Disiplin telaşına giren ebeveynler

Anne baba olmanın, bir bireyin büyümesine eşlik ve rehberlik etmenin ne kadar özel ve önemli olduğunu fark eden ebeveynlere ne mutlu!

Bu önemli yolculukta, zorlandığı, eksik kaldığı ve kendini geliştirmek istediği noktalarda da bir psikolog ya da pedagogdan destek almak da oldukça bilinçli anne babaların yaptıkları bir iş. Son yıllarda çocuk merkezli aile terapileri ve anne baba danışmanlıkları giderek yaygınlaşmakta olması da toplum adına mutluluk verici.

Ancak son zamanlarda hem danışanlarımın taleplerinde hem de genel gözlemlerimde dikkatimi çeken konu, ebeveynlerin çocuk disiplini hakkındaki detaylara diğerlerinden daha öncelikli yaklaşmaları oldu.

Örneğin, “Çocuğumuz belalı iki dönemine girdi, onu nasıl dizginleyeceğiz?” ya da “Televizyonda gördüğümüz mola paspasını yirmi iki aylık oğlumuza uygulamaya başladık” cümlelerindeki bazı tehlike sinyallerini siz de sezebiliyor musunuz?

ÇOCUĞUNUZU BÜYÜTÜRKEN…

Onun, “Siz” olmadığını, tamamen ayrı bir birey olduğunu, öncelikle size ve dünyaya güven duyması gerektiğini unutmayın.

O, biraz büyüyünce hemen disipline etmek gereken bir varlık değil. Gelişip büyüdüğü her gün sizin sabrınıza, sevginize, şefkatinize ve nitelikli ilginize ihtiyaç duyan bir birey.

Tabii ki ona öğretmeniz gereken kurallar, sınırlar var ve bunları belirli bir disiplin içerisinde uygulamanız gerekiyor.

Benim önerim ve önceliğim ise, çocuğa uygun bir disiplin yöntemi ya da ödül-ceza aramadan önce şunu düşünmeniz:

“Ben çocuğuma uygun bir ebeveyn miyim?”

Böylece yola önce kendinizi ele alarak başlamış ve çok daha iyi ilerlemiş olursunuz.

Ben bir uzman olarak, erken çocukluk döneminde anne ve babasını zorlayan, kurallara uymayan, ağıtlarla tutturan ya da davranış problemleri sergileyen minikleri için çare isteyen ebeveynlerle çalışırken önceliği onları araştırmaya veririm.

Anne ve baba uyum içinde mi? Çocuğun duygusal ihtiyaçlarını karşılıyorlar mı? Çocuk herhangi bir güvensizlik ya da terk edilme korkusu yaşıyor mu? Çocuğun yaşından beklenen zor davranışları nasıl yanıt alıyor vb. sorulara yanıt arandığında ortaya pek çok kilit nokta ve çözüm yolu çıkıyor.

Ve ebeveynler, çocuklarının “kendileri” olmadığını ancak kendilerinden bağlantısız çok az sorun çıktığını kavramış oluyorlar.

Aksi durumlarda pek çok çocuk, cezalara, tehditlere, şiddete eşlik eden anlaşılamama, öfke ve utanç duygularıyla büyüyor.