına adım attı. Süt kuzularının büyüyüp eve sığmadığını fark eden tüm anne babalar gibi biz de geçen yıldan beri okul arayışı içindeyiz. Sonunda içimize sinen bir bölge anaokuluna Deniz’i teslim ettik. Şimdilik hayatından çok memnun; öğretmenini sevdi ve sayıyor, servise binmeye bayılıyor. 4 oda dolaşarak ve savaşarak giydirebildiğim çocuk kapıda servisi görünce harıl harıl hazırlanıyor “Bekleyin geliyolum”.

En çok merak ettiğimiz yemek konusuydu. Listesi çok kısıtlı bir seçkiden oluşan, belli bir görüntü ve lezzetin altında hiçbir şeyi ağzına sürmeyen oğlumuz okulda aç kalacak endişesi içinde idik. Tahmin ettiğimiz gibi ilk iki gün masaya bile oturmadı, 3. gün menüde hoşuna gidenleri azar azar yemeye başladı. Tabii ki sebze vs ağzına koymuyor ama benim için masaya oturması bile bir gelişmeydi.

Okul sadece Deniz’i değil bizi de eğitecek, birçok konuda daha istikrarlı olmaya itecek diye düşünüyorum. İlk veli toplantısında neler duyacağız merak içindeyim.

Her gün eve gittiğimde ilk işim minik ama kalın defterinde öğretmeninin yazdığı yorumları okumak: “Deniz harika yuvarlaklar çiziyor, bugün çok zor bir yapbozu tek başına yaptı, İngilizce renkleri çok güzel telaffuz etti”. Yüzümde saçma bir gülüş haliyle. Yavaş yavaş çocuğu ilk sahneye çıktığında çıldıran anne babaların ruh halini anlamaya başladım; malum ebeveynlik biraz arızalı bir durum.

Bir sonraki yazı “HORRIBLE THREE’S, ŞİMDİ İSTİYOLUM, BEN KENDİM”