Çocuğunuzla birlikte yatın!

Büyüklerimiz doğru söylemiş doğru yapmışlar. Kuzuyu anasından ayırmayın demiş öyle de uygulamışlar. Ne kadar zorda da olsalar anayı yavruyu hep bir arada eğlemişler.

Vakit tamam olunca doktorun ağzından çıkan o haber önce heyecan, sonrasında coşkulu hazırlığı getirir.

“Hep hayalimde böyle bir oda istemiştim” diye başlayan cümlelerin zamanıdır. Kızsa pembe, erkekse mavi renklerin hakim olduğu odaların hazırlığıdır.

Bir özen bir özen...

O da olsun, bu da olsun...

Dünyaya gelip de, "Odam çok güzel olmuş” ya da ”bu rengi beğenmedim” diyen henüz olmadı…(!)

Oysa, canımızdan çok sevdiğimiz yavrularımızın pembe odadan mavi odadan önce tek isteği ”GÜVEN” duygusudur.

Çocuk sevgiden bile önce güvende olmak ister.

Bundandır ki çocuklarımızı 7. aylıktan önce asla kendi odasında YALNIZ bırakmayın.

Yine bundandır ki çocukta “NESNE DEVAMLILIĞI” duygusu 7. ayda kazanılır.

NESNE DEVAMLILIĞI çocuğun gelişiminde bir süreçtir. Yani yatağın altına atılan bir topun, diğer taraftan çıkacağı bilincine varması, bir nesnenin yok olmadığını bilmesini kavramasıdır.

7. aydan önce çocuk görme alanından çıkan bir nesneyi takip etmez, etmesi de beklenemez. Yok olduğunu sanır. Daha o olgunluk sürecine gelmemiştir.

İşte bu nedenledir ki, çocuklarımızın odasını 7. aydan sonra ayıralım.

Tam bize ihtiyaç duyduğu anda gözünün önünden evde olduğumuz sürece ayrılmamış oluruz. Böylece çocuklarımızda güven duygusu oluşturmuş oluruz .

6-7 aya kadar çocuk hep alıcıdır, kesintisiz sürekli alır. 6-7. aydan sonra desteksiz oturabilir, başının üstüne konan örtüyü çekip alır, elleriyle ayaklarını tutabilir.

İlk dişlerin çıkışıyla da güç gösterisi başlar. İlk gösteriyi de annesine yapar. Annesinin memesini emerken birden ısırır. ‘Ben de varım’ der.

6-7 aya kadar herkesin kucağına giden çocuk, başkası istediğinde annesine sımsıkı sarılmaya başlar. Israr edilirse de ağlar.

AYRILIK BUNALTISI denen tepki gelişir. Yabancıdan korkar. Anne ve babayı güvenli bölge ilan eder.

Gelişim devam ettikçe ayrılık kaygısı gitse bile özde hiç gitmez.

Yukarıdaki cümle şarkı sözü gibi oldu ama bu doğal bir gelişimsel bir süreçtir.

O yüzdendir ki,

Kaç yaşında olursak olalım,

Büyük büyük okulları bitirelim,

Kocaman masalarda oturalım,

Evlenelim,

Hatta çocuklarımız olsun, annemizin yanına gittiğimizde, ona temas ettiğimizde, o duygu yani ilk bebekliğimizde duyduğumuz his hemen yüzeye çıkar ve kendini hatırlatır.

Bu da insan oluşumuzdandır.

İNSANIN EKSENİNDEN ANNE ASLA YOK OLMAZ.