Kızgınım ama kime?

“Aaaaah yeter, zaten bütün gün işten kafamı kaldıramadım!”

Yukarıdaki cümle bir annenin eve geldiğinde sırf ona ilgi göstersin diye mızmızlanan çocuğuna verdiği tepki cümlesidir. Size de bir yerlerden tanıdık geliyor mu?

İşte yaşadığınız engellenmişlik duygunuzu, eşinizle olan bir anlaşmazlığı ya da markette kasada uzun bir kuyruğa sabretmek zorunda kalmış olmaktan duyduğunuz sıkıntıyı çocuklarınıza yansıtmayın.

Bitkinsiniz (zor bir gün geçirdiniz ve daha yapacak bir sürür işiniz var) ve üç yaşındaki çocuğunuz ısrarla onunla oynamanızı istiyor. Belki de kendi kendinize: “Ah, bu çocuk insanı nasıl da yoruyor!” dersiniz. Oysa istediği şey son derece normaldir. Sizden uzakta geçirdiği bir günün ardından, sizi görmek, sizinle olmak istiyor. Burada da yine verdiğiniz tepkiyle, bitkinliğinizin nedenini ona yüklemiş olursunuz.

Başka bir şeye öfkeliyken, çocuğun yaptığı ya da söylediği bir şeye tepki göstermeniz durumunda, ona “Özür dilerim, yorgunum” ya da “Bugün başım ağrıyor, biraz dinleneyim geçince birlikte şunu şunu yapalım ne dersin?” deyip biraz durumdan uzaklaşıp kendinizi onarın ve sonrasında çocuğunuzla bir şeyler yapın.

Yani işin özü: Doğru yere doğru tepki!