Şiddet mağduru Özgecan’lar…

Bizim meslekte de her meslekte olduğu gibi bir mesleki deformasyon var.

Tıpkı saatlerce süren ameliyatlar yapan cerrahlar, kanserli hastalarla çalışan doktorlar gibi…

Özellikle çok fazla travmayla çalışıyorsanız siz de dolaylı olarak travmatize olurken bir taraftan da duyarsızlaşırsınız...

[forum_post_id=1811]

Tıpkı sürekli dayağa maruz kalarak ya da yakınlarını kaybederek büyüyen bir çocuk gibi…

Alkolik bir babanın annesine ve/veya kendisine şiddetiyle büyüyen bir çocuk gibi…

Ya da baba dayağından sonra koca dayağına sesini çıkarmayan kadınlar gibi…

Siz onun hikayesini kanınız donarak dinlerken o gayet soğukkanlılıkla çocukluğunu anlatabilir. Ağlamadan, öfkelenmeden ‘normal’miş gibi…

Küçük bir çocukken o akıttığı gözyaşlarını artık akıtmaz.

Önceleri korkar, incinir, canı yanar.

Zamanla ‘hissetmemeyi’ öğrenir.

Çünkü hissetmek acıtıcıdır.

Güçlü olmalıdır.

Olmak zorundadır.

Tek yolu hissetmemek, yok saymak ve unutmaktır.

İfade edemediği öfkesi büyüdüğünde kalkanıdır.

Danışanlarımdan sıklıkla duyarım ‘Hatırlamıyorum’ lafını…

Aslında beden hiçbir şeyi unutmaz.

Her şeyi kaydeder.

Sadece unutmayı seçer.

Hayatta kalmak adına…

Travmalar, sık, sürekli ve şiddetli olduğunda bu durumla başa çıkmak ve hayatta kalmak için uyum sağlar ve duyarsızlaşırız.

Bir süre sonra benzer olaylarla karşılaştığımızda tepkisizleşip bir şey hissetmememiz bu yüzdendir.

Şiddetle büyüyen kişilerin gerçeğidir şiddet…

Alkolik babayla büyüyen bir çocuğun büyüdüğünde alkolik olması ya da alkolik bir eş seçmesi bu yüzdendir.

Şiddetle büyüyen şiddeti normalleştirir ve şiddet uygulayan olur.

Biz travmatize olmuş bir toplumuz.

İnsan hakları ihlalinin ve kadına şiddetin ‘normal’leştiği bir ülkede yaşıyoruz.

Bundan kurtuluş mümkün müdür?

Ancak şiddeti ‘normal’leştiren ve duyarsızlaşan anne babaları tedavi etmekle mümkündür.

‘Değersizlik’ duygularıyla yetişen kadın ve erkekleri güçlendirerek mümkündür.

Akıl ve ruh sağlığı yerinde olmayan kadın ve erkeklerin tedavi olmadan çocuk sahibi olmalarına izin vermeyerek mümkündür.

Şiddet bir virüs gibidir. Yayıldıktan sonra kontrol etmesi zorlaşır.

Bir süre sonra siz de duyarsızlaşır ve hissetmezsiniz.

Bu hem kendinden hem de başkalarından yabancılaşmaktır.

Yaşama sevincinizi ve umudunuzu kaybedersiniz.